Ανθολόγιο ποιημάτων ♡

7. οδύνες

Ο πατέρας στου παραδείσου τα στενά κοντεύει,
παρακολουθεί το σπιτικό του και μαντεύει.
Η μάνα της εκκλησιάς καμάρι.
Ο γιος δουλειά και χάρη.
Η κόρη διάβασμα και υπακοή
στην οικογένεια ειδική.
Δεκάξι χρονώ και βάσανο κρατεί.
Το παλικάρι αγάπησε έτσι ξαφνικά
Το κρεβάτι τους φωτιά έπαιρνε αργά.
Η μάνα ξόρκιζε, ευχέλαια λαλούσε,
Ο γιος αγανακτισμένος την κοιτούσε.
Εκείνη η κόρη η καημένη, τον μορφονιό έβλεπε κρυμμένη.
Ο γιος το'μαθε μια φορά,
το αγόρι απείλησε φανερά.
Η άμοιρη δεν το'ξερε
δε σταμάτησε να τον βλέπει.
Το ριζικό όμως της γνέφει.
Το σχολειό το επαράτησε,
η μοίρα τη ζωή της περπάτησε.
Σα μεγαλώνει εκείνη, ανατρέφει και ένα μωρό.
Ένα παιδί στα σπλάχνα της,
του έρωτος καρπό.
Κανένας δεν θωρεί,
Κανένας δεν το βλέπει.
Μονάχα εκείνη το νιώθει και το καταστρέφει.
Ο αδερφός της εμαύρισε την κεφαλή του αγοριού,
Και η μάνα μαύρα μεσάνυχτα,την εκκλησία είχε στο νου.
Η γέννα δεν φάνηκε,
η κοιλιά δεν βγήκε,
Μονάχη της γέννησε,
το μωρό εκείνη βρήκε.
Πόνος, οδύνη και καημός,
φωνές, θλίψη και ουρλιαχτά.
Έκλαιγε ολημερίς τον πόνο της πνιχτά.
Τούτο το σπλάχνο δεν άντεχε να το κρατά,
έφτασε στο σημείο να το πετάξει μακριά.
Τα σκουπίδια το χάρηκαν,
σαν ήθελαν τροφή,
δάκρυα κυλούσαν για αυτό το παιδί.
Οι τρεις τους στο σπιτικό, σαν τίποτα να έχει συμβεί,
Η κόρη όμως λύγισε
σαν ο αδερφός την βρει.
Τα μάτια της κλειστά,
κατάλευκο σαν πανί,
το αίμα να κυλά
από τα πόδια της ροη.
Η μάνα επιτέλους το γνεψε,
Ρεζιλίκι λέει θα γενεί
Ο αδερφός τον Θεό παρακαλεί.
Γιατρό γυρεύει να ενημερώσει
η μάνα τον σταματά,
με φωνές, με ουρλιαχτά.
Η εκκλησία δεν τ'αντέχει,
λέει είναι αμαρτία,
Μα ένα μωρό δεν το κατεχει;
Ο γιος ωρύεται,
την μάνα του δεν πιστεύει,
χάνεται ένα παιδί και εκείνη τα θεία μπερδεύει.
Τον κοπανά,
Παντού τον βαράει να μην μιλήσει,
Μα όταν εκείνος εξοργίζεται, την ζωή της τερματίζει.
Αίμα παντού βλέπει,
Το κεφάλι της ματώνει
Θωρεί την αδερφή του
Και το μυαλό του θαμπώνει.
Δέκα Χρόνια στα σίδερα,
Δέκα χρόνια στην φυλακή,
Μα ακόμα τον περιμένει η δόλια η αδερφή.
Μόνοι τους εμμένουν,
κάπου στον νοτιά,
κανέναν δεν ζητούν,
Θέλουν να ζουν μοναχά.

♤ Εμπνευσμένο από το επεισόδιο 18 《 Οδύνες 》 της τηλεοπτικής σειράς
" Ου φονεύσεις " του Πάνου  Κοκκινόπουλου. ♤

♤ Εάν θέλετε μπορείτε να μου στείλετε οποιαδήποτε, ιστορία, ταινία, τραγούδι, σειρά, ηθοποιό, τραγουδιστή, διάσημο και ό,τι άλλο προτιμάτε, για να ετοιμάσω κάποιο ποίημα, είτε παραδοσιακό, είτε μοντέρνο. ♤