Fucktoy

CHAPTER 17

( დაგვიანებისთვის ბოდიშით, აღარ ვამბობ რომ კომენტარები მჭირდება, უკვე იცით რაც უნდა ქნათ😉)

ჯეიკობს სტაილს ეტერპრაიზის გადაღმა კაფეში შევყავარ რომელიც მთლიანად ლიანა ყვავილებშია მორთული, შენობაში ტკბილი არომატი დგას, ჭაღზე ჩამოკიდებული სანთლები კი დამამშვიდებელ ატმოსფეროს ქმნის.
ჯეიკობი წყალს უკვეთს და დასამშვიდებლად ხელზე ხელს მკიდებს.
- ახლა უკეთესი ფერი გაქვს - ამბობს და ჩემს გვერდით ჯდება.
ამ დროის მანძილზე შუშებისთვის თვალი არ მომიშორებია, სტაილსი გავხარებულია, მან ტელეფონი დაამტვრია, დარწმუნებული ვარ ახლა გაცხარებული ყველგან დამეძებს.
ბლუზის ერთ ღილს სიცხის შესაკავებლად ვიხსნი და ჯეიკობს შევცქერივარ რომელიც ოფლს რბილად მწმენდს სახიდან.
- გადაღლილი ჩანხარ მარია, ხომ არ გინდა სტაილსს დაელაპარაკო და შვებულება აიღო? - ამბობს და ნერვულად იღიმის. იცის რომ სტაილსი ამის უფლებას არ მომცემს, მითუმეტეს იმ მდგომარეობაში რაშიც მე ვარ.
- არა, კარგად ვარ, უბრალოდ... ჩემს ძმას პრობლემები აქვს, ამის გამო კი ძალიან ვნერვიულობ. - ვამბობ და თავს დაბლა ვხრი, შუშის ჭიქას ვიყუდებ და ცივ სითხეს საყლაპავ მილში ვუშვებ.
ოდნავ ვმშვიდდები და ჩემს გვერდით მჯდომ ჯეიკობს შევყურებ.
- თუ ჩემი დამხარება გჭირდება უბრალოდ მენდე, მე აქ ვარ... - ჩურჩულებს და ოდნავ მიახლოვდება. ჩვენი სხეულები ერთმანეთთან იმდენად ახლოა რომ კანკალი მიტანს და ნერვიულობისგან თვალებს ვხუჭავ.
ჯეიკობი ლოყაზე თითს მისვამს და ოდნავ ახლოს იწევა. მასში იმდენი სინაზეს ჩაქსოვილი, რაც ასე მჭირდება და მენატრებოდა ადამიანში.
ჯეი კოცნის ზღვარზეა როდესაც ჩემი ტელეფონი ვიბრირებს, აჰ, ვიღაცამ გადამარჩინა.
თავს უხერხულად დაბლა ვხრი და ტელეფონის ეკრანს აელვარებული თვალებით დავყურებ.
" გარეთ გამოდი ახლავე! იცოდე არ მაიძულო შემოვიდე თორემ იცი რაც მოხდება. უთხარი რომ სასწრაფო საქმე გამოგიჩნდა ახლავე!"
თვალებს ვატრიალებ, მომბეზრდა მისი ბრძანებების შესრულება.
- მე... მაპატიე ჯეი. - სწრაფად ვდგები დივნიდან და ჯეის ისე ვაფრინდები რამის წავიქცე. - მაპატიე ასე რომ გამოდის მაგრამ სასწრაფო საქმე გამომიჩნდა. - ვბლუყუნებ და კარისკენ მივდივარ.
- მაგრამ მარია... - მისი ხმა ახლა ექოდ მესმის.
- ხვალ გნახავ. - ვამბობ მაგრამ ჩემს სიტყვებში დარწმუნებული არ ვარ.
შუშის კარს მაგრად ვაწვები და უკვე ღამის მოკიაფე შუქებში ჩაძირული ნიუ-იურკი ცივი ჰაერით მაჯილდოვებს.
წაბლისფერ თმას უკან ვიწევ და აცახცახებული თვალებით სტაილსს ვეძებ.
