Kidnapped

Part 39

Dark POV

Ανοίγω σιγά τα μάτια μου και με τυφλώνει το φως

Βάζω το χέρι μου μπροστά και ξεκουράζομαι

Η Ashley

Σηκώνομαι τρομαγμένος και την βλέπω να έχει κάτσει στην καρέκλα να κοιτάει το κενό

-«Ashley» γυρνάει και με κοιτάει χωρίς κανένα συναίσθημα

-«ξύπνησες βλέπω, θα φωνάξω τον Justin να σε εξετάσει!» Σηκώνεται από την καρέκλα και πάει την φύγει. Της πιάνω το χέρι αλλά το τραβάει με δύναμη κάνοντας με να πέσω πίσω στο κρεβάτι με δύναμη και να βγάλω ένα επιφώνημα πόνου

Μπαίνει μέσα ο Justin και με κοιτάει σοβαρός

-τι έπαθα ρε;

-«πήγε να πάθεις έμφραγμα!» Είπε εκνευρισμένος

-«από τόσο νέος;» Γέλασα αλλά σταμάτησα όταν είδα ότι δεν αστειεύεται «εντάξει δεν φταίω εγώ!» Με υπερασπιστικά

-«φταις γιατί δεν προσεχείς!» Κάθησε στην καρέκλα «άκου! Δεν ξέρουμε το ιστορικό της οικογένειας σου και αυτά είναι κληρονομικά! Και για το νέος...φέτος γίνεται 32! Δεν ξέρω πότε αλλά γίνεσαι οπότε πρέπει να προσεχείς

-σιγά και εσύ είσαι 32

-αλλά δεν σνιφαρω κάθε μέρα!

-ήρεμησε σε βρίσκω υπερβολικό!

-«κοίταξε με λίγο!» Τον κοίταξα και η αλήθεια είναι ότι δεν τον έχω ξαναδεί τόσο θυμωμένο «εκεί έξω είναι μια υπέροχη κοπέλα που σε αγαπάει!» Δείχνει την πόρτα «της έχουμε κάνει τόσα και αντί να φύγει έκατσε εδώ! Κατάλαβε ότι κάτι παίχτηκε με την τύπισσα στο εστιατόριο αλλά ακόμα είναι εδώ! Και εάν πάθεις πως πιστεύει ότι θα νιώσει;» Ρωτάει εκνευρισμένος

-«θα βρει κάποιον άλλον να με αντικαταστήσει» απαντάω ειλικρινά «πονάει αλλά αυτή είναι η αλήθεια Justin! Στην αρχή πονάμε και λέμε ότι δεν θα ξανάαγαπήσουμε, όμως μετά αγνοούμε τον πόνο και ψάχνουμε τον αντικατάσταση» με κοιτάει σοβαρός «αυτή είναι η αλήθεια και το ξέρω!» Ξεφυσάει «και ναι γαμώτο είναι υπέροχη, βασικά δεν υπάρχει λέξη για το πως να την περιγράψω αλλά της έχω κάνει τόσο μεγάλο κακό που ούτε η ίδια το έχει καταλάβει! Δεν χαμογελάει το ίδιο γαμώτο! Θυμάμαι που πριν 1μιση χρόνο την παρακολουθούσα και την έβλεπα να λάμπει και να χαμογελάει στους πάντες! Ήταν ευτυχισμένη με τον μαλάκα που σχεδόν κάθε μέρα πηδούσε άλλη!
Όμως μόλις την πήρα χάθηκε, αυτή και το χαμόγελο της!» Κλείνω τα μάτια μου σφικτά και συνεχίζω «Δεν με έχει πει καν για το ένα σκέφτεται να συνεχίσει την σχολή να σου πω γιατί; Γιατί ακόμα δεν νιώθει ελεύθερη! Δεν θα ξανανιώσει ελεύθερη! Νιώθει άχρηστη! Το μωρό μου νιώθει άχρηστη που δεν μπορεί να μου δώσει ένα παιδί, αλλά δεν με απασχολεί γιατί μάλλον εμείς της το προκαλέσαμε αυτό και πονάει, πονάει πάρα πολύ!» Με κοιτάει με κατανόηση