აუტანელი

ყვავილის ნექტარი .

ქოქოსის ინციდენტის შემდეგ ხეებს გვერდს შეშინებული ვუვლიდი . ყველაზე დიდი უბედურება ის იყო ,რომ თითქმის ჩემი სიცოცხლის შემწირავი ქოქოსი ვერაფრით ვერ გავხლიჩე ,ერთსაათიანი  დაუღალავი მცდელობის შემდეგ ეს კერკეტი ქოქოსი გადავწყვიტე ყველაზე მაღალი კლდიდან გადამეგდო და იქნებ მერე მაინც  გადახსნილიყო . ჩუნგლებში შესვლას ვაპირებდი  ჯეონი რომ დამადგა თავზე .
- სად მიდიხარ ?- მეკითხება ტარზანივით ნახევრად შიშველი .მე კი მის თეთრ მაოსურში გამოწყობილი წინ ვუდგები .
- რა შენი საქმეა - ვპასუხობ მკვახედ.
-  კარგი თუ სადმე გადავარდები ,რამე გიკბენს ან  შხამიან კენკრას შეჭამ  ჩემი სახელის ძახილით არ გამოვარდე და საშველად არ მოხვიდე  მაინც არ დაგეხმარები - დამცინავად მეუბნება და მზისგან დამწვარ ზურგს მაჩვენებს .  ისე ჰქონდა აწითლებული მხრები ,რომ ალბათ საშინლად ეწვოდა .  იდიოტი  გავიფიქრე ჩემთვის  და სწრაფად გადავიძრე მისი მაისური .
- ჩაიცვი არმინდა მერე მე დამაბრალო შენი დამწვარი კანი- თმას ქარი უწეწავს , ჩემსკენ შემობრუნებულ ჯონგუკს . მის მწველ მზრას სხეულზე ვგრძნობ  . მაისურა მას ვესვრი და ფოთლებში გაუჩინარებას ვლამობ .
- მერე შენ ეგრე  ივლი ?- მეკითხება წარბაწეული . - არ გეშინა, საიდანღაც  შიშველი კაცი ,რომ გამოხტეს და მოგიტაცოს ?- დამცინის ეა გველაძუა .
- აქ ერთადერთი ტარზანი და ველური შენ ხარ ასე რომ არა არ მეშინია - ვუღიმი სარკასტულად და ჯუნგლებში შევდივარ . ტანსაცმელი ნამდვილად მჭირდებოდა და რადგანაც აქ მხოლოდ იმ ავადსახსენებელ ქოხში მოიპოვებოდა ერთადერთი კაბა იქეთ გავწიე . ქოქოსის კაკალი იღლიაში ამოვიდე და ნაცნობ გზას გავიდექი . ქოხში ,რომ მივედი გულისრევის შეგრძნება დავაიგნორე და სკივრში ორ კაბას დვუწყე ძებნა ერთი წითელი იყო მეორე კი თეთრი ,ორივე მეცხრამეტე საუკუნის სტილში გადაწყვეტილი საკმაოდ ლამაზი კაბები იყო ,მაგრამ ამიგრძის კაბის ჩაცმას აზრი ვერ ვუპოვე ,ამიტომ თეთრ კაბას ჯერ მკლავები მოვახიე მერე კი მუხლებამდე დავამოკლე ახლა უკვე არაიშავდა . სწრაფად  გავაქანე ჩანჩქერთად და  მტვრით ჭუჭყიანი კაბები შეძლებისდაგვარად გავრეცხე . მერე კი სველი კაბა გადავიცვი სიგხისგან გათანგულს საშინლად მესიამოვნა სველი მატერია . ჯუნგლების დათვალიერებას შევუდექი და პატარა