I looked into your eyes

Hoofdstuk 32: Baby daddy

We zijn op zijn scooter naar een andere plek in het park gereden. Waar we nu zijn komen nooit veel mensen. Het is er dicht begroeid met stuiken en planten. Er is een klein stukje grasveld waar je kan zitten, zonder dat je in de struiken zit.

Noah en ik staan tegenover elkaar. Hij heeft weer een sigaret in zijn mond. Blijkbaar kan hij niet lang zonder.

'Wat is er met Anne?' Vraagt hij.
'Spreekt ze Josh nog?' Hij haalt zijn schouders op, 'Geen idee, ik denk het niet.'

'Ik heb een probleem, Noah wil je mij alsjeblieft helpen?' Ik kijk hem wanhopig aan. Zijn heldere groene ogen kijken mij onderzoekend aan. Het lijkt alsof hij nee wilt zeggen.
Hij blaast rook uit.
'Alsjeblieft. Ik weet dat je mij niet wilt zien, maar ik heb nu een vriend nodig.'
Zijn mondhoeken gaan omhoog, 'Dat is nou het ding. Ik ben je vriend niet.'
'Noah..' dring ik aan.

'Nee serieus?! Ik kom je tegen in de bus en op een paar random plekken en jij denkt dat we dikke vrienden zijn!'
'Vind jij mij dan helemaal niet aardig?'
'Ik vind vooral dat jij degene bent die mijn relatie kapot heeft gemaakt.'

O ja.. Dat was ik even vergeten...

'Zullen we een nieuwe deal maken?'
Hij lijkt ongeïnteresseerd, 'Nee.'
'Als jij mijn helpt met mijn probleem, dan zorg ik ervoor dat Lieke weer bij jou terug komt.'
Noah heeft een frons in zijn gezicht.
'Hoe wilde je dat gaan doen.'
'Geen idee, ik vind wel wat.'
'Oké,' zegt hij. 'Wat is je probleem?'

Wat is er bij Noah veranderd dat hij nu wel weer met Lieke wilt zijn? De laatste keer dat ik hem dat voorstelde, wilde hij er niks van weten. En nu ineens wel.

'Anne is zwanger.' Er is geen betere manier om het te zeggen.
'Wat?!' Langzaam valt zijn mond open. 'Anne? Van wie? Josh?!'
Ik schud van nee.
'Yes!' Het humeur van Noah veranderd. Voor het eerst lacht hij.
'Wat een domme kut. En wie is het slachtoffer?'
'Mijn broer.. Max..' beantwoord ik hem zachtjes.

'Oh... Dat is uhm..' Hij ziet er opgelaten uit, alsof die niet weet wat hij moet zeggen. 'Gecondoleerd?'
'Ja en ik ben degene die het hem mag vertellen, want zij heeft het natuurlijk niet gedaan!'
'Layla, jij beseft niet hoe kut dit is. Je komt nu nooit meer van haar af!'
Geïrriteerd kijk ik naar hem.
'Dat helpt niet echt.'
'Ja, maar wat moet ik dan zeggen. Geen stress het komt goed? Want dat zou een leugen zijn.'

'Wat moet ik doen? Max heeft een vriendin.'
'Kan Anne niet gewoon.. je weet wel...?' Hij maakt het gebaard van het doorsnijden van de keel.
'Nee ik denk niet dat ze dat gaat doen.'
'Maar waarvoor ben ik hier? Ik heb niks met Anne of Max te maken.'
'Je bent er voor mij. Ik heb morele steun nodig.'

Hij opent zijn armen. Verward kijk ik naar hem. Wat gaat hij doen. Bij de meeste mensen betekent dit dat je iemand een knuffel wilt geven, maar zo is Noah niet.
'Kom 's hier.' Zegt hij dan.
Oh, blijkbaar wil hij mij wel een knuffel geven.
Natuurlijk wijs ik dat niet af. Ik loop naar voren toe in zij armen. Hij sluit zijn armen om mij heen. Mijn oor zit tegen zijn borstkas aan. Ik kan zijn hart horen kloppen. Het is rustgevend. Hij wrijft met zijn handen over mijn rug heen. Dit voelt fijn. Het voelt alsof ik niet alleen ben ik dit alles.

'Wat ga je nu doen? Wil je dat ik erbij ben wanneer je met je broer praat.' Doordat hij praat, trilt zijn borstkas.
'Nee,' ik laat hem los. 'Ik had gewoon iemand nodig waar ik tegen kon praten.'

'En heeft het geholpen?'
Onverschillig haal ik mijn schouders op.
'Ik weet niet goed wat ik tegen hem moet zeggen.'
Hij neemt een trekje,'Ik weet iets.' Zegt hij dan.
'Ik ben Max en jij zegt het tegen mij.'
'Wat? Ben je serieus?'
Hij knikt, 'Toe maar.'
'Oké uhm..'

Ik haal diep adem.
'Goed uhm Max.' Ik kijk naar Noah. 'Herinner jij je Anne nog?'
Noah knikt, 'Hoe kan ik haar nou vergeten.'
'Ja uhm.. ze is zeg maar zwanger.. van jou..'

