When we were 18...

Chapter 40

~Το επόμενο πρωί~

Άνοιξα τα μάτια μου και χαμογέλασα μόλις θυμήθηκα την προηγούμενη μέρα. Γύρισα και είδα τον Zayn να κοιμάται γαλήνια. Χωρίς να θέλω να σηκωθώ γύρισα προς το μέρος του και τον έμεινα να τον κοιτάζω όσο κοιμόταν.

"Μωρό μου η φωτογραφία κρατάει περισσότερο" μουρμούρισε ενώ είχε ακόμα κλειστά μάτια

"Πόση ώρα είσαι ξύπνιος;" τον ρώτησα

"Αρκετή. Σε κοιτούσα όσο κοιμόσουν" είπε και μου χάιδεψε το μάγουλο

"Δεν το πιστεύω ότι ξυπνάω δίπλα σου. Νόμιζα πως η χθεσινή ήταν απλά ένα όνειρο" του είπα 

"Μωρό μου δεν θα ξαναφύγω από δίπλα σου" μου είπε και με φίλησε

"Μωρό μου να σε ρωτήσω κάτι;" με ρώτησε μετά

"Ναι" απάντησα

"Είναι αλήθεια πως όταν πέθανε η μαμά μου ήσουν δίπλα μου από υποχρέωση επειδή στο ζήτησε εκείνη;" με ρώτησε θλιμμένα και εγώ είχα μείνει να τον κοιτάω μπερδεμένη

Τότε τα λόγια μου τη μέρα που χωρίσαμε ήρθαν ξανά στο μυαλό μου.

«Έπρεπε να πω στην μαμά σου πως δεν μπορώ να σου σταθώ όσο θα περνάς αυτή τη δύσκολη φάση αλλά εγώ το έκανα επειδή ένιωθα την ανάγκη να το κάνω»

"Προφανώς και δεν είναι αλήθεια. Τα είχα πει επειδή ένιωθα προδομένη και στεναχωρημένη. Μου το είχε ζητήσει αλλά εγώ δίσταζα επειδή όσες φορές και αν σε πλησίαζα με έδιωχνες. Όπως και να χει όμως δεν θα έφευγα ποτέ από δίπλα σου" του είπα και μου χαμογέλασε

"Νόμιζα πως σε έχασα για πάντα μετά από εκείνη τη μέρα" μου είπε χαϊδεύοντας μου τα μαλλιά

"Zayn είμαι εδώ τώρα. Μου εξήγησες πως έχει η κατάσταση και εγώ σε πίστεψα, οπότε ας το αφήσουμε πίσω μας αυτό που έγινε και ας κάνουμε μια νέα αρχή" του είπα και τον φίλησα

"Σαγαπάω" μου είπε

"Και εγώ" του είπα και μου χαμογέλασε

~Λίγες μέρες αργότερα~

Aria's POV

Σήμερα είναι Σάββατο και είναι η μέρα που φεύγει ο Liam για Καλιφόρνια. Τόσες μέρες προσπαθώ να είμαι καλά και να τον στηρίζω γιατί του είναι πολύ δύσκολο που φεύγει και δεν θέλω να τον κάνω να αισθάνεται άσχημα που φεύγει. Έχω βάλει στόχο να ξεσκιστώ στο διάβασμα ώστε να περάσω και εγώ στο Στάνφορντ και να είμαι μαζί με τον Liam.