Once Upon a Crush (UNDER REVISION)

Chapter 45

[please be advice that this chapter contain or have mention of death]

Elijah Vera POV

I can't feel anything. Wala akong ibang ginawa kundi ang umiyak. What's wrong with me? I have all the time so why? Why didnt I notice? Why did I not freaking notice?! How can I be so clueless?

I should be there for him. Dapata ay dinamayan ko siya at sinamahan sa kong ano mang kaialngan niyang gawin. May napapansin na ako pero wla akong ginawa dapat mas pinagigihan ko ang pagtatanong sa kanya wala siguro siya sa ganitong sitwasyon. Kasalanan ko to lahat.

Nakasakay kami ngayon sa kotse, we are on our way to Manila. Wala akong ibang nadala kong hindi ang sarili ko lang hindi ko nga din alam kong nadala ko ba ang cellphone dahil sa pag mamadali ko kanina.

Napapikit ako at unti unti na namang nag bagsakan ang mga luha sa aking mata nang muling pumasok sa isip ko ang nagging usapan naming kanina nang aking nanay. Bakit ang sakit? Bakit sobrang sakit?

"Anak, Eli ang Kuya mo" Nagulat ako ng biglang yumakap ang Mame sakin, iyak din siya ng iyak. Mada,mi man siyang nasabing masasakit sa akin nang makita siyang ganito ay talaga namang masakit para sa akin. Sa hindi ko malamang dahilan ay talaga namang nag kabugan ang aking puso.

"Mame bakit po? Ano pong nangyari kay Kuya?" I was so worried, worried because shes crying heavily while holding me and worried more para sa kapatid ko hindi ko kasi alam kong ano ba ang nangyayari bakit bai yak nang iyak nang ganito si Mame. Hindi ko maiwasang mapaisip nang kong ano anong senaryo sa aking isip.

"Ang Kuya mo, nag aagaw buhay sa hospital" Napatulala ako kay Mame at napabitiw sa kanya, para akong tinakasan nang hininga nang marinig ang lahat nang yon kay Mame. May parte sa akin na nagtatalo na iniisip nab aka namamali lang ako nang rinig na impossible naman ata yon pero hindi ko na napigilan nang maglabasan ang mga luha sa aking mata. Nasasaktan ako nang sobra.

"A-ano yon Mame? Nagkamali ata ako ng rinig, nabingi ata ako" Isa lang ang nasa isip ko sana nga nabingi lang ako n asana nga mali ang pag kakarinig ko n asana hindi talaga nag aagaw buhay sa hospital ang kapatid ko. Wala akong sagot na nakuha agad sa aking ina niyakap niya lang ako pag katapos ay inihawak niya ang dalawa niyang kamay sa aking mag kabilang pisnge at pinilit na humarap ako sa kanya. Hindi ko na siya halos makita dahil nanlalabo na ang paningin ko sa dami nang luhang inilalabas nito.

"We'll be traveling immediately to Manila tonight, don't need to bring anything just yourself, okay? Anak?" Hindi ako magalaw basta naramdaman ko lang na hinalikan ako ni Mame sa noo at inupo muna ako sa sofa at hinanap niya si Dade. Patuloy lang sa pagpatak nang mga luha ko, anong nangyari? Yon lang ang tanging tanong ko sa isip ko.

Habang nag aantay ako sa kanila ay nag kusa ang mga paa ko na mag punta sa kwarto nang kapatid ko pero hindi pa ako nakakapsok ay nanghina na ang aking mga tuhod at napaupo na sa sahig at doon na ang iiyak. Ilang minute na ako doon nang bigla akong daluhan ni Manang at pilit na itinatayo dahil aalis na daw kami papuntang Manila.

Inalalayan niya ako hanggang sa may sasakyan naming, nakatulala lang ako doon at hindi malaman ang gagawin. Rinig ko lang na madaming binibilin si Mame kay Manang bago ito tuluyang sumakay sa sasakyan at nag umpisa na itong umandar.

Sa byahe ay rinig na rinig ko ang iyak nang nanay ko samantala ako ay nakatulala lang sa labas at pilit na prinoproseso ang laaht nang mga nalaman ko. Hindi ko maisip kong bakit humantong sag anito. Kong bakit hindi ko nakita, ako yong palagi niyang kasama kaya bakit? Bakit? Ang tanga ko lang talaga.

Nasa ICU si Kuya, Ate Doline says na nagkaroon siya ng complications dahil sa sakit niya. Hindi ko alam kong magagalit ba ako kay ate Doline o sa sarili ko eh.