Ανθολόγιο ποιημάτων ♡

5. Ανάθεμα την βεντέτα.

Μία στιγμή έφτασε για να σε δω

Μια στιγμή ήταν που όλα γίναν στάχτη μέσα στο βυθό.

Κοντά στο βράχο εδώ σε κοιτώ και βλέπω.

Πέρα για πέρα τα μάτια σου με αντικρίζουν με πειθώ και λέγω:

" Άμα φοράς τούτα τα μάτια όταν με θωρείς, μαλώνουν τα άστρα με το φεγγάρι για μας. "

" Μαλώνουν γιατί ξέρουν τι θα γενεί. Τι θα γενεί μου λένε. Η αγάπη μας δεν φτάνει να τα πιάσει. Να τους μιλήσει για σενανε και για μενανε. "

Κορμός και φύλλα πνίγηκαν στα λόγια τα πικρά.

Ο άνεμος εφύσηξε τα λόγια και τις πράξεις μακριά.

Κοντά λέει τα πελάγωσε. Εκεί βαθιά τα πήγε.

Μέσα σε ένα γυάλινο κουτί τα κλείδωσε και είπε:

" Τούτο να το φοράς. Να λες πως είν' δικό μου. "

" Αυτό εδώ το μαργαριτάρι  θα είναι το φυλαχτό μου.
Σπλάχνο αντρίκιο είναι, εννέα μήνες θέλει. "

" Να μην το δείξεις πουθενά, κανένας να μη ξέρει. "

" Θα το θυμάμαι και στα όνειρα θα σου πιάνω το χέρι. "

Ήρθανε κοντά και ζυγώσανε μεμιάς.

Εκεί που μιλαγανε, εκεί που λέγανε τα μυστικά, ξάφνου μια βολιά τον χτυπά στην καρδιά.

Η Χαρά ελύγισε, με δάκρυα η καρδιά της κλαίει.

Θωρεί τον Ζήση στο χώμα να την κοιτά, το μίσος δε χωρεί.

Και με τον φονιά Παύλο αποχωρεί.

Υγ. Το παραπάνω ποίημα είναι μια μικρογραφία του βιβλίου μου " Αναθεμα την βεντέτα. "