დანით,(რომელიც ქოხიდან წამოვიყოლე ) ხელში გზაში შეხვედრილ ნაცნობ ყველა ხილს კაბის კალთაში ვიგროვებდი  ,ალბათ სხვა წვნიან და მადისაღმძვრელ ხილსაც წამოვიღებდი ,მაგრამ ჯეონის დამცინავი ხმა მიტრიალებდა თავში ,რამე შხამიანს შეჭამ და ჩემი სათრევი გახდებიო . ჩემი იღბლის გამოცდა ნამდვილად არ მინდოდა  სადღაც კუნძულის შუაგულში ბამბუკის და ბანასის ხეებს გადავაწყდი. ბანაანები დავკრიფე . გატენილი კაბის კალთით  და ბანანით გამოტენილი პირით ხეებს შორის დავძვრები ,თან  იმ კანიბალ ქათამს ვეძებ თვალებით ნამდვილად არ მინდა ამ დაუდგენელი წარმოშობის ცხოველმა შემახრამუნოს. ცოტახნით კიდევ დავბოდიალობ და მალე სანაპიეოზე ვბრუნდები . იმდენი ხილი მაქვს მოგროვებული მთელი კვირა განძრევა აღარ დამჭირდება ,მაგრამ ალბათ მანამდე გვიპოვნიან და სახლში წავალ .  სანაპიროზე ,რომ გამოვედი ჯონგუკი იქ არ დამხვდა .ჩვენს ადგილას მივედი და დაგროვებული ხილი იქვე დავყარე.  ბანანით გამომძღარმა გადავწყვიტე თევზიც არ მაწყენდა  , ამიტომ ჩემი დანით შეიარაღებული ისევ ჯუნგლებში შევბრუნდი და  ხის ძებნა დავიწყე ,რომლის ტოტს თევზის დასაჭერად გამოვოყენებდი .  მალე ასეთი ხევ ვიპოვე და სწორი და მსხვილი ტოტის მოსაჭრელად ხეზე ასვლა დავიწყე .  მალე კენწოროშინ ავძვერი და სასურველი ტორის დანით მოხერხვა დავიწყე . 15 წუთი ეჭიდავე და საბოლოოდ მოვწერი ტორი ძირს დანასთან ერთად ჩავადგე და ის ის იყო მეც უნდა ჩავსულიყავი ,რომ  ტოტი ,რომელზეც ვიდექი მოტყდა და მეც დედამიწისკენ გამიყოლა . მიწაზე მტკივნეულად დავეცი და და ხერხემალში ტკივილმა დამოარა .
- ვაიმე დედა - წამოვიკნავლე და ადგომა ვცადე ,მაგრამ შენც არ მომიკვდე ვერ გავინძერი . თითქოს პარალოზებული ვიყავი . სხეულს საერთოდ ვერ ვგრძნობდი და როცა თავალების ტრიალით დავინახე ჩემს თავს ზემოთ გადმოკოდებული წითელი ყვავილი ,როგორ მაფრქვევდა  თავზე უცნაურ ბოლს მივხვდი ,რომ ჩემი საქმე ძალიან ცუდად იყო .
- ჯონგუკ... - ძლივ წარმოვთქვი მოსო სახელი ,მაგრამ ვერაფრით ვავუძახე . მორჩა ახლა ნამდვილად მოვკვდები . რატომ ვარ ასეთი უიღბლო ? რატომ ? რატომ? ჩემს გონებაში მხოლოდ ეს კითზვა ტრიალებდა . ვერ ვინძრეოდი და ვერც ვყვიროდი .  აშკარად ამ ყვავილის შხამი იწვევდა ჩემს პარალიზებას და ღმერთმა უწყის კიდევ რას გამოიწვევდა.
