I looked into your eyes

Hoofdstuk 10: Sad eyes

'Is het hier?' Vraagt Max. Hij probeert door het raampje aan mijn kant van de auto te kijken. 'Ja.' Ik knik. Waarschijnlijk is Max verbaast door het huis dat hij ziet. Anne haar vader is een diplomaat, hij werkt voor de Engelse ambassade. Vandaar dat ze ook een groot huis heeft.
'Damn, waarom heb je mij niet eerder aan haar voorgesteld?'
Ik kijk hem vol ongeloof aan, 'Gold digger!' Lach ik. En geef hem een plagende tik.
'Moet ik je helpen met je tas?'
'Huh?' Verbaast kijk ik hem aan. Mij tas? Ik heb alleen maar een clutch.
Maar voor ik iets kan terug zeggen, stapt hij al de auto uit. Wanneer ik mijn hoofd naar buiten draai, zie ik dat Anne buiten op mij staat te wachten.
O shit!
Ik schiet de auto uit.
Max schud de hand met Anne.
'Max, de broer van Layla.' Hij kijkt er cool bij. De spanning in mijn lichaam stijgt.
Ik heb Anne en Max nooit aan elkaar voorgesteld, voor een hele goede reden.
Anne haar wangen krijgen een licht blosje.
'Anne-Louise,' zegt ze verlegen. Ze schuift flirterig een plukje haar achter haar oor. 'Maar iedereen noemt mij Anne.' Ze geeft hem een knipoog.
Dit hier is precies de reden waarom ik ze nooit aan elkaar heb voorgesteld.

Ik spring ertussen in.
'Sorry An, maar Max is gay.' Roep ik uit pure paniek.
'Huh, Layla wa-'
'Ssst!' Ik pak z'n lippen vast. 'Het is tijd voor jou om te gaan.'
Ik laat z'n lippen weer los.
'Oke...' hij blijft mij met een verontrustende blik aankijken, terwijl hij naar de auto loopt.
'Is hij echt gay?' Vraagt Anne.
'Ja, hij heeft een vriend.' Lieg ik. Oh dit voelt zo slecht.
De reden dat ik Anne en Max nooit aan elkaar heb voorgesteld, komt omdat Max precies het type is waar ze op valt.
'Ah, jammer.'
'An, wat dacht je van Josh?'

~~~~~

Later op de avond

Anne is verdwenen tussen de menigte mensen. Ik wist dat ze veel vrienden had, maar niet zoveel! Ik heb echt het gevoel als of ik in een club sta. Zo vol is het hier. Maar er 1 voordeel, de dranktafel. En het is niet zomaar eentje, nee, de hele eettafel staat gevuld met verschillende soorten flessen drank. En natuurlijk mijn favoriete drankje, peachtree. Als je dit drankje mengt met sinaasappelsap, dan is het net een Sex on the beach.

'Hey.' Ik kijk opzij, er komt iemand naast mij staan. 'Ook opzoek naar drank,' lacht hij. Het is Josh. 'Ik heb het al gevonden.' Trost pak ik de fles Peachtree vast en houdt die in mijn hand. 'Ah oké oké. Hier geef maar, dan maak ik het voor je.'
'Ahh,' zucht ik, 'Wat ben je toch een gentleman.' Hij lacht.
'Hé Josh?'
Ik bedenk mij ineens dat hij zijn vriendin gaat missen. Ik weet dat hij niet normaal veel van Anne houdt. Het moet echt verschrikkelijk zijn voor hem dat hij nu eigenlijk verplicht word om met haar te breken.
'Hmm' geconcentreerd schenkt hij de drankjes in.
'Hoe is het eigenlijk voor jou, dat Anne weggaat?'
Hij schuift 1 redcup naar mij.
'Ik wist altijd al dat deze dag eraan zou komen?'
'Huh, hoe bedoel je?' Ik pak mijn cup en breng hem naar mijn mond.
'Dat weet je toch? Ze zou al twee jaar geleden terug gaan naar Engeland, maar toen moest haar vader toch nog langer blijven. Dus elke dag die ik met haar was, was gewoon een cadeautje.'

Wat... ik wist dit niet. Ik wist niet dat Anne al twee jaar geleden terug zou gaan naar Engeland! Hoezo hoor ik dit nu pas, en niet eens van Anne zelf?!
'Dus haar vader die moest langer in Nederland blijven?' Josh knikt. 'Maar ze wisten toen nog niet voor hoelang?' Vis ik, in de hoop dat hij het bevestigd.
'Jawel, twee jaar. Eigenlijk zouden ze hier tot December blijven, maar Anne wilde graag beginnen met haar stage in London.' De lach rondom de lippen van Josh verdwijnt.
'Layla, voel je je wel goed? Je ziet bleekjes.'
Langzaam knik ik. Ik probeer het allemaal te verwerken.
Anne wist dat ze naar London ging. Anne wist dat ze naar London ging, en ze heeft mij niets verteld! Ze heeft mij nooit verteld dat er ooit een dag kwam dat ze weer terug ging naar London. Laat staan dat ze al twee jaar geleden terug zou gaan! What.. the..

