Fucktoy

CHAPTER 21

( რას ფიქრობთ ამ თავზე? ჰარის ასეთ სახეცვლილებაზე და მარიას წასვლაზე? ელოდით რომ ასე განვითარდებოდა მოვლენები? ან ჯეიკობს რა აქვს ჩაფიქრებული თქვენი აზრით😈 4000 სიტყვა გამომივიდა და იცოდეთ კომენტარებს ველი)

სტაილსს აბაზანის კაბინისკენ მივყავარ და თბილი ღიმილით მაჯილდოვებს, ისედაც შიშველი აბაზანის ცივი კედელი სხეულს უფრო მიხურებს და კანკალი მიტყდება.
სტაილსი ტრუსს დაბლა აგდებს და თვალებში გრაციოზულად შემომყურებს, მისი დემონი ისევ იქ არის, მიყურებს, მაკვირდება და ცდილობს ჩემზე გაიმარჯვოს.
- მომიყვები არა? ხომ მომიყვები? - ვამბობ პატარა ბავშვივით რომელიც სიმართლის მოსმენას ელოდება და სტაილსის დაცვარულ სხეულს რაც შეიძლება მაგრად ვეყრდნობი.
სვეულ თმაზე ხელს ვუსვამ მაგრამ იგი წამში  აცურებს ჩემი სხეულს და კაბინას აკრავს.
სტაილსი ხელებს მაღლა მიკავებს და ჩემს ყელში ქოშინით ტოვებს სველ კოცნებს, იგი ისევ უხეშია, მისი  ის უხეში შეხება სხეულს ისევ მიყინავს მაგრამ ახლა ეს სიამოვნებას მანიჭებს, თითქოს ყველაფერი ადგილზე დგება, თითქოს ჩვენ ახლა ერთნი ვართ, ორი გატეხილი ნაწილი.
ჰარი უხეში ბიძგით შემოდის და რაც შეუძლია სწრაფად მიკრავს მის სხეულზე, თვალები ვნებისგან ეხუჭება და ჩემს ტანს ბიძგებით ყვება.
მისი შეხებით ვტკბები: მისი სუნით, მისი გემოთი.
სტაილსი თმაში მაფრინდება და განძრევის საშუალებას არ მაძლევს, თითქოს კიდევ ერთხელ მახსენებს რომ მის მფლობელობაში ვარ.
სტაილსი მკერდის დაბლა ხელს მაგრად მიჭერს და წყლის ქვეშ შევყავარ, მთლიან სხეულს ტკბილი, სველი კოცნებით მიპობს და ოხვრა შერჩენილ მის ტუჩებს სიამოვნების ბოლო წერტილი აპობს.
- ოჰ მარია, მე სახლში ვარ, შენთან ერთად. შენ აქ ხარ... - ბურდღუნებს და მისკენ მატრიალებს. - მითხარი რომ არ წახვალ... მითხარი. - ამბობს ისე რომ ჩემგან გამოსვლას არ ჩქარობს.
სახეს ჩემს ტუჩებთან ატრიალებს და ჩემს სახეს მის ხელებში იქცევს.
ის ისე სწრაფად და უხეშად შემოდის რომ კანკალი მიტყდება და ფრჩხილებით მის ზურგს ვაფრინდები რომ სიამოვნებისგან წართმეული სხეული წყლით სავსე კაბინაში უფრო არ მომიდუნდეს.
- ოჰ მარია, მარია... - სტაილსი ყვირის და მასთან ერთად მეც სიამოვნების უტკბეს მწვერვალს ვლაშქრავ. ხელებით მის თმას ბოლომდე ვეჭიდები და თვალები საბოლოოდ მელულება.
განძრევის საშუალება არ მაქვს, ცხელ წყალში სხეული უფრო მიდუნდება და ისეთი შეგრძნება მაქვს თითქოს ჰაერში ვლივლივებ.
- მოდი ჩემთან. - ამბობს ჰარი თბილად და ჩემს სხეულს მისკენ აცურებს. - მინდა დაგბანო. - ამბობს მაგრამ მისი სიტყვები მხოლოდ ექოდ მესმის. დღეს ძალიან დავიღალე, ამდენი ემოცია კარგა ხანია არ მქონია, ამდენი ჭიდილი, ამდენი ბრძოლა საკუთარ თავთან, მასთან. ეს თვეები საშინლად დამღლელია, იმედი მაქვს ოდესმე ეს საშინელება დამთავრდება და მე და ის ჩვენს სანუკვარ სულებს ვიპოვით რომლებიც ოდესღაც გაგვექცნენ და ჯერ უკან არ დაბნრუნებულან.
სტაილსი ხელში შამპუნს ისხამს და თბილი, ნაზი თითებით თმას ხელში იქცევს.