- ჯონ...- კიდევ ერთხელ ვცადე ,მაგრამ არაფერი გამომივიდა . მხოლოდ თვალებს ვამოძრავედი და მიწაზე გაწოლილი არემარეს ვათვალიერენდი .ახლა ისეთ დღეში ვიყავი არც შიშველი ტიპის მოტაცებაზე ვიტყოდი უარს  . ხომ შეიძლებოდა ჯანგუკი სადღაციდან გამოსულიყო და გადავერჩინე ? მაგრამ ეს სავარაუდოდ ასე არ მოხდებოდა ყოველ შემთხვევაში ახლა . სანაპიროზე დატოვებულ ხილს თუ ნახავდა იფიქრებდა ,რომ ხოცხალი ვარ და ჩემი ძებნით თავს არ მოიკლავდა . თუ დაიკარგები არ მოგძებნი   გუკის ხმა საშინელი სიცხადით ჩამესმოდა ყურში . არ მომძებნის ან რატომ უნდა მომძებნოს ? ვფიქრობ პანიკაში ჩავარდნილი .მერე ის ქათამი მახსენდება აქრომ გამოჩნდეს ვერც ვერაფერს ვიზამ ისე შემახრამუნებს ვერც კი ვიკივლებ , რა უიღბლო ვარ ამისთანა ? რამე უნდა მოვიფიქრო ,დაღამებდამდე ალბათ 7საათი იყო დარჩენილი  და რამე უნდა მომეფიქრებინა ამ უბედურებიდან ,რომ მეხსნა თავი ,მაგრამ რა ეგ აღარ ვიცოდი . გაუნძლევლად მიწაზე მწოლიარეს მარტო იმის იმედი მქონდა ,რომ ჯუნგლებში მყოფი ჯონგუკი მიპოვნიდა და აქედან გამიყვანდა . ფოთლებით და ხეებით დაფარულ მიწაზე უმოძრაოდ ვეგდე.   იქნენ ცოტა ხანში გამიაროს ? ვფიქრობ იმედიანად .   მაგრამ 1საათიანი გაუნძრევლად წოლის შემდეგ  მივხვდი ეს არც ისე რეალური იყო . მაგრამ მერე სასწაული მოხდა .
- კიმლია - მესმის ჯონგუკის წკრიალა ხმა . სიხარულისგან ვერ გავინძერი 😁😑- სად წავიდა ეს ალქაჯი ? - უკვე საკმაოს ახლოს მესმის მისი ხმა
- ჯანგუკ - ვხრიალებ ,მაგრამ მეეჭვება ჩემი ხმა გაეგონა .
- ნეტა  ახლა რა დაემართა ? - ცინიზმით ამბობს - იმედია რამე კენკრა არ ჭეჭამა და მკვდარი არსად გდია - ამბობს და იცინი . ეს მანიაკი რა აცინებს . მისი ფეხის სხმა ახლოს მესმის ,როგორმე უნდა ვანიშნო ,რომ აქ ვარ . მთელი ენერგიის დახარჯვა მიწევს ჩემს მიერ მოჭრილი  გრძელი ტოტი ,რომ შევარხიო და ფოთლებიდან გავახოხო ახლა მხოლოდ იმას ვოცნებობ ეგება შეამჩნიოს .
- პატარა ალქაჯო სად ხარ ? - ყვირის - ნამდვილი თხა ხარ ,რომ იცოდე - ყვირის . ახლა რომ განძრევა შემეძლოს თმით ვითრევდი .- ალბათ აქ არაა თორე უეჭველი წამომეჭიმებოდა პატარა ალქაჯი - ხითხითებს .
- ჯონგუკ -ვხავივარ ,როცა ფოთლები ირხევა და ჯეონი თავზე მადგება . დაბნეული დამყურებს თავზე .
- რა გჭირს ?- მეკითხება . თვალებს ვატრიალებ .- რა გჭირსთქო ?- მიმეორებს. ვერ ვინძრევი შე იდიოტო გონებაში ვყვირი . - ადექი აქ რას გსიხარ - მრუნდება და წასვლას აპირებს ,მაგრამ როცა უკნა იხედება და ისევ მიწაზე გართხმულს მხედავს ჩემთან იზუკება და თავზე დამყურებს . მერე კი საჩვენებელ თითს ჩემს ლოყას ადებს. ეს დამპალი ოხ ნახე რა გიქნა ,როცა ფეხზე დავდგები .მერე კი მის  ტუჩებზე ღიმელი  გადარბის.  ჩემს ხელს იღებს და  მაღლა სწევს მერე კი ხელს მიშვებს ,მძიმედ ეცემა ჩემი კიდური მიწაზე . თვალებს ვატრიალებ .
