I looked into your eyes

Hoofdstuk 28: Faith

Sorry ik had het de laatste tijd best een beetje druk. Hier is weer een hoofdstuk. Hoop dat je 'm leuk vindt!!
En heel erg bedankt voor alle stemmen en comments!!

Liv is al een tijdje weg. Na haar vertrek heb ik een lange douche genomen. Gek genoeg dacht ik aan alle woorden die David ooit tegen mij heeft gezegd. Ik probeerde te kijken of ik misschien iets had gemist. Iets waardoor ik kon weten dat hij dit werk deed. Want zou ik met hem zijn waar ik nu ben, als ik al wist dat hij dit deed? Misschien zou ik mijlenver bij hem uit de buurt blijven.

Nu lig ik aangekleed op het bed. Ik staar al tijden naar de eerste foto die David en ik hebben genomen op mijn telefoon. Die foto is zo puur. Zo onschuldig. Ik wist toen nog niet de drama die zou volgen.

Mijn telefoon gaat weer af. Ik kijk naar het scherm, hopend dat het David is. Maar het is alweer Anne. Ik druk haar weg. Ooit zal ik wel met haar moeten praten. Niet nu, niet vandaag. Eerst wil ik weten waar David is!

'Layla?' Het word gevolgd door een zacht geklop op de deur.
'Yes?' Antwoord ik.
De deur gaat langzaam open.
Ik kijk.
Er stapt een licht getinte vrouw binnen. Ze heeft een mooie grote bruine krullenbos. Haar volle lippen hebben een mooi laagje gloss. Ik ken haar niet, maar haar bruine ogen zien er vriendelijk uit. Ze is mooi slank, en heeft haar rondingen op precies de goede plekken zitten.

'Hey, my name is Faith. I'm Ben's girlfriend.' Langzaam sta ik op van het bed.
Wie is Ben?
Ze ziet de verwarde blik op mijn gezicht. 'Benjamin is Davids's older brother,' lacht ze, 'So that means you're my sister-in-law.'
Omdat ze er zo vriendelijk en relaxt bij staat, loop ik wat dichter naar haar toe. Ik hou mijn telefoon nog steeds strak in mijn hand voor het geval David toch belt.

Ik steek mijn hand naar haar uit.
'I'm Layla.'
Faith pakt mijn hand aan, 'Faith, nice to meet you.'
We laten onze handen weer los.
'Are you ready?' Ze kijkt mij enthousiast aan.
'Ready for what?'
'Tonight. I thought we could get ready together. You know, so we can get to know eachother.'