სტაილსი მანტოთი მის შავ ჯიპთან დგას და ორი მეტრის რადიუსიდანაც ვგრძნობ რომ ცოცხალი არ გადავრჩები.
ის მარტოა, არც მძღოლი და არც სხვა ვინმე ვინც მისი სადისტური მანერებისგან დამიცავს.
შიშისგან თავს დაბლა ვხრი და ქუჩას ვჭრი.
ახლა ბიბლია თან რომ მქონდეს ყველა შესაძლო ფსალმუნს ერთად ჩამოვაკრაკებდი.
სტაილსთან მივდივარ და პირუჩუმრად წინ ვუდგები.
სტაილსი ჩემსკენ მოემართება და ახლოს მიდგება, მისი ტკბილი სუნი მათრობს და შიშისგან თვალებს ერთმანეთს ვაჭერ.
სტაილსი ლოყებზე ხელს მჭიდებს, იგი გაცხარებულია, ყბაზე ხელს უფრო და უფრო მაგრად მჭიდებს და ტკივილი სულში უფრო ღრმა და სასტიკი ხდება.
- შენ ის გეხებოდა, შენ მას შეხების ნებას აძლევდი, ეს როგორ უნდა გავატარო მარია? მე ძალიან გაბრაზებული ვარ, ძალიან. - ღმუის და ყბას ჩემს თმაში რგავს.
- მაპ.... მაპატიეთ. - რამის ვტირი და რომ შემეძლოს აქვე დავიჩოქებდი ოღონდ არაფერი დაეშავებინა.
- სიტყვა დაგავიწყდა! - ბურდღუნებს და ყბაზე მოჭერილ ხელს ოდნავ ადუნებს.
- მაპატიეთ სერ. - ვამბობ რაზეც დაჭიმულ სახეზე კმაყოფილება ეწერება და ხელს მიშვებს.
- ახლა არ დაგსჯი, ალბად იმიტომ რომ კარგ ხასიათზე ვარ, მაგრამ იციდე ეს საშობაო ჯილდოა. - ამბობს და კარს აღებს.
დიდ, შავ მანქანაში ბემბივით ვხტები და სტაილსს ველოდები რომელიც საღეჭ რეზინს ღეჭავს და აუღელვებლად ჯდება მანქანაში.
მისი უგუნებელყოფისთვის თავს იქით ვატრიალებ და ცრემლების შესაკავებლად ტუჩს მაგრად ვკბენ.
სტაილსი აწითლებული მკლავზე ხელს მისვამს.
თვალებს ვატრიალებ და ფანჯრიდან ვიყურები.
სტაილსი მანქანას ძრავს და ვხედავ რომ კოპებშეკრული შემომყურებს.
- არ დამელაპარაკები? - ამბობს ირონიულად. - დღეს ხომ შობაა. - ამბობს და მანქანას გზატკეცილზე აჩერებს.
- თქვენთან ერთად ყოფნამ დამღლა მისტერ სტაილს, მონასავით ვერ მომექცევით, გააჩერეთ მანქანა! - ვყვირი და დღევანდელი დამცირება ერთ წამში ყელში ამომდის.
- მარია არ მაიძულო გავბრაზდე. - ამბობს და საჭეს ხელს უჭერს.
მოთმინების ძაფი მიწყდებ. მორჩა! ტროტუარიდან პირდაპირ შუქნიშანს ვჭრი. გულზე ხელდაკრეფილი ტროტუარზე ვდგავარ და გაცხარებული გამომეტყველებით სტაილსს შევყურებ.
მანქანიდან სტაილსიც გადმოდის და გაცეცხლებული მიყვირის.
- რა ჯანდაბას აკეთებ?
- არა, შენ რას აკეთებ? ჩემი ძმიდან ლაპარაკი ყოველთვის გადაგაქვს, მანიკი ხარ, მაძალებ შენს კაბინეტში მინეტი გაგიკეთო, მირტყამ და მალურჯებ, მე კი იმის უფლებაც არ მაქვს რომ გკითხო რატომ ხარ ასეთი? - მეც ვუყვირი და ამდენი ხსნის შემდეგ გულიდან ლოდს ვიხსნი.
