Taegguk • Yoonmin • Namjin • Yugseok
Kim Seok Jin sadece, 3 oğlu ile Seul'de yaşama kararı almıştı.
2 oğluyla yaşayan Kim Namjoon ile kapı komşusu olmalarıyla ise, iki ailenin hayatı da çok farklı yerlere doğru yol aldı.
"Sanırım oğullarımız birbir...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ya farkıma vardığında farkın kalmamış olursa?
~ÖzdemirAsaf~
•
•
•
~Ho Seok~
Geniş salonu dolduran senkronize ayak sesleri, tuhaf bir şekilde rahatlamama sebep oluyordu. Önümdeki aynadan, arkamda kalan bedenlere dikkatle bakarken, devam ettim onlarla birlikte hareketleri yapmaya.
Onlara öğrettiğim danslar genelde, kendi uydurduğum kaleografiler olurdu ve o kaleografileri bulana kadar, ciddi derecede yoruluyordum.
Bazı geceler bu dans salonunda sabahladığım oluyordu.
Okulda dersleri bok gibi bir öğrenciydim. Ders çalışmayı da sevmezdim zaten. Babam'a karşı bunun bir nankörlük olduğunun tabii ki farkındaydım. Arada hiçbir kan bağı bulunmamasına rağmen beni her şeyi ile sahiplenmişti.
Gerçek oğlundan tek bir saniye olsun ayırmamıştı. Taehyung'u kucağına otutturduğunda hemen diğer dizine beni yerleştirirdi.
Aileye ilk katıldığım zamanlar, bir annemde vardı -Taehyung'un bir annesi vardı, ve o güzel kadın da tüm kalbi ile sevmişti beni. Sıcak bir aile ortamı oluşturmuşlardı bana.
Ve Taehyung'da öyle, huysuz şımarık çocuklar gibi değildi. Annesi ve babasının yabancı bir çocuğa gösterdiği ilgi onda sebepsiz bir kine sebep olmamıştı.
Paytak paytak koşardı yanıma ve elimi tutup "Hadi Hoşik kucak vakti. Babamın dizleri bizi bekliyor" diyerek babasının yanına getirirdi beni.
Tanrı şahit ben babasının kucağına oturmadan oturmazdı. Şanslıydım anlayacağınız.
Sokakta mendil satan kimsesiz bir çocuk iken, güzel bir anneye, oldukça güçlü ve şefkatli bir babaya, dünya tatlısı bir kardeşe sahip olmuştum.
Mutlulukları gülümseme sebebim, acıları en derin yaralarım oldu. Anne yerine koyduğum kadın ölünce onlar kadar ben de ağlamıştım.
Taehyung'suz geçen o iki koca yıl, babam kadar ben de mahvolmuştum. Ölen eşinden sonra gerçek oğlunun yokluğunda yaşadığı acı yüzünden bir kez olsun bana kötü ya da ters tepki vermemişti babam.
Daha çok sahiplenmişti beni.
Gündüzleri gece yarılarına kadar karakolda oğlu için çabalar, gece gelip usulca yanıma sokularak o heybetli ve güçlü kolları arasında küçücük kalan bedenime sıkıca sarılır, saçlarımı koklayarak sessiz sessiz ağlardı.
