Fucktoy

CHAPTER 19

( ვერ ვიჯერებ რომ 4470 სიტყვა დავწერე, მემგონი რაც ამ დღეებში ვერ მოვასწარი ახლა დავწერე, არ ვიცოდი როგორ დამესრულებინა თავი ამიტომ ეს წვიმის დეტალი ჩავაწდოვე 😄 მემგონი დრო მოვიდა ჰარი მოვალბო ( მაგრამ საბოლოოდ არა😉) მაინტერესებს რას ფიქრობთ ასეთ ჰარიზე ასეთი უფრო გიზიდავთ თუ მკაცრი და დომინანტი?)

Harry's Flashback

დაბლიდან ამოსული სტუმრების ხმა ოთახში ექოდ მესმის, სტუმრები ოჯახს ჩემს თვრამეტი წლის დაბადების დღეს ულოცავენ და კომპანიის ოთხი წლის თავს საზეიმოდ აღნიშნავენ. ოთახში მოთმინებით ველი მის მოსვლას. მან ზუსტად ცხრა საათზე მთხოვა ამ ოთახში მოსვლა.
თითებს დავყურებ და ცერა თითის მაღლა ახლად გაჩენილ ნაიარევს შევყურებ რომელიც ჯერ არ შეხორცებულა. კანი ამძრვალია ხოლო თითის მაღლა ბლანტად შემხმარი სისხლი ჯერ კიდევ ნაიარევზეა დარჩენილი.
საკუთარ თავს სარკეში შევყურებ და ჩემი შავი ანარეკლის დანახვისას გულში საშინელი ზიზღი მიკრთება.
მე ეს დავიმსახურე, დავიმსახურე რომ ვიყო ასეთი, დავიმსსხურე რომ მისი შეხება არ ძალმიძს და ახლა მას ამ ყველაფერზე უარს ვერ ვეუბნები, ის ჩემთვის საყვარელი ადამიანია, მე ის მიყვარს მაგრამ ვგრძნობ როგორ იცვლება ჩემში მარად მწვანე ბიჭი რომელიც ღიმილით დაიოდა ქუჩაში, ვგრძნობ როგორ მეცვლება სახის მოყვანილობა, როგორ მიმკაცრდება ნაკვთები და როგორ ვხდები ის კაცი რომელიც მას ასე უნდა.
ეს პირველად მაშინ მოხდა როდესაც მან მე მის მეგობრებთან წამიყვანა, უცნობი პანკთა დასახლება რომელიც ჩემს გემოვნებაში სრულებით არ ჯდება, მათ მე არ ვიცნობ, მათ ჩვენს დასახლებაში შემოსვლა ეკრძალებათ, ისინი ნარკოტიკს ყიდიან და სხვა ათასგვარ არალეგალურ საქმეს ეწევიან. მახსოვს პირველი შეგრძნებები, მახსოვს რა მოხდა ამ დღეს.
გვერდიდან შავად მოლაპლაპე ლამაზ, ჩემთვის ერთადერთ აუღებელ ციხეკოშკს, სილამაზის ეტალონს და წმინდათა წმინდა ნივთს - როიალს შევცქერი. იგი თითქოს მისკენ მეძახის, თითქოს შიშველი ბერძენი ქალღმერთია რომელიც მისი ლამაზი ჰანგებით მაჯადოვებს ამიტომ ავყრჩიე მას ერთ-ერთი ქალღმერთის აფროდიტას სახელი.
როიალი ჩემთვის ერთადერთი გზაა გავექცე ჩემთვის არჩეულ იმ გზებს რომლებისთვის ახლა უკუქცევა და ხელის კვრა არ შემიძლია.
როიალთან მივდივარ და ლამაზად მოლაპლაპე მის ნაზ, ხისგან გამოქანდაკებულ თავს ხელს ვადებ.
ვხსნი და კლავიშებზე ერთმანეთის მიყოლებით ლამაზად ამოწვერილ თეთრ და შავ ხის ინსტრუმენტს ხელს ნაზად ვადებ. ის ჩემი სულის ნაწილია, ჩემი ის მე რომლის განადგურებასაც ვერასდროს შეძლებენ, ჩემი ის კარგად აღჭურვილი მებრძოლის ჯავშანი რომლის გამპობველი იარაღი თუ სამიზნე ჯერ არ არსებობს.
კარი ფრთხილად იღება და ოთახში ქერა, მთლიანად გამჭვირვალე კაბაში ჩაცმული ქალღმერთი შემოდის, მისი მოძრაობებიდანაც კი იკითხება რომ ოდნავ შემთვრალია, კულულა თმა მკერდზე და ლავიწევზე ჩამოჰრია, უმისამართოდ შემოჭრილი შუქის ქვეშ დგას და ერთ წამს მგონია რომ ცათა სასუფევლიდან მოვლენილი ის მხსნელია რომელიც მე ასე მჭირდება.