აქაფებს და უცნაურ მოყვანილობებს აძლევს.
- ჰარი. - ვქირქილებ და ხელებში ვაფრინდები.
ისიც იცინის და მისი ბედნიერი ღიმილსგან სული მინათდება, ეს ისაა რასაც ამდენხანს ველოდი, როგორ განიცდის სულიერ აღმაფრენას ის კაცი რომელიც ორი თვის წინ საშინელ, მანკიერ ცოდვებს ყავდათ შეჭმული, ის კაცი რომელსაც ამქვეყნიური ბედნიერება დაკარგული ქონდა, ის ადამიანი ვისაც მხოლოდ უხეში სექსი აინტერესებდა, ის ვინც ახლა ასეთი ბედნიერი ღიმილით მიღიმის.
სტაილსი მის ხელებს ჩემსაში ხლართავს და ხოშინებს, ამოსუნთქვას მის სულიერ ტკივილს თან აყოლებს და მისკენ უფრო მჭიდროდ მივყავარ. საბოლოოდ მიხუტებს და როდესაც ჩემი სხეული მისას საბოლოოდ ერწმის და ისიც მშვიდდება საბოლოოდ იწყებს მოყოლას.
- ჩვიდმეტი წლის ვიყავი როდესაც ეს დაიწყო.
მუსიკის გაკვეთილი დამიმთავრდა, უბრალო ბიჭი ვიყავი რომელსაც მხოლოდ წიგნები და მუსიკა ადარდებდა, ვერასდროს წარმოვიდგენდი რომ ჩემი ნახევარ და რომელსაც ნამდვილი დასავით ვუყურებდი იმ დიდ, საშინელ და კოშმარულ გზას გამატარებდა რომელსიც მე გავიარე. - ამბობს და ხმაში შიში და წარსულის საშინელი დაღი ემჩნევა. - სკოლასთან მირა დამხვდა, თვეები იყო არ მენახა და მისი ნახვა ძალია გამიხარდა, მითხრა რომ ახლა ჩემი ცხოვრება საბოლოოდ შეიცლებოდა, რომ მალე სრულწლოვანი გავხდებოდი და ახლა ჩემს აღზრდაზე ის იყო პასუხისმგებელი, და რომ ამაზე რაც შემდგომ მოხდებოდა არავისთან არ მელაპარაკა. - ამბობს და კანკალით საბოლოო ჰაერის წვეთს გარეთ უშვებს.
მისკენ ვტრიალდები და მის გაპარსულ, გლუვ კანს ხელში ვიქცევ, ხელები მიკანკალებს, თითქოს რამე ცუდს ვაკეთებ.
- თუ ეს ტკივილს გაყენებს, თუ არ გინდა მოყოლა... მე არ დაგაძალებ. - ვამბობ და მის ჭაობისფერ თვალებში ტკივილს და ტანჯვას ვხედავ. ტკივილისგან დაბლა ვიყურები და მის მკერდს ხელს ვადებ, არტერიას ხელს ვაყოლებ სადაც რამდენიმე აშკარა ნაიარევია.
სტაილსი იზაფრება და თვალებში შემომყურებს, ტკივილისგან თავს აქნევს და სახე ეწურება.
- გთხოვ ჯერ არა... მე ჯერ მთავარი გზა არ გამივლია... მე ისევ საშიში ვარ მარია, შეიძლება ისევ მოგაყენო ტკივილი, ბოლო რამ კი რაც მინდა ისაა რომ შენც მიმატოვო... შენ თუ წახვალ მე ისევ ის საშინელი არსება გავხდები. ვგრძნობ, ვგრძნობ როგორ ვივსები ადამიანური ძალით, თითქოს აქამდე მკვდარი ვიყავი და ახლა ნელ-ნელა ვციცხლდები. ეს შენი დამსახურებაა. - ამბობს და ჩემს შემოჭდობილ ხელს სახეზე იდებს. ხელს ხლართავს და რბილად მკოცნის. - მირამ უცნობ დასახლებაში წამიყვანა, პანკტა დასახლება რომელიც აქამდე არ მინახავს, მშობლები მათგან სულ მიცავდნენ, მუდამ დაცვა დამყებოდა, სკოლის შემდეგ კი სახლში მივყავდი, არ ვიცოდი ვისგან ან რისგან მიცავდნენ მაგრამ ახლა ვხვდები რომ იცოდნენ რა საშიშროებაც მემუქრებოდა.
მირამ მათთან წამიყვანა, შემდეგ აღმოვაჩინე რომ რამდენიმე მათგანი მისი სუტინიორი იყო, ისინი საშინელი ადამიანები იყვნენ, საშინელი ტატუებით მთელ სხეულზე... დანებით, იარაღებით და მუდმივი ნარკოტიკით.
