Mistaken (UNDER REVISION)

Chapter 36

Kayceelyn’s POV

Nagising ako na nakatali na ang mga paa ko at ang kamay ko.

“Bakit ka pa pumunta dito? Huh? “ tanong sa akin ni Paull na ganun din ang kalagayan….

“Sabihin mo sa akin, Anong nangyayari? Sila ba ang dumukot sa mga anak ko?” nagtataka kong tanong.

“Kaycee…” ibinaling nya ang tingin nya sa iba…

“Ano? Sila ba ang dumukot sa anak ko?” nag-iinit na yung ulo ko…

“ANO BA PAULL? TITITIGAN MO LANG BA AKO?” pagalit na sigaw ko…

Pero lintik lang! Hindi man lang nya ako kinibo!

“Nag-aaway ba kayo?” hindi ko maaninag kung sino yung nagsasalita dahil sa liwanag na nagmumula sa labas tanging maliit  na ilaw lang ang nandito saloob ng isang maliit na kwarto…Pero kilala ko yung boses na yun….

Binuksan nya yung isa pang ilaw dahilan para makita ko na yung pagmumukha nya….

“Michael? Anong ibigsabihn nito?” nagtatataka lang ako…

“Thank you kay Allen because of her nagtagumpay akong gawin to!” ngumisi sya sa akin at lumingon kay Paull…

Panong nadamay si Allen? Sabi nya wala syang alam?

“Sandali, ikaw ba ang dumukot sa kambal ko?” tanong ko sa kanya…

“No….Not me an—“

“Tumigil ka!” sigaw ni Paull sa kanya…

“Sino? Sino ang dumukot sa anak ko? Huh?” tinitigan ko ng matalim na tingin si Paull…

“Bakit Paull? Ayaw mong malaman nya? Ayaw mong ipaalam sa kanya? Kung sinabi mo sana nang maaga eh di sana hindi nadamay ang anak nyo!” nagugulahan ako sa usapan nila.

“Tumigil ka na! Wag na wag kang magsasalita! Subukan mo lang!” nagulat ako sa pagtaas ng boses ni Paull…

“Ano yung dapat na malaman ko? Ano yung bagay na dapat ipaalam sa akin? Huh?” tumingin ako kay Michael na nakangisi parin…

“Tigilan mo yang pagngisi mo!!! Mukha kanga so!” nangsabihin ko yung bagay nayun ay nawala ang ngisi sa mukha nya na napalitan ng inis….

“Gusto mong malaman? Baka hindi mo kayanin?”

“Sabihin mo n----“

“Pwede ba kaycee? Itahimik mo nalang yang bibig mo!!!” sigaw sa akin ni Paull…

“Bakit? May itinatago ka ban a hindi ko dapat malaman?” tanong ko sa kanya…Pero hindi naman sya sumagot….

“Sabihin mo na Michael!!!” kung hindi lang ako nakatali pinatay ko na sila pareho…

“I know…I know na halos isang buwan nang nawawala ang anak mo and I know na hanggang ngayon hinahanap mo parin sila tama? Isa pa, hindi ka nawawalan ng pag-asang makikita mo pa nga sila diba?”

“Ang dami mo pang pasakalye! Sabihin mo na!!!!” pinilit kong tumayo pero bigo ako…

Kinalagan nya si Paull at tinitigan ako…

“Ikaw na ang magsabi…Bahala kana!” lumabas na sya ang kwarto at iniwan ako na nakatali at si Paull na wala nang tali…
Lumapit sya sa akin, hinawakan ang kamay ko at sinabing….

“Sorry…” hindi ko alam kung anong ibig nyang sabihin sa salitang SORRY…

“Sorry saan?” nakita kong tumulo ang luha nya…

“Ano ba Paull? Sorry saan?” talagang naguguluhan na ako!

“Kaycee… I’m sorry! Hindi ko alam na ganito yung mangyayari”

“Na ano?”

Nakita kong huminga sya nang malalim…

“Wala na ang  kambal….”

Ano daw?

“Anong sabi mo? Pakiulit nga?”

“….I’m so sorry!”

“Ta---talaga?”

Tumango-tango ako…
Hindi ko alam kung anong gagawin ko iiyak ba?
Naramdaman ko ang sunod-sunod na pagtulo ng luha ko…

“Pa---pano mo nalaman? Si….sinong gumawa? May pangako di ba? Sabi mo tutulungan mo akong ibalik ng buhay sa akin ang kambal?.............Pero bakit ngayon? Huh? Bakit yan ang sinasabi mo sa akin? Sabi mo dadalhin mo ko sa asawa mo na may hawak sa anak ko? Asan na sya? Bakit? Huh? BAKIT?!!!!! SINONG MAY GAWA!!!!!! NAPAKA PAASA MO!!! PINANGAKO MO NA IBABALIK MO SA AKIN ANG ANAK KO!!!! ASAN NA?!!!!!”

Muli nanaman ankong umiyak.
Hindi ko mapunasan ang luha ko dahil sa lintek na nakatali ang katawan ko!
Bakit? Bakit ang anak ko? Wala naman silang kasalanan eh!

Tinanggal nya ang tali ko…

Hindi ko alam kung anong pumasok sa isip ko at tumakbo ako palabas…
Nakita ko sila Michael na nakaupo na may kasamang babae…

“Kaycee!” tawag sa akin ni Paull…

“Sinong pumatay sa anak ko? Huh?!!!!” nanginginig na ako!

“Kaycee, tama na!” hinawakan ako ni Paull

“Sya ba? Sya ba yung asawa mo Paull? Huh?” hindi ko na alam!!!!

“Kaycee…”

“SINONG PUMATAY?!!!! SUMAGOT KAYO!!!! AHHH!!!!!” halos hindi na ako makahinga sa sobrang pag-iyak…

“Sino? Sino? Sino!!!!!!!!!!!!”