Fucktoy

CHAPTER 24

( ჩემთვის ეს თავი ყველაზე ემოციურია რაც კი ოდესმე დამიწერია, ამ თავს რომ ვწერდი იმდენჯერ ვიტირე რომ ვერც კი დავგვლი, რამის უკვე ვამთავრებ, ალბად სამ თავში ჩავტევ ჩემს სათქმელა და დავამთავრებ, მადლობა რომ ამდენ ხანს იყავით ჩემს გვერდით 🥺 მადლობა ყველა ნახვისთვის და მხარდაჭერისთვის, ველოდები თქვენს ემოციებს და კომენტარებს მოუთმენლად🦋💙)
Maria's P.O.V
ცარიელ სივრცეში ვლივლივებ, ისეთი შეგრძნება მაქვს თითქოს ჰაერსა და ზღვას შორის ვარ გამოკიდებული, ხელსა და ფეხს ვერ ვგრძნობ, საშინელი, გამყინავი სიცივე ძვლებში ატანს და მაკანკალებს, თვალების გახელა არ შემიძლია, მგონია თუ ერთ თვალს მაინც გავახელ, ყოველი ნაიარევი რაც კი ოდესმე ჩემთვის მოუყენებიათ სათითაოდ გაიხსნება და ტკივილისგან გატანჯული სული თავიდან მომიკვდება.
ვგრძნობ როგორ მოვდვარ აზრზე ნელ-ნელა.
მოვკვდი? კომაში ვარ? თუ დავიწვი და ახლა მარტო ვგდივარ მივიწყებულ შენობაში და თავზე საშინელი, დანგრეული კედლები მაყრია?
ისე მოვკვდი და წავედი ამ ქვეყნიდან როგორც მოვედი.
უსუსური, საწყალი და შეუმჩნეველი.
მაგრამ მე ტკივილს აღარ ვგრძნობ, ასე აღარ უნდა იყოს, მე კარგად ვარ, სითბოს და სინათლეს ვხედავ, ვხედავ რომ ვიღაცის ძლიერ სხეულს ვარ მიკრული.
ვიღაც მამხნევებს და ძალას მაძლევს.
ვიღაც ვინც ოდესღაც მტკენდა, ახლა ჩემს გამოსაჯამრთელებლად დაკარგულ ღმერთს უჩოქებს და წართმეული მწარმსის დაბრუნებისთვის იბრძვის.
ის ჩემთანაა, ის აქ არის, მის თბილ და დაკარგულ სულს ორი მეტრის რადიუსიდანაც კი ვგრძნობ.
თვალის გახელისთვის ვიბრძვი და ვცდილობ ეს რაც შეიძლება ფრთხილად გავაკეთო, ტკვილზე მეტად რეალობაში დაბრუნება უფრო მტანჯავს.
რა მოხდა, დავიწყვი? იქნებ საწოლს მივეჯაჭვე და ვეღარასდროს ავდგე სარეცელიდან? იქნებ დავბრმავდი ან სასტიკმა, ცხელმა ბურთმა მთლიანი სხეული დამიდაღა?
ან ყველაზე მთავარი, სად არის ჰარი.
თვალებს ვფრთხილად ვახელ და ვეღარც ვითვლი მერამდენედ ვსიუნთქავ ჰოსპიტლის ამ საშინელ აირს რომელიც ასე მძულს.
მახსოვს დედას მუდმივად ძალდტანებით მოვყავდი ექიმთან, მუდამ მძულდა ჰოსპიტლები, ექიმები და ეს საშინელი, გულისამეევი აურა ჩემს გარშემო.
სინათლის დანახვისას ვხტები და გვერდით ჩაძინებულ შავ სილუეტს ვაიძულებ ძილბურანიდან გამოიღვიძოს.
ჰარი ჩემს თეთრ საწოლზე მთლიანი სხეულით მაწევს, გაუპარსავი, უძილო და დასტრესილია, მინდა კითხვების კორიანტელი მივაყარო და ვთხოვო ამისნას აქ როგორ აღმოვჩნდი ან როგორ მიხსნა მისი დისგან, როგორ მიხსნა გადამწვარი და ცეცლში მოლივლივე შენობის მარწუხებიდან.