- ეს ტატუები... მათ გაგიკეთეს? - ვამბობ კანკალით და მომავალი პასუხის გაცემის შიშით ვკანკალებ.
ჰარი თავს რბილად მიქნევს და აბაზანის კიდეს ეყუდება.
- ისინი დათვრნენ, მირაც დათვრა, საშინლად იქცეოდა, ისინი ცდილობდნენ გასართიბი მოეძებნათ, მირა მათ არ ეწინააღმდეგებოდა, იცინოდა და... - ამბობს და კანკალით ხტება.
ვხედავ როგორ იტანჯება, მეტს ვეღარ გავუძლებ...
- მირამ მითხრა რომ გამეხადა და საწოლზე დავწოლილიყავი, აზრზე არ ვიყავი რის გაკეთებას აპირებდნენ მაგრამ მითხრა რომ თუ ამას არ გავაკეთებდი მამას ყველაფერს უამბობდა, შეწინააღმდეგებისას ერთ-ერთმა მათგანმა თითზე ნაიარევი დამიტოვა. საშინელ კაიფში იყვნენ, მირა საკუთარ თავს არ გავდა. ის ასეთი არ იყო, ვიცი რომ ეს მათ აიძულეს, აიძულეს რომ ასეთი გამხდარიყო... დამაბეს და ჩემს წამებას განაგრძობდნენ, იცინოდნენ, დანით სხეულს მისერავდნენ და სანთლის ნამწვავებს სხეულზე მასხამდნენ. ეს საშინელება იყო... ეს რაღაც რიტუალი იყო, რაღაც რაც შემდგომ მათ კლანში გაწევრიანებას ნიშნავდა.
ამის შემდეგ მირა საკუთარ თავს აღარ გავდა, იქ ყოველ კვირას მივყავდი და იგივეს მიკეთებდნენ იქამდე სანამ მირამ საბოლოოდ არ გადაწყვიტა რომ ჩემი მთლიან სხეულს დაპატრონებოდა. ისინი მას მართავდნენ, ის იმას აკეთებდა რასაც ისინი უბრძანებდნენ, რაღაც კლანივით იყო... მირა ამბობდა რომ ჩემი შეცვლის დრო იყო, რომ დრო იყო ამ სამყაროსთვის სხვანაირი თვალით უნდა შემეხედა, რომ დრო იყო ხელში ძალაუფლება ამეღო.
მითხრა რომ ამას უხეში სექსის სახით მასწავლიდა, რომ ეს ერთადერთი გზა იყო ჩემი სიძლიერის პოვნის. მან მამას უთხრა რომ ჩემი ყველა ნახატი, როალი და ის საყვარელი ნივთი გაეყიდა რაც ჩემთვის ყველაზე სანუკვარი იყო. სამი წელი მაძალებდა ამ ყველაფერს. იგი ნელ-ნელა მიპატრონებდა და ვხედავდი როგორ ჩლუნგდებოდა ჩემი სხეული ნელ-ნელა. როგორ ვკარგავდი ყველაფრის ნდობას, სიყვარულს, სიკეთეს. მე მირას ანტიპოდი გავხდი, მან მე ჩამინერგა რომ სიკეთე და სიყვარული მხოლოდ სუსტებისთვის იყო, რომ ამ სამყაროს ვერ დავეფულებოდი თუ არ ვისწავლიდი როგორ ვმართო ხალხი, მან მე სიმკაცრე და დიქტატიზმი ჩამინერგა, ყოველი დარტყმის დროს იმას მიმეორებდა რომ მკაცრი, უგულო და კონტროლის მოყვარული უნდა ვყოფილიყავი. რომ მე ამ კომპანიის სათავე ჩემს ხელის გულზე უნდა ყოფილიყო. ის მმართავდა, ის მართავდა კონპანიას, მე მხოლოდ მისი მარიონეტი ვიყავი რომელიც მის დაკრულზე ცეკვავდა, ასე ხდებოდა მანამ სანამ თავის მოკვლა არ გადაწყვიტა. სუიციდის რამდენიმე მცდელობის შემდეგ გადავწყვიტეთ ფსიქიატრიულ კლინიკაში გაგვეშვა. მემეგონა მას ვეღარასდრის ვნახავდი. მას ჩემთან იმაზე მეტი აკავშირებს ვიდრე უბრალოდ სექსი იყო... მე მის მიმართ სხვა გრძნობები მქონდა. - ამბობს და თავს დაბლა ხრის.
ოჰ, მას ის უყვარდა, მას ზუსტად ისე ექცეოდნენ როგორც ის მექცევა. მას უნდოდა მირა კარგ გზაზე დაეყენებინა, მან მისი სული გაწირა მისი დის გამო, მან ყველაფერი გააკეთა სანამ დიდმა უფსკრულმა თავად ის არ ჩაითრია, ახლა ის სულის გარეშეა, დაუძლურებული და ტკივილით შეჭმული.