- პარალიზებული ხარ ?- კითხულობს და კაკანს იწყებს . თვალებიდან ცრემლები მოსდის ალბათ ფიქრობთ ნერვიულობსო   და მაგიტომა ,მაგრამ არა სიცილისგან კვდება ეს იდიოტი  , ცლივს სუნთქავს .
-  ვაიმე ცუდად ვარ .ესეიგი ჩემს ხელში ხარ  - თვალები უფრო უმუქდება და გველური ღიმილი ცვლის წეხანდელ ბავშვურ კისკისს.
- ჯეონ - რაც შემიძლია გამამფრთხილებელი ტონით ვამბობ  უფრო სწორეად ვხრიალებ . ამაზე უფრო მეტად იკრიჭება . - წამოდი წავიდეთ - ხელს მიქნევს - აა ვერ დგები ხო -იუმორის ღმერთი მოკვდა . - ისე აქ რას აკეთებდი ? - თავს მაღლა სწევს და ყელს იღერებს . იმ ხეს უყურებს საიდანაც გაფრენა ვცადე . - ხიდან ჩამოვარდი ხო?-  რითი ვერ მორჩა ჩემს დაცინვას ვერ ვხვდები .- ასეთი ხიფათიანი ,როგორ ხარ ? სულ შარში ეხვევი  თმას უკან იწევს და ჩემს დაბუჟებულ სხეულს  აკვირდება .- რამემ გიკბინა თუ ? შეჭამე რამე ? - სერიოზული სახით მეკითხება. თვალებით წითელ ყვავილზე ვანიშნებ და ისიც იქეთ იხებედა .
- იმედია არ მოკვდები - ამბობს ისე თითქოს ძაან ეწყინება ... გველიათქო ხო ვიძახი .- მოდი აგიყვანო . - ჩემს ხელს მხარზე იდებს  მერე  ცალ ხელს წელზე მხვევს მეორეს კი  მუხლებს ქვეშ მიცურებს . თავი უკან მივარდება და მკვდარივით ვწევარ მის მკლავებში . დაბლა იხრება და კალთაში მისვმას ,მერე ჩემს თავს ნელა ასვენებს თავის მხარზე და  ისევ დგება . იმ დამპალ ყვავილს სწრაფად ვშორდებით . შუა გზაში სიმღერას იწყებს . და შიგადაშიგ ჩემი მდგომარეობის გასარკვევად  ძირს მსვამს .
- უფფ. წელი - წელზე იკიდებს ხელებს და მსახიობობს .- შენი თრევით წელი მეტკინა , სულ როგორ ახერხებ ,რომ ჩემს მკლავებში   ამოყო თავი ? - მეკითხება მომნუსხველად.- აღიარე რომ შენც ჩემი ფანი ხარ - სწორდება და იმბეცილივით მიღიმის.  თვალებს ვატრიალებ მობეზრებული  .თვითკმაყოფილი იდიოტის იარლიყი აირტყა ამ წამს ჩემს თვალში. - რაც არ უნდა უარყო ვიცი ეგრეა-.
- ვირთხა - ვამბობ და მის სიბრაზით აპარპალებულ თვალებს ,რომ ვხედავ  კმაყოდილების განცდა მიპყრობს .სწრაფად მავლებს ხელს და კარტოფილის ტომარასავით მიკიდებს მხარზე . მე კი ხმასაც ვერ ვიღებ შეწინააღმდეგებაზე ,რომ არაფერი ვთვათ .
