I looked into your eyes

Hoofdstuk 15: I think I love you

Vrijdag 11 september...

De eerste zonnestralen vallen op mij gezicht. Kreunend word ik wakker. Gelijk voel ik de hoofdpijn. Vermoeid leg ik mijn hand op mijn voorhoofd. Ik ben nog niet klaar voor deze dag. Zuchtend sla ik de deken van mijn lichaam, al gauw heb ik spijt van gisteravond. Met mijn hoofd in mijn handen, zit ik op het rand van mijn bed. Ik had gister echt niet zo veel moeten drinken. Ik weet niet eens hoe ik thuis ben gekomen.
Er klinkt zachtjes gekropen op de deur.
'Hmm, binnen.' Komt er meer kreunend uit.
De deur gaat langzaam open. Het hoofd van mijn broer verschijnt.
'Goedemorgen sunshine!' Roept hij vrolijk.
'Argg!' Vermoeid val ik achterover op het bed. Max lacht.
'Beetje last van een kater?'
'Zeg maar gerust extreem last van een kater!'
'Ik heb jou ook nog nooit op de tafels zien dansen.'
'Oh herinneren mij er niet aan. Ik denk dat ik nog een blauwe plek ga krijgen van die val.'
'Hoezo val? Noah ving je toch op?' 
Ik schiet overeind. Max grijnst naar mij. Langzaam steek ik mijn middelvinger naar hem op. 'Deze kan je krijgen.'
'Ik zeg alleen maar de waarheid.' In onschuld houdt hij zijn handen omhoog.
'Ah, gevoelig puntje dus. Hé Layla, wie was die man met wie je naar buiten liep?'
'Hoezo vraag je dat?'
'Nou toen je terug kwam zag je eruit alsof je geraakt was door een bus.'
'Oh.. haha...'
Wat moet ik hier nou op antwoorden? Het was mijn docent die verliefd op mij is?!
'Nou?'
'Niemand, gewoon... mijn docent.'
'Oh, oké. Hé ik moet zo werken, ga je zo naar huis?'
'Naar huis?' Herhaal ik. Verward kijk ik hem aan. 'Ja naar huis.' Bevestigd hij. Hij kijkt erbij alsof ik volkomen gestoord ben. Max loopt weg.
Naar huis? Herhaal ik in mijn hoofd.
Wacht eens even.. ik kijk de kamer rond. Een wastafel, een bank en een muziek installatie. Wacht eens even... dit is helemaal niet mijn kamer, laat staan mijn huis! Dit is de logeerkamer van mijn broer! Hoe kan het dat het mij nu pas opvalt?

