When we were 18...

Chapter 30

"Συγγνώμη; Θα σε πείραζε μήπως να καθίσω;" άκουσα μια φωνή βγάζοντάς με από τις σκέψεις μου

Επανήλθα στην πραγματικότητα και γυρίζοντας το κεφάλι μου, αντίκρισα μια κοπέλα στην ηλικία μου να μου χαμογελάει ευγενικά. Ήταν πολύ όμορφη με κοκκινόξανθα μαλλιά και πράσινα μάτια.

"Όχι όχι καθόλου. Κάθισε" της απάντησα και έκανα χώρο

"Ευχαριστώ. Είσαι καλά;" με ρώτησε μετά παρατηρώντας τα κόκκινα δακρυσμένα μάτια μου

"Το προσπαθώ" παραδέχτηκα και προσπάθησα να χαμογελάσω

"Ότι θέλεις μπορείς να μου πεις πάντως" είπε και χαμογέλασε

"Σε ευχαριστώ" απάντησα

"Παρεπιπτόντως είμαι η Stefanie αλλά μπορείς να με φωνάζεις Steph" είπε και μου έδωσε το χέρι της για χειραψία

"Nicole" είπα και έδωσα και εγώ το χέρι μου

"Από εδώ είσαι;" με ρώτησε 

"Όχι. Είμαι από Ελλάδα αλλά ήρθα εδώ για διακοπές και μετά θα φύγω στο Λονδίνο για ένα πρόγραμμα ανταλλαγής φοιτητών. Εσύ;" απάντησα

"Και εγώ από Ελλάδα είμαι. Ήρθαμε με την οικογένειά μου για να επισκεφτούμε την θεία μου για τα Χριστούγεννα. Μόλις τελειώσουν οι διακοπές θα πάμε και εμείς στο Λονδίνο για ένα τέτοιο πρόγραμμα" απάντησε 

"Μπορεί να είμαστε στο ίδιο. Σε ποιο πανεπιστήμιο θα πάτε;" τη ρώτησα. Θα ήθελα πολύ να έχω κάποια φίλη στο Λονδίνο για να μην μου στρίψει τελείως

"Στο London Metropolitan University. Σε παρακαλώ πες μου ότι θα πας στο ίδιο" με παρακάλεσε και εγώ γέλασα

"Για καλή σου τύχη θα είμαστε μαζί. Και μένα εκεί με στέλνει η σχολή μου" της απάντησα

"Τέλεια τέλεια. Θα έχω μία φίλη πέρα από τον χαζό τον αδερφό μου. Η αλήθεια είναι πως δεν είμαι και ο πιο κοινωνικός άνθρωπος στον κόσμο και ο αδερφός μου είναι 1 χρόνο μεγαλύτερος. Όπως καταλαβαίνεις δεν θα τα έβγαζα πέρα" παραδέχτηκε γελώντας στο τέλος

"Μην σε απασχολεί. Μαζί θα είμαστε" την καθησύχασα

"Είμαι πολύ χαρούμενη που σε γνώρισα. Πρέπει να σου γνωρίσω και τον αδερφό μου. Θα έρθει όπου να ναι" μου είπε

"Steph!" ακούσαμε κάποιον να φωνάζει και εμείς γυρίσαμε τα κεφάλια μας

"Α πολλά χρόνια θα ζήσει" σχολίασε η Steph και εγώ γέλασα