- პატარავ. - ბურდღუნებს და გაღიმებას ცდილობს.
ასე ცუდად ბოლოს როდის გამოიყურებოდა არც მახსოვს.
კაცი რომელიც ჩემთვის მუდმივად იდეალურობის, წესრიგის და სერიოზულიბის ეტალონი იყო,
ახლა სრულიად დაჩლუნგებული, გატეხილი, მომტყდარი და დაბერებული მეჩვენება.
თმა მთლიანად აბურდული, გაწებილი და შავად მოლაპლაპე ოფლისგან დაცვარულ კანზე აქვს მიწებებული.
მუდამ გაპარსული, გლუვი კანი ახლა საშინელ, შავ ჭუჭყს დაუფარავს, სხეულის ნახევარი დამწვარი აქვს მაგრამ უხილავი და შეუჩვეველი თვალით ძნელია გაარჩიო ეს ნაწიბურევი ახალია თუ მის კანს შეეზარდა.
იმ კაცისგან რომელიც სამი თვის წინ გავიცანი, იმ დიქტატორის მოყვარულ, უხეშ და სადისტ კაცს მიღმა პატარა, დაუცველი და მის საკუთარ ნაჭუჭში მოქცეული კაცი იმალება რომელიც დაკარგული ნაწილების აღდგენისთვის შავ, ღრმა მორევში უგზოუკვლოდ იკარგება რათა ვინმე იპოვოს ამ ცივ სამყაროში მაგრამ მისი ხელის ჩამკიდი, მხარდამჭერი და მოსიყვარულე არავინაა.
ხელის მაღლა აღმარვას ვცდილობ რომ როგორმე მის სახეს შევეხო რომელიც ჭუჭყიაგან და ცეცლის ალისგან მთლიანად გაშავებულია.
ერთადერთი რამ რაც კიაფს არ წყვეტს მისი მწვანე, ტყისფერი და ლამაზი თვალებია რომელიც ტკივილისგან მევედრება, მევედრება შევეხო, ვანუგეშო და ამ მორევიდან ამოვათრიო.
ოჰ, ნეტა შემეძლოს... ნეტა შემეძლოს ამ მორევში გადავარდნა მაგრამ მე ხომ მუდამ ასეთი დაუცველი, შეშინებული და მუდამ გატანჯული გოგო ვიყავი რომელსაც მისი თავის გადარჩენაც კი არ შეეძლო, არამცთუ იმ  კაცის რომელმაც ქარიშხალი, სევდა და უდიდესი ტკივილი მიაყენა, საკუთარი ტკივილები, ნაიარევები და ცეცხლის ალი გადმოსდო, ის ცეცხლის ალი რომელიც ორივეს გვდაღავს და ერთმანეთთან მისვლის საშუალებას არ გვაძლევს.
- ჰარ... ჰარ... შენი სხეული. - ვამბობ და ჰაერისთვის ცხვირზე აფარებულ ფილტრატორს უფრო მჭიდროდ ვიჭერ.
- არა, არა პატარავ, გთხოვ ნუ ლაპარაკობ, მე კარგად ვარ, ჩემი ახეული ახლა იმაზე უკეთაა ვიდრე ადრე. - ამბობს და იღიმის.
სხვა, ჩვეულებრივი ადამიანებისგან განსხვავებით მის ღიმილს არანაირი მნიშვნელობა არ აქვს, არანაირი ბედნიერება ან იმედი.
ყოველ ჯერზე როდესაც იგი იღიმის, მე მკვდარ თვალებს ვხედავ, თვალებს რომლებსაც ბევრი უნახქვფ და ბევრი განუცდიათ.
თვალებს რომლებმაც დიდი ქარიშხალი, ტკივილი, ტანჯვა და სუსხი განიცადა, თვალები რომლებმაც ფერი მხოლოდ ამ ტკივილების შემდეგ იცვალა.
მის ღიმილს არანაირი ღრმულები ან ნაკეცები არ აქვთ.
მისი სახე ერთი დიდი ნიღაბი რომელიც იდეალურად შენიღბულ მამაკაცს გამოხატავს.