- მარია აქ გაჩერება არ შეიძლება, ჩაჯექი მანქანაში! - ყვირის და კაპოტს ხელს არტყამს.
- არ ჩავჯდები! ყელში ამომივიდა შენი ბრძანებლობა.
- მარია სანამ ჯარიმის ქვითარი არ მიმიღია მანქანაში ჩაჯექი!
- არა. - სტაილსი დაბნეული გამომეტყველებით თვალებს ახამხსმებს და ოდნავ მიახლოვდება, ვფიქრობ ერთობ მოსწონს კიდეც რომ ვეწინააღმდეგები.
- ოჰ მარია, ამ ქვეყნად ყველაზე ჯიუტი ქალი ხარ ვინც კი მინახავს. - ამბობს და ოდნავ მიახლოვდება.
- იმიტომ რომ შენს თოჯინებს არ ვგავარ? იმიტომ რომ ჩემს დამონებას ვერ ახერხებ? - ვამბობ და თვალებში დანებებით შევყურებ.
სტაილსი თავს აქნევს და გრძელ, აბრეშუმივით თმაში ხელებს იცურებს.
- ამჯერად არაფერს ვამბობ, მანქანაში ჩაჯექი და გპირდები რომ თუ გამომყვები ყველაფერს აგიხსნი.
ოხ, ნამდვილად მაცდური წინადადებაა.
მისი გაცისკროვნებული სახე და მოლაპლაპე კანი მაჯადოვებს და სტაილსის გამოწვდილ ხელში ჩემს ხელს ვხლართავ.
ოჰ, რა რბილია, აბრეშუმის ქსოვილს გავს.
- შეიძლება ვიკითხო სად მივდივართ? - ვამბობ რომ ლაპარაკი როგორმე დავიწყო და მისი გაქვავებული გული რამით მოვალბო.
სტაილსი ოხრავს და გამომცდელი გამომეტყველებით შემომყურებს.
- შენი პრობლემა ისაა მარია რომ ჩემი წინა ქალებისგან განსხვავებით სულ პატარა და გამოუცდელი ხარ. არ იცი როგორ უნდა მოიქცე.
ჯიუტი ხარ, როდესაც ვლბები ამით სარგებლობ და ჩემს მიმართ შიში გეკარგება, მე კი კონტროლი მიყვარს. - ამბობს და დიდი შენობებისკენ იღებს გეზს.
მასთან ლაპარაკს აზრი არ აქვს, უბრალოდ სიჩუმეს ვამჯობინებ და ველი რის გაკეთებას გადაწყვეტს.
ათ წუთში მანქანას დიდი სასტუმროსკენ აჩერებს და უსიტყვოდ გადადის იქიდან.
ოჰ, ეს ხომ ჰაიატია, ნიუ-იორკში ყველაზე დიდებული სასტუმრო.
სტაილსი ჩემს დაბნეულიბას ამჩნევს და ხელს წელზე მხვევს.
- სად მივდივართ?- ვბურდღუნებ და სტაილსის ალუბლისფერ ტუჩებს ვაშტერდები.
- აი აქ, ჩემს სასტუმროში. - ამბობს რითაც ჩემს განცვიფრებას კიდევ ერთხელ ახერხებს.
ჰარი სტაილსი, 23 წლის ბიჭი რომელიც სამოცდახუთ სართულიან შენობას ფლობს რაც იმაზე ბევრად მაღალია ვიდრე სტაილსების კომპანია.
სტაილსი მთლიანად შუშებით განთავსებულ ულტრათანამედროვე ლიფტში მიძღვება და ბოლო სართულს აჭერს.
- აქ რატომ მოვედით? - ვამბობ და ხელის გულივით გადაშლილ ნეონის ნიუ-იორკს გავცქერი.
- შობის აღსანიშნად საყვარელო. - ბურდღუნებს და მის თითებს ჩემსაში ხლართავს.
ნერციულობისგან ტუჩის ჭმას ვიწყებ და ერთი სული მაქვს როდის გავალთ აქედან.
ლიფტები უკვე საშინლად მაშინებს.
სტაილსი წინ მატარებს და იმპოზანტურ ფერებში ჩამალულ ბარში მიმიძღვის.