Ik denk dat ik normaal gesproken nee zou zeggen. Puur omdat ik haar niet lang genoeg ken om met haar in één kamer om te kleden. Het is nu wel zo dat ik hier niemand anders heb. David is er niet en Liv is vast druk met andere dingen. En waarschijnlijk weet Faith wel waar David is. Dus het komt eigenlijk wel goed uit om met haar klaar te maken. David zegt constant dat ik niet weet wat zijn werk inhoud. Nu kan ik alles aan Faith vragen. Nou ja, hoop ik dan. Het is in ieder geval een kans.

~~~

Ik heb mijn spullen gepakt die ik van David heb gekregen en meegenomen naar de kamer van Faith. Die is iets ruimer.
Ik zit in de stoel voor de spiegel en Faith staat achter mij. Zij doet mijn haar in een leuk kapsel.
'So for how long are you and Benjamin together?' Faith lacht even, 'I can't say that. You'll think I'm old.'
Glimlachend kijk ik haar aan via de spiegel, 'No, never!'
Ze zucht, 'Okay.. 10 years...'
Mijn mond valt open van verbazing, 'No..' Hoe oud is zij dan?
Is het iets in deze familie. Drinken zij allemaal anti-age toverdrankjes of wat. David lijkt geen 36, zijn moeder, geen idee hoe oud zij is, maar ze ziet er ook jong uit. En Faith.. haar huid is nog zo goed. Zo strak en glanzend.

(Beeld je maar in dat dit ook nog in het Engels is😉)

'Hoe hebben jullie elkaar ontmoet? Jij en Benjamin.'
Er verschijnt een verliefde glimlach op haar gezicht, alsof ze weer 15 is.
'Mijn vriendinnen en ik gingen op vakantie naar Frankrijk. Je weet hoe het is, natuurlijk stonden we in een file. De file stond muurvast al bijna een uur. Dus je blijft niet de hele tijd in je auto zitten. Toen stapte er een man uit zijn auto. Hij stond in de rij naast ons, maar dan een paar auto's verder. Onze ogen vingen elkaar, totaal onbewust maar toch voelde ik mij betrapt dat ik naar hem keek.'

Met een frons kijk ik naar Faith, 'Jullie hebben elkaar ontmoet in de file naar Frankrijk?' Ze knikt, 'Na veel speels oogcontact maakte hij de eerste stap, hij liep naar ons toe. Gelukkig deed hij dat, want ik had het echt niet gedurfd.'
'Hoezo niet?'
'Hij reed in een Austin Martin, hij droeg een duur pak, groot horloge om z'n pols. Ik voelde mij klein, hij was zo intimiderend.'

Ik lach, ik weet precies wat ze bedoelt. Gelukkig ben ik niet de enige dus.

'Hoe dan ook, het klikte wel. Toevallig gingen wel allebei naar Parijs. Hij zei dat hij daar een appartement had, en dat ik wel een keer langs kon komen. Ik sloeg het eerst af, ik kon mijn vriendinnen niet dumpen voor een of andere man. Maar later ben ik wel naar hem toe gegaan. Dat was de beste keuze van mijn leven.'

Ik kijk naar Faith. Ze ziet er rustig uit. Alsof er niks aan de hand is. Zij is natuurlijk al 10 jaar in deze familie, dus dan maak je je ook minder snel zorgen. Had ik dat ook maar.

'Waar is Benjamin nu dan?' Vraag ik.
Haar handen stoppen met bewegen in mijn haar. Haar ogen staren mij aan door de spiegel. Er is een stilte in de kamer.
Dan gaan haar handen weer verder in mijn haar.
'Weet je niet waar David is?' Vraagt ze. Ze kijkt geconcentreerd naar mijn haar.

Dit is mijn kans.

'Eerlijk gezegd niet nee.'
'Hmm,' ze knikt en gaat verder met mijn haar.
'Weet jij waar hij is?' Vraag ik voorzichtig.
'Ongeveer,' zegt ze.
'Wat is ongeveer?'

Ze laat mijn haar los. Faith zucht. Ze gaat op het tafeltje voor mij zitten, met haar armen over elkaar.
'Hij is bij Ben.'
'Maar wat doen ze dan?! Hij is al sinds gister avond weg!'
Ze kijkt naar mijn telefoon, 'Is dat waarom je hem de hele tijd bij je houd. Je wacht op een bericht van David.'
Ik knik.

Ze laat haar armen zakken.
'Dan kan je lang wachten,' zegt ze.
'Hoezo dan?'
'Als ze een opdracht hebben dan zijn ze onbereikbaar. Maak je geen zorgen, vanavond zijn ze er weer.'
'Hoe weet jij dat nou!' Ik sta op. 'David heeft niet gezegd dat hij zo lang zou wegblijven, dus hoe kan jij weten dat ze vanavond er weer zijn?!'

Faith blijft rustig.
'Ik heb dit vaker meegemaakt. Ze zijn een paar uur weg en dan wandelen ze weer binnen.'
'Waar zijn ze dan geweest?'
Faith houdt haar armen niet wetend ik de lucht. 'Geen idee, ik vraag er ook niet naar.'

Met een onbestemd gevoel ga ik terug in mijn stoel zitten. Ik weet nu tenminste wel dat hij er vanavond weer zal zijn. Alleen weet ik nog niet waar hij is.