- მე... მე ვწუხვარ მე... - ვამბობ მაგრამ სტაილსი ხელს ლოყაზე მისვამს და ცრემლის რამდენიმე გორგალი ლოყაზე ესვენება.
- მე მირა ვარ... მე მირას ანტიპოდი ვარ. როდესც ვუკრავ... როდესაც ვხედავ... როდესაც მე ის ვხდები, ვგრძნობ როგორ ზის ჩემს გვერდით, როგორ მაიძულებს მაღალი აკორდების აღებას, როგორ მირტყამს, მშოლტავს და მაიძულებს სწორად დავუკრა. ეს ნაიარევები შეუხორცებელია, ეს სამუდამოა და მას ვერანაირი მალამო ვერ შეახორცებს. - ამბობს და ჯაკუზიდან დგება.
მის ტატუირებულ ხელს სწრფად ვიჭერ და წყლიდან სწრაფად ვდგები.
- შენ ყვავილი ხარ უფსკრულში, ზაფხულის ვარდი რომელსაც მოკიაფე მზე აჭკნობს, მე ეს ცხარე მზე ვარ მარია, მე შენ დაგღუპავ, სილამაზეს წაგართმევ და საკუთარ ნაიარევებს გადმოგდებ. მე იმ სენით დაავადებული ვარ რომელიც არ იკურნება, თუ მომიახლოვდები შენც დაგასნეულებ. - ამბობს და პირსაწმენდს სხეულზე იკრავს.
თავს ვაქნევ და მისკენ სირბილით მივდივარ, სხეულზე ვეკიდები და მის თმას ბოლომდე ვყნოსავ, მის მკერდს, ნაიარევებს, ხელებს და სხეულის ყველა იმ ნაწილს ვუკცონი სადაც კი მიმესვლება.
- მე მზად ვარ, მზად ვარ დამასნეულო. - ვამბობ და ფეხებს მის ტორსოს მაგრად ვაჭდობ.
ვგრძნობ რომ იქ ვარ სადაც უნდა ვიყო, ვგრძნობ რომ სახლში ვარ.
ის იღიმის, ამ ღიმილს მის ტკივილს აყოლებს, მუდამ დაჭიმული კუნთები უმსუფუქდება და ჩემი თმით თამაშს იწყებს.
- მადლობა მარია, მადლობა რომ გამახსენე როგორია როდესაც ადამიანი ხარ. - ამბობს და მის თითებს ჩემსაში ხლართავს.
- სულ ასე ვიქნებით? თუ უნდა ველოდო საშინელ და მწარე დასასრულს? რა იქნება ჰარი? ის მოვა? ტკივილს ისევ მოგაყენებს? - ვამბობ და ცრემლის დიდი გორგალი ახლა მე მცვივა.
ჰარი ჩემსკენ ტრიალდება და კედელზე მაყუდებს, იმდენად მეხუტება რამდენადაც შეუძლია და სახეს ბოლომდე მიკოცნის.
- ვერ შეგპირდები რომ ყველაფერი იდეალურად იქნება მაგრამ მე დაგიცავ, ჩვენ კარგად ვიქნებით. - ამბობს და შუბლზე მკოცნის. - წამოდი, დავიძინოთ. - ამბობს და მის ოთახში გავყავარ.
მასთან ძილს არ ვარ მიჩვეული, მისი სითბო არასდროს მიგრძვნია. ეს ხომ ისაა რაზეც ამდენ ხანს ვვოცნებობდი, ახლა კი მე მასთან ვიძინებ, მე მისი საშინელი და ბნელი წარსული გავიგე, მე ის ადამიანი ვარ ვინც მას ეხმარება ადამიანური სახის დაბრუნებაში, მე ის მიყვარს მას კი მე ვუყვარვარ.
ვცდილობს... ცდილობს რომ შემიყვაროს და მე მას ვენდობი, მას ბოლომდე ვენდობი.
მის რბილ საწოლში კატასავით ვიზმორები და ჰარის შევყურებ რომელიც მაღლიდან დამყურებს და მის სხეულს ბოლომდე აჭდობს ჩემზე.
- მიყვარხარ. - ვამბობ და თვალები მელულება. ძილი საბოლოოდ მძალავს და ჰარის ვეყრდნობი რომელსაც მისი დიდი სხეულით ბოლომდე ვყავარ უკოპირებული და თმაზე მკოცნის.
ნუთუ ეს შესაძლებელი იყო? ნუთუ ეს ნამდვილია? იქნებ დიდ, უსაზღვრო ძილში ვარ და როდესაც გავიღვიძებ ისევ კოშმარში აღმოვჩნდები, კოშმარში რომელსაც მირა ქვია.