ბართან მიდის და ჩემს სხეულს ნაცნობი სიბინძურით ათვალიერებს.
ოჰ, ეს ცუდია!
- მარგარიტას ინებებთ მის სმიტ? - მეკითხება სტაილსი.
ნითუ ეს დაგეგმილი ქონდა? ეს ყველაფერი განძრახ გაკეთებულს გავს. შობის აღნიშნვა კი უბრალო მიზეზია.
თავს მოწიწებით ვუქნევ და მის გაშლილ კულულებს ვაცქერდები რომელიც მისი ყოველი მოძრაობის დროს ლამაზად ირხევიან.
- წამოდი, ჩვენი მაგიდა მზადაა - ამბობს და იღიმის.
მაგიდა? ნუთუ ეს პაემანია?
მაგიდასთან დაბნეული მივდივარ და დაჯდომას ვაპირებ მაგრამ სტაილსი მაჯაში ხელს მკიდებს და მისკენ მატრიალებს.
- წადი და ბიკინი გაიხადე. - მეუბნება ის ჩურჩულით.
ოჰო... ხერხემლის მთელ სიგრძეზე შიშნარეგი ჟრუანტელი მივლის.
ნუთუ ახლა მასთან შეკამათებას რაიმე აზრი აქვს? ისედაც საკმაოდ დამინდო.
- წადი. - მშვიდი, დარეგულირებული ხმის ტონალობით გასცემს ბრძანებას.
ის არ ხუმრობს, არც კი იღიმის, სრულიად სერიოზული გამომეტყველება აქვს.
წელს ქვემოთ, დასჯის მოლოდინში ყველა კუნთი მეჭიმება, ღმერთო რას აპირებს.
სტაილსს არც თუ ისე გადაჭედილ ბარში მარტო ვტოვებ და ტუალეტში მივდივარ.
კლუბის საპირფარეშო თანამედროვე დიზაინის მწერბალებს ეთამაშება. ერთიანად ხის და შავი გრანიტით მოპირკეთებული ოთახი, სტრატეგიულად სწორედ განლაგებული სანათებით და გადმოღვრილი მუქი სინათლის ულტრაიისფერი ჩარჩოები აბაზანის კიდეებზე.
წამით საკუთარ თავზე ვბრაზდები რომ მისი გავლენის ქვეშ ასე იოლად ვექცევი. როგორც ჩანს დღეს მის პრობლემებზე და დღევანდელ სკანდალზე აღარ ვილაპარაკებთ...
სარკეში ვიყურები: თვალებში ნაპერწკლები მიელავს, მოლოდინითა და შიშით შეფაკლული ღაწვები კი მიხურს.
ნაცრისფერი კაბის ქვეშ შავ ბიკინის ვიწევ და ხელში მაგრად ვჭმუხნი, მოლოდინით და აფორიაქებით დარბაზში ვბრუნდები და ბოკალში ჩამოცლილ შამპანურს თვალს ვავლებ.
მაგიდას ვუახლოვდები და სტაილსიც შეუვალი გამომეტყველებით თავაზიანად ფეხზე დგება. - მშვიდი, თავშეკავებული და ამოუცნობია.
რათქმაუნდა ახლა უფრო უკეთესად და სხვაგვარად ვიცნობ, მაგრამ იმ კაცისგან რომელსაც დიქტატორობის მანია აგიჟებს არაფრით განსხვავდება.
- ჩემს გვერდით დაჯექი და ბიკინი ხელში მომაწოდე. - მეუბნება ის. ადგილზე ვიკლაკნები და პირუჩუმრად ბიკინის მის გამოშვერილ ხელში ვდებ.
- ვახშამი უვე შევუკვეთე, იმედია წინააღმდეგი არ ხარ. - ამბობს და მისი მზერისკან ძარღვებში სისხლი ახალი ძალით მიჩქარდება.
ხელებს ჩემს ბარხაყებზე მშვიდად ალაგებს, მოულოდნელობსგან სხეული მოხტის და ჩემი აცახცახებული სხეული მის შეხებას წამსვე ფეხების გადაშლით პასუხობს.