~~~~

Ik ben buiten bij de vuurkorf gaan zitten. Het vuur houdt mij lekker warm. Hier buiten is het een stuk rustiger dan binnen. Er staan een handje vol met mensen die aan het roken zijn.
Misschien stel ik mij aan, dat kan. Alleen vind ik het pijnlijk om te horen dat mijn vriendin zoiets niet tegen mij zegt. Als er iets was, dan zei ik het altijd tegen haar. Ze weet al mijn geheimen en dan doet het zeer om te horen dat ze mij niet alles vertelde. Ik voel mij dom. Dom dat ik haar vertrouwde en dacht dat zij mij vertrouwde. Wat doe ik hier eigenlijk nog? Ik ga Max bellen, vragen of die mij ophaalt.

Ik pak m'n telefoon uit m'n zak en zoek Max ik mijn contacten.
De telefoon gaat een paar keer over.

'Jow.' Neemt hij de telefoon op. 'Wat is er? Waarom bel je?'
Ik doe mijn best om mijn tranen in te houden. Ik voel mij hier alleen op het feestje en dan om de vertrouwde stem van Max te horen.. ik weet niet, het breekt mij een beetje. Van hem weet ik dat ik hem kan vertrouwen.
'Kan je mij ophalen?'
Ik haat het dat ik dit nu aan hem vraag. Van het achtergrond geluid dat bij hem te horen is, is het duidelijk dat het daar wel gezellig is.
'Nu al? Het is 11 uur. Is het niet leuk ofzo?' Lacht hij.
Ik antwoord niet.
'Lay.. Ik ben niet in Den Haag, ik ben in Rotterdam.'
'Max, alsjeblieft? Ik wil naar huis.'
'Oké,' zijn stem klinkt serieus, 'Ik kom je halen, tot zo.'
'Joe.'

Aaarg! Ik voel mij zo slecht dat ik de avond van mijn broer verpest! Maar ik weet niet wie ik anders moet bellen. Geïrriteerd haal ik mijn handen door mijn haar.
'Gaat alles goed?' Door het horen van zijn stem gaan mijn haartjes recht overeind staan. Ik hoef niet eens te kijken wie het is.
'Mag ik naast je zitten?' Vraagt hij.
Ik zucht, 'Als jij dat wilt.' Ik schuif wat op. Jackson komt naast mij zitten.
Het al laat op de avond, de zon is onder en er schijnt geen maan. Het enige licht dat er is is van de vuurkorf. Het is wel fijn, dan hoef ik niet helemaal zijn gezicht te zien.
'Waarom zit je hier buiten? Het is binnen echt super gezellig,'
'Hmm.' Ongeïnteresseerd draai ik aan mijn haar.
'Wat is er met je?' Vraagt Jackson. Hij schuift iets dichter naar mij toe. 'Gaat alles goed?' Voorzichtig legt hij zijn hand op mijn bovenbeen. Ik zou hem eigenlijk moeten wegslaan, maar daar heb ik de energie niet voor.
Ik kijk van zijn hand, naar hem. Als ik in zijn ogen kijk, lijkt het net alsof daar vuur in brand. Maar het is gewoon de weerspiegeling van het vuurtje voor ons.

'Wist jij het?' Vraag ik. 'Wist ik wat?' Vraag hij terug. 'Dat Anne al twee jaar geleden naar Engeland zou gaan.'
'Uuh..' stamelt hij.
'Ja.. wij hadden toen een relatie. Je wist het en je hebt het nooit gezegd. Dankje. Volgens mij betekend vertrouwen niet zo heel veel in jullie familie.' Ik kijk hem recht in de ogen aan.
'Heb je het over mij of Anne?'
'Elle est trop bête pour chier.'
'Wat?' Hij kijkt mij vragend aan.
'Niks.'
'Je weet toch dat ik je nooit pijn heb willen doen?' Hij pakt mijn beide handen vast. Mijn gevoel zegt dat het niet meer over Anne gaat. Hij kijkt mij oprecht aan.
'En toch heb je het gedaan. Dankjewel.'
Hij laat mijn handen los.
'Luister Jackson, ik heb het je vergeven. Ik had geen andere keus en jij ook niet. Oké.'
'Wat zou er gebeuren als ik zeg dat ik van je h—'

'Jackson!' Blundert er een stem.