I looked into your eyes

Hoofdstuk 36: The truth

We staan nog steeds in dezelfde lounge hoek. Bij alles wat Bennett zegt, raak ik een stuk minder zeker van alles. Wat bedoelt hij met te zeggen dat mijn leven één grote leugen is? Wat is er niet echt aan? Zijn mijn ouders niet mijn ouders? Ben ik geadopteerd? Hebben mijn ouders mij ooit ontvoerd? Heb ik nog ergens een oudere zus of broer rondlopen? Hebben mijn ouders gelogen over mijn leeftijd? Dat ik veel ouder ben, of juist jonger! Wat is er een leugen aan mijn leven?!

'Toen dit gebeurde, was ik rond de 13.' 'Waar gaat dit over?!' Hij wijst naar de bank die achter ons staat. 'Het is beter als je gaat zitten.' 'Oh, nu maakt het je ineens wel uit hoe ik mij voel?!' Hij zucht, 'Dan niet.' Zelf gaat hij wel op de stoel zitten. Ik wil niet als enige blijven staan, dus loop ik naar dezelfde bank toe waar ik net ook op zat, en ga daarop zitten.

'Jouw vader is Italiaans, jouw moeder is Frans.' Mijn ogen puilen uit, wat zegt hij nou?! 'Pardon?' Hoe komt hij daar nou bij? 'Dat is onzin.' zeg ik. 'Layla, als je mij de hele tijd gaat tegenspreken, dan kan je nu weggaan.' 'Goed, ik zal luisteren.' Ook al klopt er nu al niks meer van.

'Marie- Sophie Luchini, die naam kan je vinden op het internet. Je zal dan lezen dat gaat om de verdwenen dochter van een drugsbaas.' Ongeïnteresseerd haal ik mijn schouders op. 'En waarom zou die naam mij boeien?' 'Omdat het je moeder is.' Wat zegt hij nou weer? Heeft hij het nog allemaal op een rijtje? 'Mijn moeder heeft Julie, Julie de Bruin.' 'Ik heb ook de naam David Bennett. Hoe dan ook, je vader, Matteo, werd verliefd op je moeder toen hij op vakantie was in Frankrijk.'

'Wacht even,' onderbreek ik hem, 'Drugsbaas? Mijn moeder is ook bij de maffia?!' 'Ja. Je vader kwam op de camping van haar vader. Ze werden verliefd, maar je moeder was voorbestemd voor iemand anders. Toen zijn je vader en moeder gevlucht naar Nederland. Het ding is alleen dat ze dat deden met ons geld.' 'Hoe bedoel je?' 'Haar vader, Fabrice Luchini en mijn familie, hadden een deal met elkaar. De dag dat de deal zou plaatsvinden, kwamen we erachter dat we geld mistte. Heel toevallig waren je ouders ook van de aardbodem verdwenen.' 'Hoe wisten jullie zo zeker dat mijn ouders het hadden gedaan?' 'Je vader werkte een tijdje bij ons. Nadat het geld verdwenen was, was hij ook weg. Waarschijnlijk heeft hij dingen opgevangen.'

Wat... Nee... Mijn vader? Dat kan niet..

'We konden jullie voor een hele tijd niet meer vinden.' 'Hoe hebben jullie ons dan gevonden?' 'Door jou.' Ik val bijna van de bank. Door Mij? Hoe bedoelt hij door mij?

'Mijn compagnon en ik zaten te eten in de bistro waar jij werkte. Ik herkende je niet, maar hij wel. Het was alsof hij naar het gezicht van je moeder keek zei hij.' Waarom lijken mijn moeder en ik ook zo veel op elkaar?!

'Vanaf toen zijn we begonnen met jullie te volgen.' 'Oh, dus daarom zat je wekelijks bij mij in het restaurant.' Hij knikt.

'Opgegeven moment had je vader ons door. Hij heeft toen geprobeerd om ons af te schudden, maar dat heeft niet gewerkt. Vanaf dat moment werd het alleen maar erger.' 'Wat heeft mijn vader gedaan?' Er zit een lichte trilling in mijn stem. 'Hij heeft Amelie aangereden. Waarschijnlijk dacht hij dat we hem dan met rust zouden laten.'

'Nee!' Ik schiet omhoog. Mijn vader is geen moordenaar. David vermoord mensen, zijn vader en broer... niet mijn vader! Waarom zegt hij dit. Het is niet waar! Het kan niet waar zijn!

'Wij hebben hem daarna toegetakeld.' Ik schrik. Mijn vader heeft in het ziekenhuis gelegen met een gebroken kaak en ribben. Hij zei dat die was aangereden door een auto. Ik heb dat altijd gelooft, er was geen reden dat ik het niet zou geloven. Blijkbaar is dat dus niet zo.

'Toen besloten we om het een andere aanpak te geven. Hij heeft mijn vrouw afgenomen, dus wij nemen zijn dochter.' 'Wat!' Met grote ogen kijk ik naar Bennett. Hij zit rustig in zijn stoel alsof er niks aan de hand is.