Zuchtend sta ik op. Mijn kleding van gister ligt in een hoekje op de grond. Zonder eraan te hoeven ruiken weet ik al dat het stinkt. Dat is dan wel mooi stom, want ik moet nog naar huis. Maar misschien heeft mijn broer nog wel kleding in zijn kast die past. Sloffend loop ik naar de deur. Ik kijk om het hoekje of ik mijn broer zie. Ik weet zeker dat hij mij liever in die stink kleding over straat laat gaan, dan dat hij mij zijn kleren geeft. Ik zie hem niet en ik hoor hem ook niet meer.
Gapend loop ik naar zijn kamer toe, die tegenover mijn kamer is.
Ik doe zijn deur open. Verbaast loop ik verder zijn kamer in.
Wow... deze kamer is zo netjes! Zelfs zijn bed is opgemaakt. Het is dan ook niet een verassing dat zijn kast ook super netjes is. Ik haal een zware hoodie met een zwarte jogging broek uit zijn kast. Nu snel douchen en aankleden. Ik een afspraak waar ik op tijd moet zijn.

~~~~~

Ik loop door de school gang. Dit is de afspraak waar ik het over had. Ik wil met meneer Bennett praten. Nu hoop ik wel dat hij er is. Niet dat ik zometeen in een leeg klaslokaal sta. Dan word ik echt chagrijnig.
Ik klop niet op de deur en loop zo naar binnen. Ah gelukkig, hij is er. Meneer Bennett staat vooraan in de klas. Hij is bezig met het opruimen van zijn bureau. Hij is druk bezig, hij heeft niet eens door dat ik er sta.
'Uhm hallo..' komt er onzeker uit. Misschien word die wel boos dat ik naar hem toe ben gekomen.
Hij kijkt snel op, wanneer hij ziet dat ik hem ben, lijkt hij wel te bevriezen.
'Layla...' Hij laat zijn bureau voor wat het is en loopt naar mij toe. Maar hij blijft op zo'n meter van mij staan.
'Layla, wat doe je hier? Je hebt al je werk al ingeleverd.' Zenuwachtig frunnik ik aan mijn trui.'Daarvoor ben ik hier niet. We moeten praten.' Bij het horen van die zin knijpt hij zijn ogen dicht. Hij weet precies waar ik het over heb.

'Ik had het niet tegen je mogen zeggen. Dat was onprofessioneel van mij.' Teneergeslagen kijkt hij naar de grond. 'Ja maar dat is het hem nou juist.' 'Huh?' Afwachtend kijkt hij mij aan. 'Ook al is het onprofessioneel, je meende het wel. Je gevoelens zijn echt.' Oh dit voelt zo raar om te zeggen. Het voelt alsof ik in een Romcom zit. En ik haat die films. 'Wat bedoel je te zeggen?' Ik kan er niet tegen om stil te staan en daarom ga ik doelloos door de klas lopen.
'Gister toen je langskwam, was ik boos op je. Ik begreep het gewoon niet. Dat heeft mij aan het denken gezet. Ik dacht altijd dat ik je haatte. Maar ik haat mijn ex ook, alleen zit hij niet 24/7 in mijn gedachten.' 'Sorry?' Hij kijkt mij niet begrijpend aan. Wat op zich ook wel logisch is. 'Wacht!' Ik sta een paar meter van het bord vandaan, ik loop ernaartoe en ga er voor staan. Ik haal diep adem. 'In één van de eerste lessen moesten we onszelf presteren, maar ik heb dat nooit gedaan. Dit is mijn presentatie.' 'Oké..' hij kijkt geïnteresseerd. Met zijn armen over elkaar gaat hij op één van de tafels zitten. Ik schraap mijn keel.
Oké hier gaan we...

'Mijn naam is Layla Luna de Bruin. Ik ben 20 jaar en ik woon nog bij mijn ouders thuis. Ik ben een ontzettende chaoot en super onhandig. Ik ben slecht ik veel dingen. Maar mijn grootste valkuil is dat ik ben gevallen voor mijn leraar...' Ik durf niet te ademen zo spannend vind ik het. Stijf bijt ik mijn lippen op elkaar.
De mond van meneer Bennett valt langzaam open. Zijn armen die eerst strak over elkaar heen gevouwen waren, gaan nu langzaam los van elkaar. Ik durf hem amper aan te kijken. Nooit gedacht dat ik het zo spannend zou vinden.
'Layla..' zegt hij eindelijk. Hij staat op en loopt naar mij toe. Ik loop hem tegemoet.
'Ik had het je niet mogen zeggen.' Zegt meneer Bennett. 'Jawel, juist wel!' Enthousiast grijp ik zijn handen vast. Ze voelen lekker warm. 'Layla.. ik ga weg.' Vragend kijk ik hem aan,'Weg? Hoe bedoel je weg?' 'Ik ga vanavond met het vliegtuig terug naar London.' '...Maar...' Ik voel mijn hart naar de grond zakken. Ik laat zijn handen los. 'Het had toch niet gewerkt tussen ons.' 'Hoe kan je dat nou zeggen!' Schreeuw ik bijna. Ik ben ook boos. 'Layla, weet jij eigenlijk wel hoe oud ik ben?' Lichtjes schud ik mijn hoofd en haal ik mijn schouders op, '24 ofzo?'
Hij zucht, 'Ik ben 36.'
What.. the.. hoe dan?!

'Ik wil andere dingen dan jij.' Voegt hij er aantoe.
Mijn ogen worden vochtig. Niet huilen nu!
'Maar je zei zelf dat je verliefd op mij bent... Je kwam om half 2 's nachts naar mij toe om het te vertellen!'
'Ik had het niet moeten doen. Het was egoïstisch van mij.' Ik voel mij leeggezogen van binnen. Mijn emoties gaan alle kanten op. 'Waarom zei je het dan?' Ik voel mij numb worden. 'Ik wilde geen spijt krijgen, dat ik het je nooit zou hebben gezegd.' Traag knik ik. Dit ging niet zoals ik hoopte. Ik hoopte dat we aan elkaar de liefde verklaarde en super verliefd zouden zijn. Niet dat hij zou zeggen dat het een vergissing was en dat hij terug gaat naar London.
'Tot ziens meneer Bennett.' Sloffend loop ik met gebogen hoofd langs hem heen. 'Hé.' Hij pakt mijn hand. 'Ja?' Verveeld kijk ik hem aan. 'I'm sorry.' Pfff.. Ik trek mijn hand los. 'Ik ook.'

Zooo na een hele tijd weer een hoofdstuk geschreven😁 Laat weten wat je ervan vindt
Xx