'Zie je? Zo moeilijk was het niet,' klinkt Noah enthousiast.
'Kom, ik breng je naar je broer.'

~~~~

We zijn bij mij thuis. Noah is beneden. Hij helpt mijn moeder met het klaar zetten van de brunch. Ik heb aan Max gevraagd of hij mee naar boven wilde. Hij deed niet moeilijk en liep gelijk mee. Nu zijn we in mijn kamer. Hij zit op mijn bed, terwijl ik zenuwachtig door mijn kamer loop.

'Is er iets Layla,' vraagt hij.
'Nope..'
'Ga je mij vertellen dat jij en Noah samen zijn?'
'Nee..'
'Wat is er dan? Ik word zenuwachtig van jou.'
Ik sta stil.
'Waarom kon jij niet van Anne afblijven!'
'Lay.. Waar heb je het over.'
'Je hebt toch seks gehad met Anne!'
Zijn hoofd word rood. Ongemakkelijk draait hij aan zijn ring.
'Uhm.. hoezo?'
'Heeft mama nooit gezegd dat je het veilig moet doen? Wel tegen mij namelijk!'
'Huh Layla wat is er aan de hand?'

'Jij.. Anne is.. Nu...'
'Huh?' Verward staat hij op. 'Wat zeg je? Bedoel je te zeggen dat Anne een soa heeft?'
'Ja! Een vrij permanente!'
'Shit.. welke?' Klinkt Max teleurgesteld.
'Een baby. Jij word vader.'

Er valt een stilte. Max lijkt wel een standbeeld te zijn geworden. Zijn wangen worden rood.
'Poeh, heb jij het ook zo warm?' Hij wappert met zijn trui.
'Heb je gehoord wat ik zei?'
'Hmm.' Hij loopt naar mijn raam en zet die open.
'Hallo! Je hebt Anne zwanger gemaakt en jij opent het raam!'

'Het is warm Layla,' zegt hij terwijl hij met zijn handen wappert.
'Het is helemaal niet warm, het is 1 graden buiten. Kom bij dat raam vandaan. We moeten hierover praten. Hoe gaan we dit tegen papa en mama vertellen?'
'Uhm..' hij loopt bij het raam weg. 'Ik uhm.. ik ga even...' hij wijst naar mijn deur.
'Max.'

Hij snelt mijn kamer af. Ik hoor hoe hij de trap afloopt en de woonkamer in gaat.
'Esmee!' Roept hij.
'Ja?' Antwoordt ze.
'We gaan, nu!' Commandeert hij.

'Waarom? De brunch is bijna klaar.' Voegt mijn moeder zich in het gesprek.
'Geen tijd, Esmee, we gaan!'

~~~~

Een paar minuten later komt Noah mijn kamer ingelopen. Hij doet de deur achter zich dicht.

'Nou dat ging goed.' zegt hij met een grijns. 'Oh hou alsjeblieft op.' Ik lig op mijn bed. Ik ga omhoog zitten, tegen mijn lichtblauwe muur. 'Je had zijn gezicht moeten zien, het leek alsof die op ontploffen stond!' Het lijkt alsof Noah zijn lach moet inhouden. 'Vind jij dit grappig ofzo?' 'Nee.. Maar Anne fucked up, letterlijk. (@StaceyHoh) Kom op, is dat niet grappig, ook niet een beetje?' Ik schud met mijn hoofd, 'Wat heb ik aan jou.' Hij sloft door mijn kamer, zuchtend komt hij naast mij op bed zitten.

'Hoe is het eigenlijk tussen jou en die Bennett guy?' 'Uurrg!' Waarom weet Noah precies de verkeerde dingen te zeggen. 'Klinkt goed,' zegt hij. 'Het is klaar.' 'Waarom? Ben je weer stom geweest?' Ik pak mijn kussen en wil er Noah mee slaan in zijn gezicht. Maar voor ik hem kan slaan, pakt hij mij vast bij mijn pols. Terwijl hij mij in een trans brengt doordat zijn groene ogen mij diep aanstaren, haalt hij het kussen uit mijn handen. 'Als jij mij slaat, moet ik je terug slaan.' 'Je mag geen vrouwen slaan.' 'Boeie.' Ik lach, 'Ik haat jou.' Hij zucht opgelucht, 'Gelukkig.' Dan maakt hij aanstalten om van het bed te gaan. 'Wat ga je doen?' vraag ik. 'Terug naar mijn vrienden, mijn taak zit erop. Toch?' Ik knik. Het heeft geen zin om hem hier nog langer vast te houden. Beide staan we op.

Ondeugend kijk ik hem aan. Noah is een man van zijn woord. Zou hij mij echt slaan als ik hem sla? Er is maar 1 manier om daarachter te komen.

'Oh ja even over Lieke..' begint hij. Hij haalt mij uit mijn gedachten. 'Ja?' 'Waarom keek je zo?' 'Hoe?' Onschuldig kijk ik hem aan. 'Laat maar. In ieder geval, je hoeft niet met Lieke te praten.' 'Maar dat was de deal.' Hij knikt, 'Ik weet het.' 'Oke..'

'Nou kleintje, ik zie je wel weer een keer.'

Oh shit.. Ik voel vlinders in mijn buik. Hij noemde mij kleintje! Hij heeft mij een bijnaam gegeven!

'Noah?' 'Ja?' Zo snel als ik kan geef ik hem een klap in zijn gezicht. Verbaast kijkt hij mij aan. 'Au!' Hij wrijft met zijn hand over zijn wang. 'Waarom deed je dat!' Ik haal mijn schouder op, 'Je bent toch een man van je woord.' Hij kijkt mij verward aan, 'Wil je dat ik je ga slaan?'

'I don't know..' Hij haalt zijn hand van z'n wang. Ik zie zijn blik veranderen. Hij kijkt niet meer geshockeerd. Noah is iets van plan, ik weet alleen niet wat. 'Ik weet iets waar jij veel harder door gaat schreeuwen.' 'Wat dan?' Vraag ik. 'Moet ik het bij je doen?' vraagt hij. Hij lijkt voor mijn bevestiging te vragen. 'Ja, ik weet niet wat je gaat doen. Maar ik durf te wedden dat ik niet ga schreeuwen.'