I looked into your eyes

Hoofdstuk 19: The contract

Thanks voor alle stemmen!!!

Zaterdag 12 september...

~~Flashforward

'David?!' Roep ik paniekerig voor de 30ste keer zijn naam. Weer geen antwoord... Ik ren door het bos. Overal om mij heen hoor ik gekraak. Ik weet niet of het mensen zijn of dieren. Mijn ademhaling gaat veel te snel en ik heb ook last vast steken in mijn buik. Maar ik kan nu niet stoppen om op adem te komen. Achter mij klinkt het geraak van een tak. Het klinkt dichtbij. Alsof er iemand achter mij loopt. Haastig kijk ik achterom. Ik zie niemand. Het is ook veel te donker om iemand te zien. Ik ben zo bang! Ik ben op een onbekende plek in een onbekend bos. Een doodeng bos. Het is zo donker dat ik mijn eigen voeten en handen niet kan zien. Ik zie ook amper waar ik loop. Ik weet niet waar ik naartoe ren. Mijn voeten bewegen vanzelf. Ergens in de verte zie ik een lichtje flikkeren. Het lijkt alsof er een huisje staat. Een afgelegen huisje in een vreemd bos is nu mijn enige optie. Met de laatste kracht die ik in mijn benen heb, ren ik ernaar toe. Buitenadem kom ik aangerend. Ik val tegen het muurtje aan en probeer weer op adem te komen. Dit is niet hoe ik het mij had voorgesteld om naar Frankrijk te gaan. ~~~

'Waarom deed je altijd zo gemeen tegen mij?' Vraag ik aan David. Oh wat raar, ik kan hem nu bij zijn voornaam noemen. Ik hoor hem een diepe zucht nemen. We liggen lepeltje lepeltje op de witte bank. Hij heeft zijn arm om mijn heup heen geslagen. Hij houdt mij stevig vast, alsof die bang is dat ik wegloop. 'Soms stond ik naast je en dan negeerde je mij compleet.' voeg ik eraan toe. 'Ik snapte mijzelf niet.' 'Wat bedoel je daarmee?' Vraag ik. Ik kom overeind en blijf zo zitten. Met mijn hoofd gedraaid naar hem, kijk ik naar hem. David staart de ruimte in. Hij kijkt niet naar mij. 'Hallo?' Ik zwaai met mijn hand voor zijn gezicht. 'Krijg ik nog antwoord van je?' 'Hou jij van mij?' Vraagt hij. Zijn ogen schieten als speren naar mij toe. Hij kijkt mij diep tot in mijn ziel aan. 'Oh uuh..' Voor totaal geen logische reden krijg ik het warm. Ik probeer zijn blik te ontwijken, maar hij blijft mij aan kijken. 'Is het-- is het niet een beetje vroeg om dat te kunnen zeggen...?' 'Je hebt gelijk.' Zeg hij. Hij gaat ook rechtop zitten. 'Om van iemand te houden moet je diegene wel kennen.' Plagend geef ik hem een stoot. 'Wat doe je nou stom dan? Ik ken je toch.' Hij kijkt mij met een niet geloofwaardige blik aan. 'Wat denk jij over mij te weten?' 'Nou je naam is David Bennett, je bent 36 jaar. Je woont in London en werkt voor een internationaal bedrijf. En voor de rest wil ik je nog graag leren kennen.'

'Zou je ook van mij kunnen houden als ik slechte dingen doe?' Hij kijkt mij serieus aan. Wat bedoeld hij? Zenuwachtig lach ik, 'Bedoel je dingen als belastingfraude ofzo?' 'Nee,' zegt hij en staat op. 'David wat is er nou?' Ik sta ook op. Ik loop naar hem toe en pak zijn hand vast. 'Wat voor slechte dingen doe jij?' 'Quand je te parle de mon travail, tu t'enfuis.' Zeg hij. Het klinkt sexy, omdat het Frans is, het ding is alleen dat ik geen Frans versta. ' 'Je weet zeer goed dat ik geen Frans kan, wat zei je?' 'Er komt een dag dat jij voor mij wegrent.' Ik laat zijn hand los, ik vind het niet leuk meer. 'Je doet echt raar.' Hij gromt en gaat met zijn hand door zijn haar. 'Is er iets dat je mij moet zeggen?' Onbewust zet ik een stap achteruit. Ik ben bang voor wat hij kan zeggen. Ook al heb ik geen idee wat het kan zijn. Misschien zegt hij wel dat hij ooit heeft vastgezeten of zoiets. Hij kijkt mij met een schuin hoofd aan. 'Zou jij een contract willen tekenen?' 'Voor mijn stage..?' Gok ik. Hij grijnst, maar haalt zijn grijns snel weer weg. 'Leuk dat je hier stage wil lopen.' Hij knipoogt. 'Waarvoor is dat contract dan?!' Ik begin mijn geduld te verliezen. Hij loopt naar de gouden trolley waar whiskey en een paar glazen op staan. Met 1 hand haalt hij de glazen dop van de whiskey fles en schenkt hij een beetje in een van de glazen. 'Wat is het voor contract?!' Herhaal ik mijzelf. Hij draait zich naar mij om met het glas in zijn hand. Hij draait er rondjes mee. Zijn andere hand houdt hij in zijn zak. 'Je doet raar,' zeg ik. 'Es-tu sûr de vouloir me connaître.' 'Hou op! Je weet dat ik geen Frans spreek! Wat doe jij voor slechte dingen?! En wat voor contract!'

De deur van zijn kantoor gaat open. Er komt een blonde vrouw binnenlopen. Ze draagt een strakke zwarte jurk waarin haar vormen goed te zien zijn. Ze ziet er zo elegant uit. Zijn dit de vrouwen die hier werken? Vrouwen die op hakken van 14 cm lopen en een goed lichaam hebben? Ze loopt naar David toe met een zwart mapje in haar handen. David pakt het aan en bedankt haar. Daarna loopt ze weer weg. Haar zoete parfum blijft in de lucht hangen. Wachtend op uitleg kijk in naar David. 'Hier,' hij loopt naar mij toe met het zwartje mapje in zijn hand. 'Het contract.' zegt hij. Verward pak ik het mapje van hem aan. 'Wat staat erin?' vraag ik aan hem. Hij neemt een slok van zijn whiskey. 'Als jij mij ooit verlaat, mag je niks zeggen over wat je hebt gezien of gehoord.' 'Oke, en waarom doe je daar zo geheimzinnig over. Dat is toch normaal voor een bedrijf?' Hij haalt een pen uit de binnenkant van zijn jasje. 'Then sign it.' 'Oké.' Ik pak de pen van hem aan. Ik ga ermee op de bank zitten en sla het mapje open. Het eerste wat mij opvalt is dat er veel letters staan. Te veel om allemaal te lezen. Ik ga naar onderaan de pagina waar ruimte is voor een handtekening, dat doe ik bij alle pagina's.
'Klaar.' Zeg ik wanneer ik alles heb ondertekend. Ik steek mijn arm uit waar het mapje in zit. David pakt hem aan met een lach op zijn gezicht. 'En hoe voel je je?' 'Hoezo?' Ik sta op. 'You've signed a deal with the devil.' 'Nou nu moet je ophouden hoor.' Lach ik.