'Maar ik heb er helemaal niks mee te maken!' Hij haalt zijn schouders op, 'In dat contract dat je hebt getekend, staat dat wij moeten trouwen. Je snapt natuurlijk zelf wel dat ik weinig zin had om de de dochter van de moordenaar van mijn vrouw te trouwen. Maar ja, mijn ouders hadden dit besloten.'

Huh? Liv en Jules?

Liv loog tegen mij..

Ze kende mij al voordat ik haar kende. Maar dat geldt dus ook voor Bennett. Hij wist wie ik was toen hij ging lesgeven.

'Toen jij zei dat je er klaar mee was, voelde ik mij opgelucht.' Ik slik een paar keer, voordat ik fatsoenlijk kan praten. 'Heb jij ooit van mij gehouden?' Hij staat op, 'Nee,' zegt hij, 'Het was werk.' Daarna loopt hij weg, richting de liften.

Ik blijf achter met een knoop in mijn maag.

~~~~
Mijn moeder zit buiten op het bankje. Ik kom aanlopen. Mijn moeder.. Dit is mijn moeder...

'Hey Layla,' begroet ze mij vriendelijk. Ik kan haar amper aankijken. Waarschijnlijk is de walging van mijn gezicht af te lezen. 'Oh wat zie je bleek, wat is er?' Klinkt ze bezorgt. Ze legt haar hand tegen mijn voorhoofd aan. 'Er is niks. Zullen we gaan.' 'Ja dat is een goed idee. Als we de bus pakken, dan hoeven we niet te lopen naar het winkelcentrum.' Klinkt ze opgetogen. 'Ik wil graag terug naar het hotel.' Ze kijkt op haar horloge. 'Maar het is half 1, we kunnen nog een hele dag winkelen.' 'Ik voel mij niet goed. We gaan nu terug naar het hotel!'

In het hotel

Mijn moeder ligt op de bank te bladeren door een tijdschrift. Ik loop te ijsberen door de woonkamer. Ik had net haar naam gezocht op het internet. Er kwamen echt artikelen te voorschijn over haar verdwijning. Er zaten wel foto's bij, maar ze waren wazig. Als ik goed nadenk, dan heb ik nooit foto's gezien van mijn ouders uit hun jeugd. Wanneer ik bij vrienden thuis kwam, dan hing er altijd een hele galerij aan hun muur. Er zaten dan ook foto's van vroeger tussen. Bij ons thuis hangen geen foto's van vroeger. Alleen foto's vanaf mijn moeders zwangerschap van max tot aan nu. Ze hebben niet eens trouwfoto's. Misschien spreekt Bennett dan toch wel de waarheid.

'Layla ik word zenuwachtig van jou. Kan je gaan zitten?' Ik blijf stilstaan. Zenuwachtig frunnik ik aan mijn vingers. 'Zegt de naam Marie-Sophie jou iets?' Ze bladert rustig verder in haar tijdschrift. 'Nee.' Antwoordt ze kort. 'Marie-Sophie Luchini,' voeg ik nu haar achternaam erbij. Het blijft stil aan mijn moeders kant. Ze bladert niet meer door haar tijdschrift. 'Hoe kom je aan die naam?' Haar stem klinkt akelig kalm. Ze komt omhoog. 'Weet jij ook wie de familie Dubois is?' Mijn moeder staat op, ze loopt met kleine stapjes naar mij toe. 'Heeft papa Amelie vermoord!' 'Het was niet de bedoeling dat ze dood zou gaan. We moesten ze alleen afschrikken.' 'We!' roep ik uit, 'Dus jij wist ervan! Jullie hebben het samen gedaan!' Haar blik dwaalt af naar de grond.

'Dus dat hele toneelstukje van jou en papa is ook nep. Papa is geen fan van Bennett.' Mijn moeder kijkt weer naar mij. 'Bennett?' Vraagt ze, 'Wat heeft Bennett ermee te maken?' Dan herinner ik mij weer dat Bennett zei dat hij 13 was toen dit plaatsvond. Misschien heeft mijn moeder hem niet herkend. 'Bennett is de zoon van de familie Dubois. Hun schuilnaam is Bennett, dat zou jij moeten weten.' Hopeloos haalt mijn moeder haar schouders op, 'Ik wist het niet, Layla! Ik was jong, ik hield mij niet bezig met de zaken van mijn vader!'

Hoofdschuddend kijk ik haar aan, 'Ik heb een opa. Heb ik nog meer familie waar ik niet vanaf weet?'
'Ik heb een zus, ik weet niet of ze kinderen heeft. Ik spreek mijn familie niet meer.' 'Ongelofelijk!'
'En papa heeft ook bij de maffia gewerkt?!' Mijn moeder knikt schuldig.
'Dan heb ik nog één vraag. Waarom stolen jullie van Dubois, waarom niet van je eigen vader.' 'Ik kon niet van hem stelen. Het is mijn vader.' 'Oh god, ja tuurlijk. Ineens had je een moreel compas. Weetje wat jij mag doen, moeder?! Jij mag opdonderen, ik hoef jou en papa echt niet meer te zien!'