Kidnapped

Part 35

2 μέρες μετά:

Είμαστε ακόμα στο 'μέρος 2' και είμαι στο γραφείο μου

Πιστεύω ότι πρέπει να της προτείνω αυτό που σκέφτομαι

Κλείνω το κουτάκι και κλείνω σφικτά τα μάτια μου

Και εάν πει όχι;
Απλά θα φύγει;
Και μετά θα πρέπει να την ξεχάσω;
ΓΑΜΩΤΟ δεν ξέρω τι να σκεφτώ

Σηκώνομαι από την καρέκλα και πάω στο δωμάτιο μας

Ανοίγω αργά την πόρτα και βάζω το κεφάλι μου μέσα

Κοιμάται

Μπαίνω μέσα με αργά βήματα και την βλέπω καλύτερα

Είναι τόσο γλυκιά όταν σκεπάζεται ολόκληρη και φαίνονται μόνο το πρόσωπο της

Αχχχχ θέλω να την φιλήσω παντού!

Κάθομαι στην άκρη του κρεβατιού και της χαϊδεύω το σώμα

-«χμμμ» λέει και βολεύεται καλύτερα

-«μωρό μου» ψιθυρίζω τραγουδιστά

-«πες μου τι θέλεις! Και δεν είμαι το μωρό σου!» Λέει με βαριά φωνή

-«σήκω λίγο πριγκίπισσα να σου πω κάτι» τραβάω το πάπλωμα

-«έτσι και θέλεις να μου πεις καμία μαλακία την έβαψες!» Τεντώνεται και χασμουριέται

-«όχι δεν είναι μαλακία αλλά θέλω να σου προτείνω κάτι αλλά για αρχή να σου δώσω το δώρο που δεν πήρες» ανοίγει τα μάτια της και με βλέπει με απορία

-ωχ τι; ΔΕΝ ΣΟΥ ΚΑΘΟΜΑΙ!

-«ναι γιατί τις προηγούμενες φορές που σχεδόν ούρλιαζες σε χάλασε» λέω ειρωνικά και βγάζω το βελούδινο κουτάκι

Χμμμ τα μάγουλα της κοκκίνησαν

Μωρό μου

-«λοιπονννν εμμμ» ανοίγω το κουτάκι και κοιτάω μέσα το περιεχόμενο «αυτό ήταν της μητέρας μου» χαμογελάω στην ανάμνηση της «και μου είχε πει να το δώσω σε μια ξεχωριστή κοπέλα» γυρνάω το κουτάκι και της το δείχνω «ήταν ένα από τα αγαπημένα της κολιέ, το φορούσε μόνο σε γιορτές και της...» παίρνω μια βαθειά ανάσα και κοιτάω το πάτωμα «της πήγαινε πολυ!» Νιώθω το χέρι της να μου χαϊδεύει την πλάτη

-πως ήταν;

Χαμογελάω
-«απλά υπέροχη! Καστανόξανθα μαλλία σαν του Alex, τα μάτια της να σου πω την αλήθεια ποτέ δεν κατάλαβα τι χρώμα είχαν» γέλασε άχνα «την μια ήταν μελί και την άλλη κίτρινο πράσινα» το χαμόγελο μου μεγαλώνει