აუტანელი

the end

რა საშინელებაა ,როცა რაღც ძალიან გინდა ,მაგრამ იცი უბრალოდ ვერ მიიღებ ,რამდენიც არ უნდა ეცადო , რადგან ეს შეუძლებელია .სწორედ ეს განცდა მაქვს ყოველ წამს ,როცა მძინარე ჯონგუკის ნებიერ სახეს ვუყურებ . მზის სხივები ნელნელა მოიპარებიან ოთახში და მახსენებენ ,რომ მალე უნდა წავიდე . საწოლიდან ფრთხილად ვეძვრეი ,მეშინია მძინარე მზეთუნახავი არ გავაღვიძო ,მაგრმა როგორც ჩანს არც ისე კარგად გამომივიდა ,რადგან ვინძრევი თუ არა წელზე მძიმე მკლავს მხვევს და თავის სხეულთან ახლოს მახოხებს .ღმერთო.. ახლა ამის მოშორება არგინდა ?!.. ამაობდ ვცდილობ ტკიპასავით მოკრულის მოშორებას .

- გეყოფა ფართხალი ,ვერ გაძვრები - დილის დაბოხებული ბარიტონ მიტკბობს სმენას ჯონგუკის გამხიარებული ხმა .მისკენ ვბრუნდები და თმაში ვწიკავ .- ეს რისთვის ?- მეკითხება უკმაყოფილო ,როცა ღიმილს სახეზე ვაშორობ .

- გუშინ საშინლად ნასვამი ,რომ იყავი დაგავიწყდა ?-ვკითხულობ გაკვირვებული .

- სიმართლე გიტხრა არაფერი მახსოვს - იქექავს თავს და უცნაურად მომშტერებია . რათქამუნდა არაფერი ახსოვს . კრეტინი . რატომ არ მიკვირს ის ხომ ექსპერტია ჩემი ნერვების განადგურებაში ,მხოლოდ მას შეუძლია მიყვარხარო მიტხრას ,მეორე დღეს კი უბრალოდ აღარ ახსოვდეს . რომ ვფიქრობ ეს უკეთესიცაა ბევრი წვალების გარეში წავალ ბიგჰიტიდან ,როცა დრო მოვა ანუ ერთკვირაში, როცა გაზაფხული დადგება.

- ესეიგი არაფერი გახსოვს ?- ვაზუსტებ .

- ჰო - მოკლედ მპასუხობს და საწოლზე ჯდება .- თუ იმას არ ჩავთვლით ,რომ ... - ეჭვისთალით მიყურებს და ცდილობს ჩემი ფიქრები წაიკითხოს .

-რომ რა ?- საწოლიდან ზარმაცი კატასავით გადმოვდივარ და ვიზმორები . ფანჯარიდან შემოჭრილი მზისხივები სახეზე მეცემა და უკეთ რომ შევიგრძნო ისინი ჯონგუკს ზურს ვაქვევ .

- რომ ,გითხარი მიყვარხართქო - მოძრაობის უნარი მერთმევა , ნერწყვეს მძიმედ ვყლაპავ და გაშეშებული ხმას ვერ ვიღებ . წუთიერი დუმილის შემდგეგ ,გაღიზიანებული ამატებს .- ამ წამს გითხარი მიყვარხართქო შენ კი უბრალოდ დუმილით მპასუხობ ?- ცინიკური უხდება ხმა .