დიდ ტიტანს რომელსაც რაც არ
უნდა გაარტყა, რაც არ უნდა დაუშინო დიდი ბომბები მაინც არ გატკდება, ტოტანი რომელიც მთლიანი ნიუ-იორკის და ამერიკის საწარმოებს ფლობს.
მაგრამ ვინ არის ამ ნიღმის უკან, დაუცველი პატარა რომელსაც ბავშვობა წაართვეს,
რომელსაც სხეული დაუმახინჯეს და შემდგომ ტატუებით მიაყენეს ზიანი ამ ნაიარევების გადასაფარად, კაცი რომელმაც საყვარელ ქალთან ერთად თავისი თავიც დაკარგა, კაცი რომელმაც ჩემს გამო სიცოცხლე გაწირა და გადამარჩინა, ახლა კი ამ ტიტანის მაგივრად რეალურ, დაუცველ და შეშინებულ კაცს ვხედავ, იმ ბავშვს რომლის დანახვაზე ასე ვვოცნებობდი.
- ჩვენ არაჩვეულებრივად ვიქნებით პატარავ, კპირდები ჩვენ იდეალურად ვიქნებით. - ამბობს და ჩემს თთებს მის მძლავრ, უშველებელ და ამავდროულად ნაზ ხელებში იქცევს.
მინდა შევეხო, ვანუგეშო და ვინმეს დავუძახო რომ მისი დამწვარი ნაწილები შეახორცოს, რომ მისი ნაიარევები მოაშუშოს მაგრამ მისი დამხმარე და გამგები არავინაა, იმ ადამიანმაც კი მოატოვა ვისაც მისი ნაიარევების შეხორცება, გამთელება და სიყვარული შეეძლო, ვისაც მისი დამარხული, ჩამკვდარი და მტვერ დადებული საიდუმლოებები გაუმხილა, მან კი მიატოვა, შეშინებული გაიქცა ბრძოლის ველიდან და მარტო დატოვა.
ამის მიუხედავად კი ის მაინც აქ არის, ძლიერად დგას და არ მტოვებს.
უარყოფის ნიშნად თავს ვაქნევ და ცრემლები ღაპაღუპით მცვივა, სახეზე სევდა მასაც ედება და გაზაფხულის, წვიმისგან დაცვარული ალუბალივით ლამაზი ტუჩები სევდისგან ეპობა.
- ჩვენ არ შეგვიძლია ჰარი, არ შეგვიძლია ერთად ვიყოთ, ჩვენს წყვილს მომავალი არ აქვს, ჩვენ დედამიწა არ გვაძლევს ბედნიერების საშუალებას, ჩვენ მკვდარი სულები ვართ რომლებსაც ამ სამყაროში არ აქვს დასაბამი, ჩვენ ორი ნაწილი ვართ რომელიც მათ სანუკვარ გზას ასცდა და ახლა ამ სამყაროში მათ კუთვნილ ადგილს ვერ პოულობს.
ჩვენ არავინ მოგცემს ამის საშუალებას, ან ერთი უნდა შეეწიროს ამ ომს ან მეორე, მე დავნებდი და მარტო დაგტოვე, შეხედე შენს თავს ჰარი, შეხედე რა გიქენი, მე იმაზე დიდი ნაირევები მოვაყენე ვიდრე ეს მირამ გააკეთა, მარტო დაგტოვე, შეგაშინე, იმედი მოგეცი და გავიქეცი. მე არ ვარ ამისთვის ჰარი, შენ ჩემამდე უფრო ბედნიერი და ლაღი იყავი.
გქონდა მიზანი, მუშაობდი და ძლიერების მწვერვალს აღწევდი, მე კი დაგაჩლუნგე, უფლება მოგეცი სიყვარული გესწავლა, გრძნობები გესწავლა, შემდეგ კი მარტო დაგტოვე.
ჩვენ ბედნიერების უფლებას არავინ მოგვცემს ჰარი, ჩვენ ეს არ დავიმსახურეთ. - ვამბობ და ცრემლები სუნთქვის ძალას საბოლოოდ მართმევს.
