Best Mistake • gxg

Ⅰ

Toz pembe bir dünyam olduğunu sandığım bir hayatı yaşatıyordu bana. Tüm dünya için fazla duru ve berrak olduğumu sanıyordu. Tüm kalbimin sevgi ve masumiyet dolu olduğunu... Beni buna inandırıyordu da, gerçek benliğimin bu olduğuna emin ediyordu beni. Tüm berrak hayatımın bu denli karanlık bir yanı olacağını da bilmiyordum. 

Tüm bu karanlığın, tüm bu olanların hepsinin ben olacağını tahmin edemezdim ya.

Hayatıma ne olduğunu bilmediğim bu gerçeğin girmesinin benim karanlık yanım olabileceğini düşünemezdim. Okuduğum kitaplarla bu hissin ne olduğunu bildiğimi sanıyordum. Tıpkı kim olduğumu bildiğimi sandığım gibi.

Aslında hiçbir zaman kim olduğumla ilgili emin olamayan benliğimin hayatıma bu korkunç gerçeğin girmesiyle yoldan çıkacağını bilmiyordum. Belki de o ana kadar hiç tüm bu karanlığın sebebinin ben olduğumu düşünmediğim için her şey daha da korkunçlaştı. Belki de düşünmek istememiştim. Belki de her şeyin bu denli korkunç bir hale gelmesini istemiştim. 

Bilmiyorum. Belki içimde taşıdığım bu yük yoldan çıkmaya müsait zihnimi ele geçirmeyi kolaylıkla başarmıştı. 

Ama küçücük bir an sevdiklerimin bir yanımın en nefret ettikleri olduğunu fark ettiğimde her şeyi değiştirmek istedim. Estelle ve Marina'nın zorlukla birbirlerini bulduğu bu dünyada onları ayırmamak için elimden geleni yapmak istedim. 

Yaptım mı?

Onu ilk gördüğüm andan itibaren her an görüp durduğum kızıllık her yanımda ve kollarımın arasında uzanırken gözyaşlarım yanaklarımdan süzülüyordu. "Bunu size ben mi yaptım?" Ellerim titrerken saçlarını sevdim. "Bunu size isteyerek mi yapıyorum?" Elimdeki kızıllığa baktım. 

"Ben mi yaptım?"

"Ben mi?" Dudaklarımı son kez dudaklarına bastırdığımda ağzıma gelen kızıllığın tadını aldım. Yüzümde beliren o küçücük gülümsemeyi silip atmak istedim. Ama silemedim.

Silmedim. 

"Ben mi yaptım?"

SON

(Açık uçlu bıraktığım kısımları sizin hayal dünyanızda düşünmenizi istiyorum. Okuduğunuz için çok teşekkürler.)