- იმის ღირსი ხარ აქ მიგაგდო - მეუბნება გაბრაზებული  - პარალიზებული ხარ მაგრამ ენას მაინც ვერ აჩერებ - ორიწლის ბავშვივით მლანძღავს .- სულ როგორ მეტლიკინები შენზე უფროსი ვარ და ასე არ უნდა ეპასუხებოდე უფროსს . - აგრძელებს ლექციას . ისე მინდა თავში წამოვარტყა ,რომ ნატკენი ხელები მექავება .- გაუზრდელი პატარა ბავშვივით იქცევი - აგრძელებს - სულ ჭირვეულობ და რაღაც შარში ეხვევი  ,მაბრაზებ და მეც მერე რაღაც საშინელებებს გიკეთებ .
- იდიოტი - ვცრი კბილებს შორის . ჩერდება  მერე კი ისეთ რამეს აკეთებს შოკში ვვარდე. თავისუფალი ხელით ისე ნტკივნეულად მიტყლაშუნებს უკანალზე  ხმას ვერ ვიმორჩილებ.
- ააა ..- უმოძრაოდ  ვკიდივარ მის მხარზე . სიბრაზისგან ცეცხლი მეკიდება და იმაზე იფრო მეშლება ნერვები რომ ვერ ვინძრევი - იდიოტი .
- ჭკუას ვერ სწავლობ ხომ ?- კითხულობს გაღიზიანებული .
- ხელებს... მოგამტვრევ - ვამბობ სვენებ სვენებით . აშკარად ნელ-ნელა მიბრუნდება მოძრაობის უნარი . ჩემი მუქარა სასაცილოთ არ ჰოფნის .
- კარგი რა ტყუილი მუქარებისთვის ენერგიას ნუ ხარჯავ - თეძოებზე მასობს თითებს უკეთ ,რომ დამიჭიროს და სანაპიროზე გადის . ჩემს მოგროვებულ ხილთან ,ქვიშაში ფრთხილად მაწვენს .სახეზე ჩამოყრილ თმას მიწეს და მიღიმის .
- საშინლად მახინჯი ხარ - ერთ წუთიანი მოშტერების და ჩემი სახის შესწავლის შემდეგ ასკვნის და წინ ფეხებმოკეცილი მიკდება . ვაშლს იღებს და ხმაურიანად კბიჩავს .
- შეხედე სახლი ავაშენე  სანამ შენყვავილების კრეფით იყავი დაკავებული - თვალები იქეთ გამირბის სადაც ჯეონის მიერ აშენებული ქოხია .

ასე უცბად ასეთი შენობა , როგორ ააშენა არც კი ვიცი . მაგრამ რა მიკვირს მე თუ უიღბლობის ღმერთის მონათესავე სული ვარ ჯონგუკი პირიქითაა რაც უნდა მოინდომოს ყველაფერი გამოსდის ამაში ამ კუნძულმაც დამარწმუნა .
- რადგან ძალიან გულკეთილი ვარ და უმცროსებზე ზრუნვის ვალდებულებასაც ვიღებ იქ შენთვისაცაა ადგილი . იმედია სწრაფად გვოპოვნიან და აქ დიდხანს არ გაგვაჩერებენ ,მაგრამ მანამდე იქ შეგიძლია დაიძინო . - დედა ტერეზას ,როლი დიდად არ უხდება ,მაგრამ უარს ნამდვილად არ ვიტყოდი თავშესაფარზე  ,მითუმეტეს მაშინ ,როცა გუშინ დილით ჩემთვის  პედიკურის გაკეთებას კიბორჩხალა  ცდილობდა .
- არგინდა ვიცურაოთ ?- მეკითხება - ააა შენ ხომ ვერ ინძრევი კარგი მაშინ მარტო მე წავლა -  ხომ ვთქვი რომ იუმორის ღმერთი მოკვდა ? ხოდა ახლა გაცოცხლდა და ხელახლა მოიკლა თავი . ქვიშიდან სწრაფად დგება მერე კი ტანსაცმლიანად შერბის ოკიანეში . კარგად ერთობა შორიდან ვუყურებ და ჩემს უიღბლობას კიდევ მერამდენედ ვწყევლი აღარ ვიცი .