Huzur

Bölüm 3

14 yaşındaydım tamı tamına 14. Hyallerim vardı fırlayıp ortalığı birbirine katan hayallerim. Bir gün hiç ummadığım bir anda tüm dunyamın tek bir kişiye indirileceğini nerden bilebilirdim. İnsan çok farklı bir varlık. Nasıl oluyorda tüm düsüncelerinde tüm hareketlerinde tüm kişiliğinde izler bırakacak tek bir insanı sevebiliyor. Yemin ediyorum anlamıyorum. Dedim ya 14 yaşındaydım ilk kez kalbimin atışını hissettim. Sanki atan yalnızca kalbim değilmis ruhumun derinliklerinde depremler oluyormuş gibi tüm duygularım sallanıyordu. Mutludum kızgındım üzgündüm huzurluydum sinirliydim… hepsini bir dakikalık bi süre zarfında yaşadım ki o an yasadığıma da ınanmıyorum. Buna aşk diyorlardı bense hiç. O an aklımda turlü türlü sorular muhayllılemde türlü türlü hayller oluşmaya başlamıştı.

Guzel ve mutlu bir sabaha uyandım. Ruyamda güneşin karşısına gecmşiştim ve tüm zerremin koptugunu tek tek acılar içince yere düstüklerini gördüm. Ama yaşıyordum hala. Görüyordum hissediyordum .. sonra güneşin içinden kırmızı bir gül sunuldu bana. Alevin rengi nasılsa kanın rengi nasılsa iste öyle parlak bir gül. Güneş birden yok oldu ve etraf zifiri karanlığa evrildi. Elimdeki gülse kalp gibi atıyordu sanki. Döndüm baktım ve onun kalbim olduğunu gördüm atıyordu evet ama rengi beyazdı. Nefes nefese bir uykudan uyanmayalı da çok olmuştu. Hemen baş ucumdaki suyu elime aldım öylesine heycanlıydım ki içerken döktüm üstüme başıma.

Üzerimi giyindim, bugün günlerden cumartesiydi en sevdiğm gün. Genelde zaten öğrencilerin en sevdiği gün. Tatil ve biriktirilmiş harçlıklarımı harcama zamanı. Dolmuş bekleyip çarşıya indim. Önce pazarları dolaştım kendıme göre bere, şapka denedim. Derken bi arkadaşım beni görüp yanıma geldi. Cafeye gidiyoruz sende gelsene diye teklifte bulundu. O onde ben arkada kafeden içeri girdik. Nerden bilebilirdim sırtı bana dönük olan birinin hayatımı bu denli parçalayabileceğini. Oysa ne güzel gülümsemişti bana oysa ne talı bir merhaba demişti.

Ömrümde sanki ilk defa hissetmiştim kalbim olduğunu. Bu güne kadar böyle bir duygu tatmamıştım. Duraladım bir an için sanki karşımda bir çift göz değilde zümrütlerle, elmaslarla döseli cennet bahceleri duruyordu. Beni bir bakışıyla nasıl efsunlamıştı anlayamıyorum. Yıllar geçsede üzerinden hala o bakışı şu an gibi hatırlayabiliyorum.

Artık veda vakti gelmişti bir ‘’görüsürüz’’ e sığdırdı hayllerimi. Tokalaştıktan sonra evin yolunu tuttum. O gune kadar televizyonda yalnızca sarhoş insanların benim gibi oldugunu hatırlıyordum. O an hülyalara dalmıştım simdi keske olmasaydı diyorum. Keşke hiç oraya gitmeseydim. Keşke hiç tanışmasaydık. Ne kadar pişman olursam olayım bunlar yaşanmalıydı ve yaşandı.

Tam 6 aya açılamadım dilim tutulfu konusmaya çalısırkan. Ve ıki sene sevgilim oldu. Her gün daha da açıldı dilim davranışlarım kalbimin kapıları. Onlar açıldıkça hayallerim düsüncelerim hep kapandı. Sanırım bu yuzden bitti her şey.

İnsan ilk’ini ne zor unutuyormuş. İlk el ele tutuştuğun kişi ilk seni seviyorum dediğin kişi. Ve de ilk canım dediğin kişi. 2 sene üzerine bitmişti her sey evet onda olan her seyimi çöpe atmasını istemiştim.böyle daha kolay olur diye. Ama olmadı işte her şeyim tekrar alt üst oldu. Enikonu iyileşirim sandım peyderpey eridim her gün. Kimse ne oldu sana demedi.  Herkes boşver takma diye telkin etti. Ama onlar biliyor muydu hiç yaşananları. Onlar biliyor muydu yaşanamamışları.

Yaşım 17 olmuştu bile çoktan. Her yaş günüm bir parçamı koparıyordu. Her gördüğüm karanfil bana onu hatırlatıyordu. Zaman nehrine bırakmıştık yaşam sal’ımızı. Öylesine zamana sıgınmıştık. Alıştık sonra sonra. Coğu seyi gördük nasıl ki onun başka biriyle sevgili oldugunu nasıl ki bunu biz ayrıldıktan bır hafta sonra oldugunu ve nasıl ki… benımle konusurken aslında beni aldattığını. Bu daha zor oluyor tabi  verdiğin degerin karsılıgını ihanet olarak alınca. Demekki kedilere kızmamak gerek nankörlük konusunda.

Yaşım 17.. kalemlerimi eskittiğim, yaprakları ugruna sarfettiğim yaştayım.. Sahi ya siz  hangi yaşta tanıstınız aşk katilinizle?