Fucktoy

CHAPTER 20

( მაპატიეთ რომ ცოტა დავაგვიანე, ქალაქში არ ვიყავი და დაწერას ვერ ვახერხებდი, ვფიქრობ რაღაცნაირი უცნაური თავი გაომივიდა 🙄 ველოდები თქვენს კომენტარებს და ემოციებს, რას იტყვით ჰარიზე? თქვენი აზრით შეიცვალა თუ უბრალოდ თავს იკატინებს რადგან მარიას გაშვება არ უნდა? 😏🤔)

სტაილსი როგორც იქნა ჩემს ტუჩებზე მოწებებულ მის ლამაზ, ალუბლისფერ ტუჩებს აშორებს და ისეთი შეგრძნება მრჩება თითქოს სხეულიდან სული ამომაცალეს.
ტუჩს ვილოკავ და მის გემოს ვგრძნობ, პიტნის, ვანილის და სიგარის.
სტაილსს ალაგ-ალაგ აჩეჩილი თმიდან ლამაზი წვიმის წვეთები ჩამოსდის და იღიმის.
ცხოვრებაში პირველად, გულწრფელად და ბედნიერად.
მისი ეს ღიმილი მეც მედება მაგრამ არ ვიცი რა ვქნა, იქნებ ზედმეტს ვფიქრობ? იქნებ საკუთარ თავს ზედმეტ იმედებს ვაძლევ ჩვენზე? ის ხომ გატეხილი სულია, კაცი რომელიც მისი დემონების დაკნინებას და დაწყნარებას მხოლოდ ქალებთან სიუხეშოთ იკლავს, ის ვინც მის ეგოს მხოლოდ ტკენით, შოლტებით, და ანალური საცობებით ებრძვის.
ამის გამოვლა აღარ მინდა, აღარ მინდა ეს ტკივილი კიდევ ერთხელ გადავიტანო მაგრამ მის თვალები ვხედავ წერტილს, ადგილს რომელიც ნელ-ნელა კიაფდება, ნელ-ნელა ადამიანის სახეს იძენს და იმ დამარხული სამყაროს კარს აღებს რომელიც წლების წინ გამოიხურა, იმ ანგელოზს პოვებს რომელიც წლების წინ დაკარგა.
სტაილსი ჩემდა გასაკვირად მის ხელს ლოყაზე აცურებს, წვიმისგან და ცრემლებისგან კანს მითავისუფლებს და იღიმის.
- შენთვის ასე არასდროს მიკოცნია, როდესაც თექვსმეტი წლის ვიყავი, ვვოცნებობდი რომ წვიმაში პირველი კოცნა მქონოდა. - ამბობს და თითქოს მის სისულელეებზე თავად ეცინება.
- და სად გქონდა პირველი კოცნა? - ჩემი ალტერ ეგო თავს ყოფს და ისევ იმ დაულაშქრავ ადგილზე აკაკუნებს რომლის გამოც სულ ვისჯები.
სტაილს გამომეტყველება ეცვლება, თითქოს დაუცხრომელი ტკივილით და იმ წარსულით რომელსაც ასე ებრძვის.