When we were 18...

Chapter 32

Aria's POV

"Κάτσε. Πρέπει να μιλήσουμε" μου είπε ο Liam και η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει δυνατά από το άγχος

"Όλα καλά;" τον ρώτησα ανήσυχη

"Για την ακρίβεια όχι. Έκανα κάτι" μου είπε

"Ακούω" του είπα προσπαθώντας να ακουστώ ψύχραιμη

"Λίγο πριν τα Χριστούγεννα έδωσα κάτι εξετάσεις για μια υποτροφία σε ένα καλύτερο πανεπιστήμιο ώστε να σπουδάσω διοίκηση επιχειρήσεων. Και μου έστειλαν σήμερα πως με δέχτηκαν" είπε

"Αυτό είναι τέλειο αγάπη μου! Είμαι πολύ περή..." ξεκίνησα να λέω

"Με δέχτηκαν στο Στάνφορντ" είπε πριν ολοκληρώσω και ένιωσα να χάνω τη γη κάτω από τα πόδια μου

Δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη. Απλά τον κοιτούσα με δάκρυα να μαζεύονται στα μάτια μου.

"Πες κάτι σε παρακαλώ" με παρακάλεσε με τη φωνή του να σπάει

"Γιατί δεν μου το είπες νωρίτερα;" τον ρώτησα χωρίς να τον κοιτάω στα μάτια

"Δεν ήξερα ότι θα γράψω τόσο καλά και θα με δεχτούν" απάντησε

"Και τι θα κάνεις;" τον ρώτησα αν και ήξερα ήδη την απάντηση

"Σκέφτομαι να πάω. Είναι  πολύ μεγάλη ευκαιρία" απάντησε 

Χωρίς να πω λέξη σηκώθηκα από το παγκάκι και έφυγα από εκεί τρέχοντας. Τον άκουγα να φωνάζει το όνομά μου αλλά δεν γύρισα ούτε στιγμή να τον κοιτάξω. Απλά ήθελα να φύγω από εκεί όσο το δυνατόν γρηγορότερα.

Έφτασα σπίτι και παρά τις ερωτήσεις των γονιών μου κλειδώθηκα στο δωμάτιό μου.

Ξάπλωσα στο κρεβάτι μου και άρχισα να κλαίω με λυγμούς. Το τηλέφωνό μου άρχισε να χτυπάει αλλά το απενεργοποίησα και το πέταξα κάπου αόριστα στο πάτωμα.

Το ξέρω ότι πρέπει να τον αφήσω να πάει. Είναι απαραίτητες αυτές  οι σπουδές για το μέλλον του. Αν δεν πάει θα συνεχίσει να σπουδάζει κάτι που δεν του αρέσει και μετά θα πιάσει μια δουλειά που επίσης δεν θα του αρέσει. Και για όλα θα φταίω εγώ αν παρατήσει το Στάνφορντ εξαιτίας μου.

Τότε η πόρτα χτύπησε και μπήκε μέσα ο μπαμπάς μου.

"Μπαμπά φύγε σε παρακαλώ. Θέλω να μείνω μόνη μου" είπα μέσα στους λυγμούς μου

"Κοριτσάκι μου καλό δεν θα σε αφήσω μόνη σου σε αυτή την κατάσταση. Πες μου τι έπαθες για να μπορέσω να σε βοηθήσω" μου είπε και μου χάιδεψε τα μαλλιά