- ჯერ ადრეა საყვარელო. - მიჩურჩულებს ვნებიანად.
- მაგრამ... - ვბურდღუნებ მაგრამ ბეჭდიან თითს ტუჩებზე მახვევს და მაჩუმებს.
- მის სმიტ.... როდის ისწავლით რომ არ უნდა შემეწინააღმდეგო? - ამბობს მე კი სულწასულმა, რამის ღრინვა დავიწყო.
სტაილსი ერთ ხელს ისევ ჩემს ბარძაყს დებს მაგრამ უმალვე უკან აბრუნებს და ინტონაციურად ქირქილებს.
როდის შეწყვეტს ჩემს ტანჯვას?
- მიხარია რომ კაბა გაცვია. - ჩურჩულებს ის შემპარავი ხმით და ისედაც გახურებული სისხლი უფრო მიხურდება.
- რატომ მაწვალებ? - ყვირის ჩემი შეუკავებელი სხეული და სტაილსი ჩემსკენ ტრიალდება.
სახეზე აშკარა სიხარული ეპარება.
- ჩემი შეხება გინდა? - ამბობს გათამამებული გაკვირვებით და იცინის.
თავს უხერხულად ვუკრავ და ისევ ჩემს შიშველ სხეულს დავყურებ, თითქოს ამ მუხტს ყველა გრძნობს, თითქოს ეს ყველამ იცის.
- წარმოდგინე სახლში რომ მივალთ რის გაკეთებას დავაპირებ, წარმოიდგინე რას გიპირებ. - ჩურჩულებს ვნებაშეპარული და მიმტანს უყურებს რომელსაც ჩვენი მაგიდისკენ რამდენიმე კერძი ერთად მოაქვს.
ოჰ, ჭამის სურვილი საერთოდ დამაკარგინეთ მისტერ სტაილს.
სტაილსი ნებას მრთავს ჩემთვის უცნობი სახის წვნიანი გადავიღო, გამომცდელი მზერით შემომყურებს და როდესაც ჭამის დაწყებას ვაპირებ მისი ვნებიანი ხმა მაჩერებს.
- პირი გააღე. - ამბობს და ამ ირთაბრძოლაში მე ვაგებ.
მზერა სტაილსის ანთებულ მწვანე თვალებზე გადამაქვს, პირს ოდნავ ვაღებ და ენას ქვედა ტუჩს ვუსვამ, სტაილს მზერა უმუქმდება და იღიმის.
- უფრო მეტად - მეუბნება ის ბრძანებლური ხმით.
კვნესას ძლივს ვიკავებ და სატაცურს ვიღებ, სატაცურის ბოლოს კბილებით ვიჭერ, სტაილს პირიდან შეკავებული კვნესა ცდება.
დახუჭულ თვალებს ახელს, გუგები უკვე გაფართოვებული აქვს, გათამამებული ხელს მისი ბარძაყისკენ ვწევ მაგრამ სტაილსი ჩემდა გასაკვირად მაჯაში ხელს მჭიდებს.
- ჯერ არ შემეხო. - მაფრთხილებს ის მშვიდად და ხელს მკაცრად მაწევინებს უკან.
სტაილსი ბოკალს ხელში იღებს და იღიმის, ნამდვილი ეშმაკია.
- შობას გილოცავთ მის სმიტ. - ამბობს და სასმელს თამამად იყუდებს.
ვშეშდები და არ ვიცი რა ვქნა. ჭამის სურვილიც დამეკარგა.
- ჭამე. - ამბობს და ხელს ჰოლანდიური სოუსისკენ აპარებს.
- აღარ მშია. - ვბურდღუნებ უკვე ალკოჰოლ შეპარებული ხმით.
სტაილსი თვალებს ატრიალებს, ნუთუ უჭმელობის გამოც დამსჯის?
- მარია იცოდე ჭამე თორემ პირდაპირ აქ დაგიწვენ მუხლებზე. - ღმუის და ისე აგრძელებს ჭამას ვითომ არც არაფერი.
ჩანგალს უხალისოდ ვიღებ, მემეგონა ბიკინის გახდას სხვა, უფრო სახალისო რამ მოყვებოდა, ახლა კი თავს პატარა ბავშვივით ვგრძნობ რომელსაც კანფეტი არ მისცეს.
