Taegguk • Yoonmin • Namjin • Yugseok
Kim Seok Jin sadece, 3 oğlu ile Seul'de yaşama kararı almıştı.
2 oğluyla yaşayan Kim Namjoon ile kapı komşusu olmalarıyla ise, iki ailenin hayatı da çok farklı yerlere doğru yol aldı.
"Sanırım oğullarımız birbir...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
'Şurama batan' diyor şair, Şurama batana özlem demeselerdi, bıçak derdim.
•
•
•
~Jeon Gguk~
Çantamın saplarını tutarken, ölü adımlar ile ilerliyordum okula doğru. Her adımımda yere sürtüyordu ayaklarım. Babam biraz arkamdaydı. Sessizce eşlik ediyordu bana, son iki gündür olduğu gibi.
Taehyung sözünde duran biri demiştim değil mi size?
Evet, iki gün önce, beni bir daha görmek istemediğini söylemişti... Duruyordu sözünde. Ama görmek istemeyen oydu, ben neden göremiyordum onu?
Ayakkabılarımın ucuna bakarak yürüyordum ve yine görüş açım buğulanmaya başlayınca dişlerimi alt dudağıma geçirerek ağlamamı durdurmak için sertçe ısırdım.
"Kendine zarar verme bir daha Jeongguk."
Sesi kulaklarımda yankılanırken, beyaz yastığın üzerine dağılan kısa siyah saçları ve güzel gözleri ile alttan alttan şefkatle bakan yüzü gözlerimin önündeydi.
Eh tabi bir de, bunu demeden önce, dudağımda yavaşça gezdirdiği dilinin bıraktığı o güzel his vardı.
Alt dudağımı serbest bırakıp onun sözünü dinledim. Tanrım, iki gün olmuştu sadece, ama ben çok özlemiştim.
Babam yanıma gelince anladım yürümeye son verdiğimi. Yolun ortasında öylece dikiliyordum. Omzuma sardı babam uzun kolunu ve hafif üzerime eğilip saçlarıma daldırdı burnunu.
"Yapma bunu oğlum."
Ve işte o an farkettim yolun ortasında öylece durmadığımı. Sikeyim ağladığımı bile fark edemeyeceğim kadar zihim onunla doluydu.
İçli ve titrek bir hıçkırık kaçtı dudaklarım arasından.
Her gün onunla geçtiğim yolu yalnız yürümek yada babamla yürümek istemiyordum ki ben. Şimdiye kadar çok kez saçma sapan sebepler ile küsmüş veya kırılmıştık birbirimize.
Aramızda soğuk rüzgarların estiği çok sabah olmuştu ama bu yolu, yine de hep ikimiz kat etmiştik. Onu istiyordum yanımda.
Hala inanamıyordum olanlara. Kurduğum yanlış cümle ile bu hale gelmemiz çok saçmaydı. Ama aslında o tek cümle ile gelmemiştik bu hale.