ის პირუჩუმრად მოემართება ჩემსკენ, ჩაშავებულ უკუნშიც კი შემიძლია გავარკვიო რომ იღიმის. აშკარად კმაყოფილია.
- აბა, სად გავჩერდით? - ამბობს და ვხედავ როგორ აცურებს მის სხეულზე მჭიდროდ დასვენებულ ხავერდის ნაჭერს.
ის ყოველთვის შიშვლდება როდესაც როიალზე დაკვრას მასწავლის.
მისი სიახლოვისგან მკერდის და მხრის კუნთები მეძაბება და ყველა დალაშქრული თუ დაულაშქრავი მწვერვალი შიშისგან მეპობა.
თავს დაბლა ვხრი და მის შეხებას ველოდები.
ის ჩემსკენ თითისწვერებით მოემართება და შიშველ სხეულზე ხელს ნაზად მისვამს.
ჩემსკენ იხრება და ყურის ბიბილოზე უხეშად კბილებით მწკმენტს.
- შენთვის სიუპრიზი მაქვს ჰარი. - ამბობს და თითს ატრიალებს იმის მისახვედრად რომ უფლება მაქვს შევტრიალდე.
ბედნიერება მეძლევა მის მწვანედ მოლაპლაპე თვალები და ლამაზი სხეული ჩემი თვალებით დავლაშქრო.
იგი ოთხკუთხა მუშკის ხისგან გამოქანდაკებულ ნივთს მიწვდის და როაილის სკამზე ჯდება.
- გახსენი საყვარელო, ვიცი მოგეწონება. - ამბობს და იღიმის. - ახლა მამას ველაპარაკე, რამდენიმე ისეთი საკითხი შევთავაზე რომლემბაც დააფიქრა შენთან დაკავშირებით მხედველობა შეეცვალა. - წარბებს მაღლა ვწევ და მისი ვერხვივით ნაზ და კამკამა ხმას ყურს ვუგდებ.
ოთხკუთხა ნივთს ვწევ და შიგნით უცნაურ, კაუჭივით მომრგვალებულ ნივთს ვხედავ რომელსაც ზემოთ ასანთი ადევს.
მის დანიშნულებას ვერ ვხვდები ამიტომ ჩემს დას ყურადღებიან და კითხვით აღსავზე თვალებს ვავლებ.
იგი იღიმის და კანზე მის გლუვ ხელს რბილად მისვამს.
ნეტავ სულ ასე იყოს ჩემთან, ნეტავ შემეძოს ვუთხრა რას ვგრძნობ მის მიმართ, ნეტავ შეეძლოს ჩემი შეყვარება, შენდობა და სირბილე, ნეტავ იგივე სითბოს და სიბრალულს იჩენდეს ჩემს მიმართ რაც მე მაქვს მის მიმართ.
ის ჩემი მასწავლებელია, ჩემი და, და ჩემი უფროსი. ის ქალი რომელიც ჩემზე ცხრა წლით დიდია, ის ქალი რომელსაც მის სრულ უფლებიან მონად ვყავარ.
- მამას შენზე დაველაპარაკე ჰარი, ჩვენ ვფიქრობთ რომ შენს ძვრიფას, და თავისუფალ დროს ფუჭად ფლანგავ. - ამბობს მკაცრად. - შენს გაწვრთნას საკუთარ თავზე მე ვიღებ. მამას შენი როიალისადმი ლტოლვა ძალიან მოსწონს. ის რომ მუსიკა და ხატვა ასე ძალიან გიზიდავს მაგრამ ჩვენ ორივე ვფიქრობთ რომ შენ შენს შესაძლებლობებს ფუჭად ფლანგავ როდესაც შეგიძლია ეს ბიზნესში ჩადო, ასევე დაეხმარო ადამიანებს, მათ ვისაც არ აქვთ საშუალება. - ამბობს და სახეზე ანცად ჩამოყრილ კულულებს მიწევს.
მისი შეხებისგან ვიზაფრები და თვალებში მოკიაფე სინათლე გამირბის.
რას გულისხმობს?
- მამამ გადაწყვიტა რომ მუსიკა შენთვის არ არის. შენ არ ხარ ჩვეულებრივი ჰარი. შენ დიდი ნიჭის და ძალის ხელში აღება შეგიძლია, შენ აღარ ხარ ის ბიჭი რომელიც მთელი დღე წიგნებსა და მუსიკაში უნდა იყოს ჩაფლული. შენ ნიჭი გაქვს იყო პირველი, ნიჭი გაქვს ხალხი შენს აზრზე გადაიყვანო, ნიჭი გაქვს იყო ამ სამყაროს დიქტატორი, იცი რა არის საჭირო იმისთვის, რომ შენი მუშახელი ბოლომდე იყოს საქმეში.
