Kidnapped

Part 30

Ξυπνάω πιασμένος

Τι στο διάολο έγινε;

Σηκώνομαι για να φύγω και βλέπω τον Alex να κοιμάται ακόμα στο πάτωμα.

Του χαϊδεύω αργά τις απαλές του κάσταναξανθές μπούκλες

-«Α ρε μικρέ» ψιθυρίζω

Άλλαξες γαμώτο, δεν ήσουν έτσι! Ο θάνατος της μικρής μας σε κατάστρεψε. Είχες κλειστεί στον εαυτό σου και κατηγορούσες συνέχεια τον εαυτό σου.

FLASHBACK

1 Φεβρουαρίου 2017

Σήμερα είναι τα γενέθλια τους. Θα γίνουν 23...

Χτυπάω απαλά την πόρτα του δωματίου του.

Καμία απάντηση

Ξεφυσάω και την ανοίγω.

Το δωμάτιο μυρίζει κλεισούρα και είναι σκοτεινό

-«Alexander?» Ψιθυρίζω

Καμία απάντηση

-«Alexander!» Είπα πιο έντονα.

-«μην με λες έτσι» Απαντάει εκνευρισμένος

Μπαίνω μέσα στο δωμάτιο και κλείνω την πόρτα.
-«όπως θέλεις! Αλλά άφησε με να ανοίξω λίγο το πατζουρι!» Του λέω ήρεμα

-«δεν θέλω» ψιθυρίζει με σπασμένη φωνή

Και εγώ πονάω αδελφέ

-«ότι θέλει ο μικρός μου!» Λέω χαμογελαστός

Βγαίνει από τα σκεσπασματα

-«μπορείς να κοιμηθείς εδώ σήμερα;» Ρωτάει ενώ παίζει με το σεντόνι

-«χμμμ άσε με να δω το πρόγραμμα μου» λέω και καλά σοβαρός

Με κοιτάει με ένα θυμωμένο βλέμμα

-«ναι James δες σε ποιον έχεις να πουλήσεις ναρκωτικά σήμερα ή σε ποια πουτανα θα πας να γαμηθείς» λέει με μίσος

-«ττι;» Ρωτάω σοκαρισμένος

Γιατί ανακατεύει την δουλειά μου;

-«εάν δεν είχες μπλέξει στην δουλειά την αδελφή ΜΟΥ τώρα θα ζούσε και θα γιόρταζε τα γενέθλια της» σηκώνεται από το κρεβάτι και είμαστε πρόσωπο με πρόσωπο

Είναι πληγωμένος! Μην του δίνεις σημασία

-«ξέρεις πολύ καλά ότι δεν φταίω εγώ για αυτό!» Προσπαθώ να πω ήρεμος αλλά οι ανάσες μου είναι γρήγορες

-«δεν ξέρω τίποτα! Οι βρομοδουλειές σου φταίνε για όλα και για τον θάνατος της...» το διακόπτω