ამას სპეციალურად აკეთებს, გამოცდებს მიწყობს.
ის ისეთი აუტანელი, მხურვალე და მოულოდნელობებით აღსავსეა.
ჰირში ერთი ლუკმის ჩადების შემდეგ იგი ჩემს ფეხებთან ახლოს, თავის თავს ეხება. ნაძირალა!
საბოლოოდ თეფშზე აღარც თევზი და აღარც ბოსტნეული მრჩება.
გამარჯვებული ჩანგალს მაგიდაზე ვდებ და სახეში შევყურებ, სასმელმა აშკარა მხნეობა მომცა.
- კარგი გოგო. - ამბობს ხმადაბლა
- ახლა? - ვამბობ და ბოკალით უკვე ბოლომდე ჩასულ შამპანურს ვიყიდებ.
- ახლა? ახლა წავალთ. - ამბობს და იღიმის. - როგორც ჩანს ჩემგან გარკვეულ მოქმედებებს ითხოვთ მის სმიტ, მიხარია რომ სკამები ასე შემოტრიალდა. - ამბობს და დივნიდან დგება.
დაბნეული მეც მას მივყვები და ახლა განსაკუთრებით მძაფრად. გრძნობ რომ ბიკინი არ მაცვია.
- ერთი სული მაქვს სახლში წაგიყვანო. - ამბობს და ლიფტთან მაყუდებს.
სანამ ლიფტში ჩავჯდებით ჩვენთან ერთად ორი შუა ხნის წყვილი ჩერდება და მაშინვე დეჟავუ მიპყრობს.
სტაილსი ღიმილიანი სახით ჩემსკენ ტრიალდება და ყურს მილოკავს.
სტაილსი იდაყვში ხელს მჭიდებს და კაბინის კუთხისკენ მივუავარ, ის მომენტი მახსენდება როგორ ცდილობდა დავეკმაყოფილებინე მთლიანი  ოჯახის თვალწინ.
სტაილსი მისი უკვე ერეგირებული ორგანოთი კაბინის კუთხისკენ მაწვება.
ნაცრისფერი კაბის ქვეშ ხელს ფრთხილად მიხურებს და თან გარყვნილი ღიმილით ათვალიერებს ჩვენთან ერთად მესამოცე სართულზე გაჭედილ ხალხს.
ოჰ.... ღმერთო რას აპირებს?
შამპანურისგან საკმაოდ მთვრალი სხეულს ვერ ვგრძნობ, სტალსი მის რბილ თითებს ახლა უკანალიდან ჩემს ორგანოზე ანაცვლებს.
სტაილსი ერთი ხელით უკანალს მისრესს მეორეთი კი შიშველ ადგილს მიზელს.
ოჰ ეს ნაბიჭვარი! აი ტრუსი რად უნდოდა.
ჰარი ერთ ხელს წელსე მხვევს, მისკენ მქქჩავს და მყარად მიჭერს, მეორე ხელის თითებით კი ნელა იჭრება ჩემში.
თითებს მის თეთრ ბლუზას მაგრად ვუჭერ და ტუჩს მოკვნეტამდე ვიჭამ.
ლიფტი უხმაუროდ ქვევით სრიალდება და ორმოცდამეთექვსმეტე სართულზე ჩერდება.
სტაილსი თითებს ახქარებს და თან თმაზე მსუნავს, ტუჩები ეპობა და ოდნავ ყურში კვნესის.
მთელი ინტერესი და ყურადღება კაბინაში მდგომი ხალხისკენ მაქვს გადატანილი.
სტაილსი ჩემში ღრმად შემოდის და უკან სრაფადვე გამოდის.
- გინდივარ მარია? გინდივარ არა? - ღმუის და ოხრავს.
ლიფტი ისევ ჩერდება, ღმერთო მეტი აღარ შემიძლია.
რამდენ ხანს გაგრძელდება ეს წამება? მის ურცხვ, ავხორც თითებს თვითონ ვეცმები.
მთელი საღამო კანკალამდე მიმიყვანა, არც მეხებიდა, ახლა კი უნდა რომ აქვე გამაგიჟოს.
