Once Upon a Crush (UNDER REVISION)

Chapter 46

Elijah Vera POV

Nagising ako sa kwarto ni Ate Doline. I remember how I cried when I read the letter of my brother, parang sinasaksak ako sa sakit but I want the truth, gusto kong malaman lahat. They keep it a secret to me far too long at tapos na ako sa parte nang buhay ko na hahayaan ko na lang na wala akong alam. I need to learn the truth that is the least she can do for me.

I got up and fix the bed before roaming inside Ate Doline's condo to find her. Nang bumaba ako ay naabotan ko siyang nakaupo sa isang coffee table at iyak ng iyak habang hawak niya ang larawan nila dalawa ng kapatid ko. I stop where I am and just stares at her.

"Im sorry Elvis I will be forever sorry for everything. It hurt so bad She keep on crying and apologizing. Hindi ko alam kong bakit, maybe nakokonsensya siya na hindi niya sinabi sa akin o dahil wala na siyang iba pang nagawa para mabuhay si Kuya, I dont know. I dont care.

Alam ko na dapat ko nang alisin sa isip ko na may nagawa sana ako kong alam ko lang kong sinabi niya lang sa akin. If this situation is hard for me, I know this is hard for Ate Doline too. Hindi ko man alam kong ano meron sa kanila nang kapatid ko pero sigurado ako na mahalaga ang kapatid ko kay Ate Doline at ganon din siya kay Kuya.

I dont wanna lose you Elvis, I already told you that, but you wont listen. You choose her over me, over your family and over Eli. Its funny, like how much do you love that girl for you to choose her over your sister, who you love the freaking most. You choose to hurt her; how can you do that? I had no idea what shes talking about, nanatili lang ako nakatayo sa isang gilid at pinapakinggan siya habang siya ay naiyak at kinakausap ang litrato nil ani Kuya sa kanyang harapan.

"I knew that you will never look at me like how you like at her but to choose to be with her instead of your sister? Thats too much Elvis, thats too freaking much! You really suck at decision making Tumigil siya sap ag sasalita at pinunasan ang kanyang mga luha.

Hindi ko alam kong bakit pero naiyak ako. For whatever reason hindi ko magawang magalit kay Kuya at sa babaeng tinutukoy ni Ate Doline kasi alam ko na sa panahon na nahihirapan si Kuya, she was there for him. Kahit wala ako nandon siya and for that reason I could never get angry at her.

Yes, it may be hurt that I am not there for him pero mas masakit kong alam ko na wala siyang kasama nong nahihirapan siya. So, Im not angry to her instead I am thankful cause she was there.

Dapat ay hindi ako nagging rude sa kanya nong nakita ko siya sa hospital, dapat kinausap ko siya pero siguro may parte sa akin na natakot na kausapin siya. Mas maganda na siguro na alam ko lang na nadon siya, yon na lang ang mahalaga.

I am so thankful that she loves my brother. Thank you, Sobel.

"What do you even see at her? Wala lang naman siyang ibang ginawa kundi humabol habol sayo at kulitin ka, yun lang naman ang ginawa niya yet he makes you so happy. Happier than you can ever be when you're with me. Ang daya mo! Ang daya daya mo! Ako yong nadito eh! Ako! Pero hanggang sa mga huling hininga mo pangalan padin niya ang hinahanap mo na akala mo siya ang hiningang, hinihinga mo!" I cant keep listening to her. Ayaw ko nang marinig nang mga masasamang mga salita na masasabi niya pa sa kapatid ko.

Unti unti na akong lumapit at inagaw sa kanya ang bote nang alak na iniinom niya, inilagay ko yon sa gilid at umupo sa harap niya. Halatang nagulat siya sa ginawa ko pero agad din naman niyang inayos ang sarili niya.

Hindi ako nakunteto nang tumigil lang siya sap ag iyak kaya naman tumayo ako ulit at ikinuha siya nang tubig kaya lang bago ko pa maibigay sa kanya ay nandanggil ako sa lamesa kaya naman nabitawan ko yon at nabasag.

Agran siyang tumayo at dinaluha ako.

"Ayos ka lang? Nasugatan ka ba?" Tinitingnan niyang mabuti kong may mga bubog ba na kumapit sa akin nang makitang wala naman ay inalalayan na niya ako pabalik sa kinauupuan naming.