ჰარი სიტყვას არ ძრავს, თავს რბილად აქნევს და ტკივილნარევი მზერით მცდილდება.
- მე მთელი ორი კვირა თავზე გეწექი მარია, მთელი ორი კვირა ვლოცულობდი, მთელი ორი დაწყევლილი კვირა გესმის? შენს გამოჯამრთელებაზე ვლოცულობდი, თუ გინდა ამას ზეციერების სასწაული ან დამთხვევა დაარქვი მაგრამ შენ დამიბრუნდი, შენ კი წართმეული იმედები, ოცნებები და რწმენა დამიბრუნე, იმ კაცად მაქციე რომელსაც უნდა რომ იცხოვროს და არა იარსებოს.
შენს გამო ცეცლში ისე შემოვვარდი თითქოს წყეული ფენიქსი ვყოფილიყავი რომელიც სასტიკ და დამანგრეველ ცეცლს არ უშინდება, არც კი მახსოვს როგორ შემოვედი, არც კი მახსოვს როდის განვიცადე დამწვრობის საშინელი ტკივილი რადგან როდესაც დაგინახე როგორ იწვლდი, როგორ იწვიდა ჩწმი ოცნებები, მაშინვე ბინდი გადამეფარა და ერთადერთი რაც ამ წამს მინდოდა შენი დაბრუნება იყო, ახლა კი ამბობ რომ ჩემი მიტოვება და აქ ასე დაგდება გინდა? არა, არა რადგან ამას ვერ იზამ, ვერ იზამ, ამას ვერ გამიკეთებ, სამაგიეროს მიხდი? სამაგიეროს მიხდი რასგან გაწამებდი, გტკენდი და არანორმალური ვიყავი?
ხომ ხედავ რომ ახლა შენს ადგილად მე ვარ, მე ვარ ის ვინც შენდობას გევედრება, ის ვისაც  ნაიარევებს აყენებ, ფიზიკური ტკივილი არაფერია იმ ტკივილთან რასაც ახლა მე განვიცდი, მირას გეშინია? ამ ფსიქოპათია გეშინია და ამიტომ მანებებ თავს? - ყვირის და ტუმბოზე დადებულ ლარნაკს დაბლა ახეთქებს, ტუმბოზე მდებ საჭმელებს, წამლებს და საავადმყოფოს კუთვნილ ნივთებს დაბლა ყრის და კედლებს ზელს უშენს.
მინდა შევაჩერო, დავაწყნარო და უბრალოდ გულში ჩავიკრა მაგრამ ის ტყიდან გამოქცეულს გავა და მის ემოციებს ვერ აკონტროლებს.
- თუ გინდა მცემე, გამშოლტე, მომკალი, დამწვი ან თუნდაც ყველა ის საწამებელი ნივთი გამოიყენებრაც კი მე შენს მიმართ გამომიყენებია მაგრამ ასე ნუ მოიქცევი, შენ ხომ ეს გინდკდა, ჩემი ასეთად ქცევა, ჩემი სიაუსტეების დანახვა,
ამდენი თვე ხომ სულ ამისთვის იბრძვოდი? რომ ჩემში კეთილი და ბოროტი გაგემიჯნა, ახლა კი ასე მტოვებ? - ამბობს და გაწებილ თმაში ხელს იცირებს.
ხმას ვერ ვიღებ, ის კი ფსიქოპათივით დადის პალატაში, ხან გიჯივით იცინის.
საოცნებო აირს ჭარბად ვისუნთქავ და დამწვარი ხელი სახისკენ მიმაქვს.
- ასე აჯობებს, ასე აჯობებს ჰარი, მე საშინელებები გადავიტანე, ამ სამი თვის მანზილზე სრული ჯოჯოზეთი გამოვიარე, იძულებული ვიყავი კაცის მონა ვყოფილიყავი, შემდეგ ეს კაცი შემიყვარდა, მან საშინელი წყლულები დამანახა და მისი თავინაულ სხვა ამპლუაში გამაცნო, შემდეგ ეს ნაიარევები მეც გადმომდო და ახლა სრულიად დაუძლურებულს ამ გზის თავიდან გავლას მთხოვს, შენ როგორ მოიქცეოდი შემს ადგილას? - ვამბობ და თავს დაბლა ვხრი, მის ასეთ სახეს ვერ ვუყურებ.