მამა დღეს ყველა როიალს და ნახატს აუქციონზე გაიტანს და ხვალ კომპანიაში წაგიყვანს. ამიერიდან კომპანია შენია, შენ უნდა მართო ყველა, შენი დიქტატიზმი შენს ხელის გულზე უნდა შექმნა.
ტვინში ზიზღი და ბრაზი ერთად მარტყამს და ბრაზისგან ადგილიდან მოწყვეტით ვვარდები.
- თქვენ ამას ვერ წამართმევთ, ვერ წამართმევთ იმ ერთადერთს რაც ასე მიყვარს. - ვყვირი და ხელებს მკერდზე ვიბჯენ.
მირა წარბს წევს და მკაცრად დგება, ვიცი ახლა რისი დროც მოვიდა.
- გთხოვ... ვამბობ და დაბლა მორთხმით ვვარდები, დამსაჯე, მირტყი, მცემე მაგრამ ამ ერთადერთს ნუ წამართევ. სულიერ საზრდოს ნუ წამართმევ. - ვამბობ და დაბლა ბოლომდე ვწვები.
- ახლა რა გითხარი ჰარი, შენ შიში არ უნდა დამანხო! მე კი არა, არამედ ყველას უნდა აიძულო შენს დაკრულზე იცეკვონ, ყველას უნდა აიძულო შენი ეშინოდეთ, უნდა იაძულო შიშისგან კანკალებდნენ როდესაც შენ ოთახში შეხვალ. შენ სტაილსი ხარ ჰარი, სტაილსებისთვის კი შიში უცხოა! ამიერიდან იმას გააკეთებ რასაც გეტყვი, ჩვენი შეხვედრები უფრო ხშირი და ინტენსიური გახდება, გასწავლი როგორ უნდა მოაქციო ყველა შენს თემში, როგორ უნდა აიძულო ყველა იყოს შენი მონა-მორჩილი.
დაბლა ვემხობი და ცრემლები ჩემს ღაწვებს ადუღებს, სულიერი საზრდოს და ერთადერთი სიყვარულის დაკარგვის შიშით სხეული მეწურება და ლამაზი სხეულისკენ თვალს ვაპარებ.
- აი აქ დაწექი, როგორ ამას ჩვენ ვაკეთებთ ხოლმე, უცოდე რაც წინა კვირას მოხდა ეს ჩვენს შორის უნდა დარჩეს, ეს ჩვენი პირველი გამოცდა იყო ჰარი, ჩვენი სიყვარულის, შენი აღმასვლის, შენი ემოციების, მომავალი სიძლიერის მოთოკვის მთავრი წყარო. - ამბობს როდესაც საწოლზე ვწვები.
- ვინ ვარ მე შენთვის? - ამბობს და იმ სიტყვების გამეორებას მთხოვს რაც წინა კვირას მასწავლა.
დაუცხრომელი ტანჯვა და ახალი ცხოვრების ზიზღისგან გამოწვეული ტკივილი გულს მიწყრავს და აუხსნელი და დაუკობელელი ტკივილისთვის მირას სახეში ვაცხრები.
- ჩემი მასწავლებელი, ჩემი პატრონი, ჩემი მესაკუთრე. - ვამბიბ და მის ყველა მოძრაობას გულისყურით ვაკვირდები.
იგი ხელში ჩემთვის განმუთვნილ შავ ზარდახშას ხსნის და იქიდან იმ უცნობ ნივთს იღებს რომლის დანიშნულებაც ასე ძალიან მაინტერესებს.
მირა მოკაუჭებულ, მაღლიდან ასანთივით ჩამწვარ ნივთს ატტიალებს და თვალებში შემომყურებს.
- არ შეგეშინდეს ჰარი, ოდესმე მადლობას მომიხდი, შენი დიდი მომავალის მთავარი პერსონაჟი მე ვარ. - ამბობს და ამ უცნაურ ნივთს ასანთს უკიდებს.
ასანთს არ აშორებს მანამ სანამ მოკაუჭებული ნივთი საბოლოოდ არ იღებს წითელ შეფერილობას.
- ამას რატომ აკეთებ? - ვბურდღუნებ და ჩემი გამწირავი და ლაჩრული ხმა თავად მირევს გულს.
მე ვცდილობ, ვცდილობ ვიყო ისეთი როგორიც ჩემს დას, ჩემს მშობლებს და ჩემს საკუთარ მომავალ მეს უნდა მაგრამ მე ეს არ შემიძლია, არ შემიძლია ვიყო დიქტატორი, ხალხი ჩემს ჭკვაზე ვათამაშო და ხელში ავიღო ასეთი დიდი კომპანია.
