აუტანელი

სიზმრებში დაკარგული

  გუშინდელი დღესავით მახსოვს ,როგორ დავაბიჯე იმ საბრალო ზღარბს ფეხი ნუ გუშინ იყო და აბა . სიცხისგან გათანგული პალმის ფოთლებზე მოკუნტული ვწევარ და ძლივს ვმოძრაობ . მთელი ღამე საშინლად წვიმდა და გაწუწული ძაღლივით ფოთლების ქვეშ შეფარებულმა გავატარე ღამე . ვფიქრობდი ჯუმგლებში ნაპოვნ ქოხში გამეთენებინა ,მაგრამ იმდემად შორს იყო კუნძულის ამ მხრიდან იქ მისვლას ვერ შევძლებდი . ახლა მხოლოდ იმის იმედი მქომდა ,რომ რამდენიმე დღეში შხამი ჩემი ორგანიზმიდან გამოვიდოდა და რამე უარესი არ დამემართებოდა ,მაგრამ წვიმაში მოყოლილს უფრო უარესი დამემართა . მზემ ღრუბლებიდან ,რომ დააღწია თავი და გამოანათა  , გამიხარდა  ტროპიკების წვიმას ისევ მცხუნვარე მზე მერჩივნა . სანაპიროზო  მოკუნტული სველი და სიცხისგან გათეთრებული ვიწექი . ფეხი მტკიოდა . შესიებულ კიდურს დავჩერებოდი და სიკვდილს ვნატრობდი .  წუწუნის თავიც არ მქონდა . თუ აქ უნდა მოვმკვდარიყავი ცოტა ადამიანური სიკვდილი ვერ მოიფიქრე ღმერთო ? გონებაში  მილიონი ვარიანტი მიჩნდება თუ როგორ მოვკვდებოდი ,მაგრამ ამ ვარიანტებაი ნამდვილდ არ ოყო ზღარბზე ფეხის დადგმა . ყველაზე უარესი ის იყო , რომ თვალს დავხუჭავდი თუ არა მაშინვე  კოშმარები  მეზმანებოდა ეს კი სულ შლიდა ჩემს დაშლილ ნერვულ სიატემას .
-   გუშინ წვიმაში მოყევი ?- ცინიკური ხმას ფიქრებიდან გამოვყავარ . ჯონგუკის დანახვისას რეაქცია დიდად არ მქონია . თავი  ძლივს ავწიე და სახეზე დავაკვირდი . - რა გჭირს ? -მეკითხება  ისეთი ცინიზმი აღარაა მის ხმაში . - სახეზე ფერი არ გადევს - აღნიშნავს და ახლოს მოდის .
- წადი - ვხავი ღონემიხდილი .
- რა გჭორსთქო?- ხმა უმკაცრდება .
- შემეშვი ... წადი  ახლა ხომ ბედნოერი ხარ ... გიხდება ოცნება - ობოლი ცრემლი მივარდება თვალიდან . ამ იდიოტის წინაშე უკვე მერამდენედ ვტირი აღარც ვიცი . ჩემთან იმუხლება და მათვალიერებს .
-  ლია რა დაგემართა ?-  ხმა ებზარება და შეშფოთებული  თვალებით დამყურებს.
- წადი - კიდევ ერთხელ  ვამბობ და  ჩემი   შუბლისკენ წამოღებულ მის ხელს ჩემსას ვახვედრებ და ვიშორებ .
- პატარა ბავშვივოთ ნუ ჭირვეულობ -ბრაზდება . სულ ფეხებზე მკიდია ახლა ამის ტემპერამენტი . მე ვარ სასიკვდილო სარეცელზე  დასვენებული ის კი არა . უტიფრად ვუყურებ თვალებში .
- შენ ხომ გინდოდა ,რომ დამეტოვებინე რას მომადექი აქ?- ცუდად კი ვარ ,მაგრამ აზროვნება და ენის პირში მოტრიალება ჯერ კოდევ შემიძლია .
-   ვიცი რა მოსიარულე კატაატროფა ხარ და მოვედი ... საშინელი ფერი გაქვს - ამბობს წუთიერი დუმილის შემდეგ . მის შავ თვალებში ჩამდგარი შიში მეუცნაურა.
- რა იყო ჯეონ საზეიმოდ მოხვედი ? გილოცავ კუნძული შენს ხელშია - მწარედ ვიცინი .
- ასთ მდგომარეპბაშიც კი ენას არ აჩერებ . სულ ტლიკინებ და ნერვებს მიშლი . წუხელ შტორმი ,რომ არ ყოფილიყო არც კი გნახავდი . მერე რა უნდა გექნა ? აქ სიკვდილს აპირებდი ? ტვინი  სულ არ გაქვს ? მთელი ღამე ამ წვიმაში პლაჟჟე რატომ იყავი ?  ჩემთან უნდა დაბრუნებულიყავი - მტუქსავს პატარა ბავშვივით .
- შენ გამგდე - ვამბობ . ვგრძნობ სიცხე ,როგორ იწევს და კანკალი მიტანს .
-  როდის აქეთ მიჯერებ მერე და იმას კეთებ რასაც გეუბნები ?-  ჩემს ტერფს დასჩერებია და სახვევს მხსნის .
- შენ  ყოველ წუთში მეუბნები , რომ ვერ მიტან და გინდა რომ გავქრე . იმ მომენტიდან რაც გაგიცანი სულ ცუდად მექცევი და მეჩხუბები მერე მეც ვერ ვიკავებ თავს  ... სულ პატარა ალქაჯს მეძახი - ვამატებ ბოლოს. ჯონგუკი ჩემს ფეხს თავს ანებებს და ჩემს სახეს თავის თბილ ხელებში იქცევს .
- ღმერთო რა სულელი ხარ არადა ჯუნი ამბობდა ,რომ ჭკვიანი იყავი - თმას სახიდან მიწევს და პალმის ფოთლებზე მსვავს.- წამოდი უნდა წაგიყვანო .
- არმინდა - ძლივს ვამბობ .  ტუჩები მიკანკალებს სიცივისგან .
- პატარა აქ ვერ დაგტოვებ - მეუბნება თბილად და ჩემი წინააღმდეგობის მიუხედავად მკლავებში მოქცევს . ჩემს თავს თავის მხარზე იდებს და სწრაფი ნაბიჯით  მივყავარ . თვალები უნებურად მეხუჭება მისი სხეულის სიმხურვალე მაბრუებს და სიცივისგან აკანკალებული ყელზე ვხვევ ხელებს .
- ასეთი აუტანელი რომ არ იყო .... - წინადადებას ვერ ვამთავრებ . ძილბურანი მიპყრობს .