იგი თავს აქმევს და გატანჯულ და მკაცრ თვალებს პირდაპირ მე მაპყრობს.
- განდეგილივით ნუ მექცევი მარია, ისე მუ მექცევი თითქოს ჭირიანი ვიყო, ეს შენ გამიკეთე, შენ გამხადე ასეთი და ახლა უკან დახევა ნუ გინდა. - ამბობს და საბოლო, ობლად ჩამოყრილ ცრენლს უზეშად იწმებდს.
ზურგს მაქცევს და კარისკენ მიდის.
ოდნავ ყოვნდება და კარის სახელურს აწვება.
- ერთ ადამინს შენი მონახულება უნდა, იმედია ის მაინც დაგინრუნებს სანუკვარი სულის სმშვიდეს. - ამბობს და ისე სწრაფად კრთქლდება ოთახიდან გააზრებასაც ვერ ვასწრებ.
მის შავ ანარეკლს ახლა პატარა, დაჩიავებული, დაუძლურებული და დაილობისგან ერთიანად მოტეხილი სხეული ანახვლებს.
გაოხებისგან ოდნავი კვნესა მწდება და ხელს სახეზე ვიფარებ.
ემოციისგან პულსაცია სრულიად მეცვლება და კანკალი მიტდება.
სანუკვარი ცრემლები ისე სწრაფად მცვივა რომ გააზრებასაც ვერ ვასწრებ და თვალებს რამდენჯერმე ვაზამხამებ რომ გავიაზრო, ეს რეალობაა თუ სიზმარში ვარ.
ვერ ვიჯერებ რომ ის ჩემს წინ დგას, სრულიად შეცვლილი მაგრამ ჩემი, ხემი ნაწილი, სემი.
- სემი... - ვკანკალებ და მის სხეულს რომელიც გამხდარი და ნაცემია ისე შევყურებ თითქოს სხვა სამყაროდან გადმოვარდნილი ჩემი ძმის ანტიპოდი იყო.
მისი ტატუებით მოფენილი სხეული ახლა ყვითელი და იასამნისფერი ჩალურჯებებისგანაა დაფარული, მისი შავი, კუპრივით თმა კი აღარსადაა, მას უშრო საშიში იერი აქვს და ტატუებიც გაცილებიტ მეტი აქვს იმის შემდეგ რაც ბოლოს ვნახე.
ვერ ვინერებ რომ სამი წელი გავიდა, სამი ჯოჯოხეთური წელი.
- სემი... შენ აქ ხარ. - ვლუღლუღებ და მისკენ ხელს ვიშვერ.
ჩემი ძმის სხეული ჩემსკენ ფრთხილად ნოემართება და მთლიანად მიკრავს გულში,
ცხელი ცრემლების დაუშრეტელი ნაკადი მის შავ, სუფთა მაისურს სრულიად ასველება და ხელს ისე მაგრად ვხვევ თითქოს აღარასდროს არსად არ გავუშვებ.
ისიც მთლიანად მეხვევა და თმაში ხელებს მიხურებს, მის სხეულის არომატს ჭარბად ვისუნთქავ და მკერდზე თავს ვადებ.
- ეს როგორ... შენ ხომ გაგიტაცეს, შენ ხომ მას ყავდი... მემეგონა... - ვლუღლუღებ და სუნთქის დარეგულირებისთვის ვიტანჯები.
- ჩუმად საყვარელო, მე აქ ვარ, მისტერ სტაილსის ხალხმა მოახრხა ჩემი გათავიაუფლება, ახლა კი რეაბილიტახიას გავდივარ, მე სახლში აღარ დავბრუნდები, იმ გზაზე აღარ დავბრუნდები, მე მუდამ შენთან ვიქნები, მუდამ აქ ვიქნები. ა ამბობს და მთლიანად მეხვევა.
სტაილსმა ეს ნამდვილად მოახერხა, ამდენი ომის, გადატანილი საშინელებების შემდეგ პირობა შეასრულა და სემი დამიბრუნა.