- ამას რატომ აკეთებთ? - ვბურდღუნებ და თმაზე ვეხები.
- სამაგიეროს გიხდით მის სმიტ. - თვალს მიკრავს და ბიძგებს უფრო სწრაფად აჩქარებს.
- არ გაათავო პატარავ, აქ არა. - ღმუის და ჩაშავებული თვალებით ჩემს სხეულთან კონტაქტს ამყარებს.
სტაილსი უხეშად გამოდის ჩემგან... ოჰ, სტაილს...
ხელს მაშორებს და ისე დგება ჩემს წინ თითქოს ორი წამის წინ ჩემთვის ორგაზმი არ ჩაეშხამებინოს.
ლიფტი როგორც იქნა პირველ სართულზე ჩერდება. კარი ხმაურიანი ზრიალით იღება და მგზავრები ვესტიბიულში გადიან.
სტაილსი ხელს წელსე მხვევს და წინ მინიძღვის.
- ისე მინდა სახლში წაგიყვანო, მაგრამ ვინ იცის იქნებ მანქანაშივე გაგჟიმო? - ამბობს ბინძური ღიმილით.
ოჰ, სულ დამავიწყდა მისი ბინძური გამოხტომები, არ შეიძლება სულ ასე ვიყოთ? არნაირი დასჯები, ტკივილი და ტანჯვა, შეიძლება მასზე სერიოზულადაც მეფიქრა.
სტაილსი მანქანას აღებს და შიგნით მიშვებს.
ისიც ძალიან აღზნებულია და ვხვდები ხელები როგორ ექავება, მისი მუხტი მეც მედება და სხეული მთლიანად მიკანკალებს.
- მინდა სახლში მალე მიგიყვანო, შენთვის სიუპრიზი მაქვს. - იღიმის და მანქანას სახლის გზისკენ ატრიალებს, მანქანაში ორივე ჩუმად ვართ. სიუპრიზები? მისტერ სტაილსისგან? ის ისეთი უტყვი და მკაცრია, კაცი რომელსაც უღანგავი მეტალის ჯავშანი აქვს შემოხვეული და მისკენ არავის უშვებს.
იქნებ ის მე უნდა გამოვასწორო? იქნებ დავეხმარო? მაგრამ რატომ? აქ მხოლოდ ჩემი საყვარელი ძმის გამო ვარ.
ნახევარი საათი ერთი ხელის მოსმით გადის და სტაილსი დიდ, ნაცრისფერ შუშებიან სახლთან აჩერებს.
ხელს მკიდებს და სენსორიან კარს აღებს, ლიფტისკენ მივყავარ და მისაღები ოთახისკენ ინაცვლებს.
- გშია? მაცივარში გაყინული სტეიკი მაქვს. - ჭამა? ახლა ჭამა სრულიად არ მინდა.
სტაილსი ჭერისხელა ნაძვისხესთან მიდის და იქიდან შეფუთულ რამდენიმე ნივთს იღებს, ოჰო, სტაილსმა საშობაო საჩუქარი გამიკეთა?
- მოდი, მინდა შენ გახსნა. - ამბობს და სახეზე ღიმილი უკრთება.
აკანკალებული მისკენ მივდივარ და ღრმად ვსუნთქავ, ხელებს ლამაზად შეფუთულ ნივთებს ვკიდებ და ვუღიმი.
ის ნაძვისხესთან ჯდება და იღიმის.
- ამით დაიწყე. - ამბობს და ყველაზე დიდ ნივთზე მითითებს.
საჩუქარზე შემოხვეულ ფურცელს ერთი ხელის მოსმით ვხევ და რამის გული წამივიდეს.
მოლაპლაპე "მანოლო ბლანიკის" იმ ფეხსაცმელს ვხედავ რომელსაც ასე ოცნებით შევცქეროდი მაღაზიის ვიტრინასთან.
- შენ ეს გახსოვსდა... - ვლუღლუღებ და სტაილსს ვაჩერდები რომელიც ულამაზესად იღიმის, ნეტავ სულ ასეთი იყოს, ალბად შემიყვარდებიდა კიდეც.