Ανθολόγιο ποιημάτων ♡

4. Δυο τα σπίτια σου.

Νόμιζες πως είσαι αληθινός.
Που γύριζες;
Κρυφά έμπαινες στο σπίτι τότε
Και σαν να έψαχνες να βρεις μιαν οικογένεια που ήταν ευτυχισμένη και χαρούμενη.
Πώς να ναι;
Αφού λείπεις χρόνια και ώρες ατελείωτες.
Μπαίνεις και κοιτάς τις φωτογραφίες μας με τις ώρες.
Τα χαρούμενα πρόσωπα μας σου κυριεύουν το μυαλό.
Εσύ το μόνο που κάνεις είναι
να μας αγγίζεις με την σκέψη σου.
Αλίμονο.
Πρόσεχε μην μας αγγίξεις πραγματικά.
Το άλλο σου το σπίτι.
Με την καρέκλα με τα ροδάκια και εκείνα τα χαρτιά.
Στοίβα τα χαρτιά μπροστά σου .
Εσύ εκεί.
Να προσπαθείς να τα απομακρύνεις.
Αλλά αυτά πολλαπλασιάζονται και πολλαπλασιάζονται.
Σαν να σε νοιάζει.
Εμείς πέντε άτομα και εσύ ένας.
Σαν να σε ενδιαφέρει.
Εμείς σε προσελκύουμε και εσύ φεύγεις.
Γυρνάς στο σπίτι σου το άλλο.
Γράφεις και γράφεις σαν να μην υπαρχει αύριο.
Πώς σε νοιάζει;
Αφού κάθεσαι και κοιτάς το άπειρο όταν γυρνάς εδώ.
Σου μιλάμε και εσύ χαμένος για το άλλο σου σπίτι.
Θα ήθελα να είχες ένα άλλο.
Αδιαφορία.
Πλήττουμε κάθε μέρα .
Αφού φαίνεται και εσύ δεν κάνεις τίποτα.
Κάποτε έλεγες ότι είμαστε ένα.
Γίναμε δύο, τρείς, τεσσερεις.
Φτάσαμε στους πέντε και ένα δεν είμαστε.
Εσύ είσαι ένα με το άλλο σου το σπίτι.
Κολλητοί και κάτι  παραπάνω.
Περισσότερο από όσο νομίζεις.
Περισσότερο από όσο σκέφτεσαι.
Θεωρείς δεδομένο ότι κατανοώ.
Ότι καταλαβαίνω.
Οτι νιώθω;
Και αυτό δεδομένο;
Ότι προσπαθώ να δω πέρα από εσενα;
Ότι θέλω να σε ζησω;
Ότι γουστάρω την παρουσία σου αλλά αυτή είναι κρυμμένη;
Ότι η απουσία σου μου δημιουργεί πονο;
Ότι η απουσία σου με κάνει να νιώθω άπορη και μονη;
Εσύ κοιμάσαι τώρα αλλά εγώ δεν μπορώ να ξυπνήσω.
Γιατί παρόλα αυτά το νιώθω πως ξέρεις.
Ξέρεις αλλά δεν κάνεις τίποτα.
Οι πράξεις σου μετράνε.
Εγώ όχι.
Εγώ δεν μετράω πια.
Εκείνη μετράει.
Εκείνη η δουλειά.
Εκείνη του γραφείου.