მირა ასანთს ანთებს და წითლად მოკიაფე ლამპარივით ანთებული ტუმბოსკენ მიდის.
ამ ყველაფერს უდიდესი გრაციოზულობით აკეთებს და თან თვალებში შემომყურებს.
ტუმბოს აღრებს და იქან ჩემს ერთ-ერთ აბრეშუმის ბენდენას იღებს. სუნავს და ფეხს საწოლზე ადგამს.
დაუცხრომელი ვნებისგან და შიშისგან პირიდან ოხვრა მცდება და კარისკენ თვალს ვაპარებ.
- მირა ახლა არა გთხოვ... ყველა აქ არის... სტუმრები აქ არიან და ჩვენს ხმას გაიგ... - იგი სიტყვის დამთავრებასაც არ მაცდის ისე მიკავებს ხელებს საწოლის მაღლა. მაგრად კვანძავს და შემდეგ ხელით საწოლის კიდეს ებღაუჭება იმის დასატესტად თუ რამდენად მჭიდროდაა მოკვანძული.
შემდეგ მის კაბასთან იჩოქება და იქიდან მის კაშნეს იღებს.
- ჩვენ ერთი ნაწილები გავხდებით ჰარი, ჩემი ნაწილი შენში სულ იქნება, ჩვენ და-ძმანი ვართ მაგრამ ეს არაა ის ყველაფერი რაც გვაერთიანებს. მინდა ჩემი ნაწილი გქონდეს, მინდა ყველაფერი მოგცე და გასწავლო რაც კი გჭირდება. - ამბობს და ხელს მკერდზე მისვამს. სიამოვნების კვნესა მცდება და ტუჩს მაგრად ვკბენ რომ ვერშეუკავებელი ემოციები დავიოკო.
მირა თვალებზე მის კაშნს მახვევს. მის სასიმოვნო სურნელს ვნებიანად ვისუნთქავ და ტვინში სასიამოვნო ჭიანჭველრბი დამირბიან.
მირა კაშნს თვალებზე მახვევს, ახლა საბოლოოდ ვეღარ ვხედავ.
ტუმბოდან რაღაცას აჩხარუნებს და ახლა ჩემსკენ მოემართება.
მის სუნთქვას ჩემს ტუჩებთან, ყელთან, მკერდზე და ლავიწებზე ვგრძნობ.
მირა იხრება და მის რბილ, ამავდროულად პუმშისგან და ძვირიანი სასმლისგან დატოვებული ალკოჰოლის გემო აქვს.
ფრთხილად მცილდება, თითქოს მისი სირბილე შემდგომი ტკივილის ანაზღაურებაა.
მირა ისევ ასანთს ანთებს მაგრამ უცაბედი ტკივილი მაკრთობს და კრიჭას მაგრად ვკრავ რომ ყვირილი შევიკავო.
უცნაური მოკაუჭებული ნივთი მთელს სხეულზე დამირბის და კანში უხეშად და მრკინვეულად მესობა. ეს იმ საშინელ დღეს მახსენებს როდესაც მირამ მის სუტინიორს უფლება მისცა შემხებკდა, მკერდზე მისი ნაიარევები სამუდამო დაღად დამრჩა.
- მირა, მირა გთხოვ... - ვბურდღუნებ ტკივილით მაგრამ თითქოს ის ამას თანხმობად იღებს, ცხელი ნივთი მკერდის მაღლა მედება და კბილებს ტკივილისგან ერთმანეთს მაგრად ვაჭერ. კანი მეწვება და ვგრძნობ როგორ მიდუღდება ორგანიზმში არსებული სისხლი რომელიც ტვინს აღარ მიეწოდება.
ის კანს მიწვამს, ლავიწის მაღლა, არტერიაზე.
სულის დამხუთველი ტკვიულისგან ვეღარ ვსუნთქავ და ვკანკალებ, ვვოხრავ და ყვირილის ბოლომდე შესაკავებლად ვიკრუნჩხები.
- ჰარი გასწორდი თირემ ის განმეორდება რაც მაშინ, გეტკინება და არასწორ ადგილას დაგწვამ. - ამბობს მკაცრად და მოკაუჭებულ ნივთს კიდევ ერთხელ მადებს მკერდის დაბლა.
- მირა გაჩერდი! - ვყვირი ტკივილისგან მაგრამ ის არ ჩერდება, ტკივილი ახლა დაუცხრომელი ხდება და საბოლოოდ, ამდენხანს შეუკავებელი ტკივილისგან ყვირილი ტუჩებიდან მცდება.