He calls me ခွန်လေး

1.4K 93 0
                                    

ကျောင်းမှပြန်ရောက်ပြီး ၁နာရီခန့်အကြာ။
တိတိကျကျပြောရလျှင် ညနေ ၅နာရီခန့်။

ခွန်မြဲဟိန်တစ်ယောက် သူ့အခန်းလေးထဲတွင် ကျောင်းသင်ခန်းစာများကို လုပ်နေသည်။

သူတစ်ယောက်တည်း လုပ်နေခြင်းတော့မဟုတ်ပါ။
မိခင်ဖြစ်သူထက်ပင် အချိန်တော်တော်များများ
အတူရှိနေတတ်သည့် ခိုင်ခံ့မောင်နှင့်အတူ
စာလုပ်နေကြခြင်း ဖြစ်သည်။

ခွန်မြဲဟိန်သည် သူ၏စာကျက်စားပွဲတွင်
ကျောင်းမှပေးလိုက်သည့်သင်္ချာအိမ်စာများကို
တွက်နေခိုက် ခိုင်ခံ့မောင်ကမူ ခွန်မြဲ၏ ကုတင်ပေါ်တွင် လှဲကာ ဟိုသည်လူးလှိမ့်နေသည်။

တစ်အိမ်လုံးတွင် ခွန်မြဲဟိန် နှင့် ခိုင်ခံ့မောင်တို့နှစ်ယောက်သာရှိနေသည်။

ခွန်မြဲဟိန်မိခင်၏ အလုပ်ဆင်းချိန်သည်
ခါတိုင်းထက် နောက်ကျနေတတ်သည်။

သို့သော် ခွန်မြဲဟိန်သည် သူ၏ ညစာကို လက်ဖက်ထမင်းနှင့်ဖြစ်စေ၊ခေါက်ဆွဲထုပ်နှင့် ဖြစ်စေ
ဖြစ်သလိုဖြေရှင်းမြဲဖြစ်သည်။

ထိုအရာကို သိသွားသော ခိုင်ခံ့မောင်က
သူ့အိမ်မှ ဟင်းများအား ချိုင့်ဖြင့်ယူလာပြီး
ခွန်မြဲနှင့် ညစာ အတူလာစားတတ်သည်မို့
ခွန်မြဲအဖို့ ပူစရာမလိုတော့ပေ။

ခိုင်ခံ့မောင်နှင့်တွေ့ဆုံခဲ့ခြင်းသည် ခွန်မြဲဟိန်အဖို့အစ်ကိုတစ်ယောက်အစားရလိုက်သလို၊
ဖေဖေ့ကိုယ်စား တစ်ယောက်ယောက်ကိုပို့ပေးလိုက်သလို ခံစားရစေသည်။

မေမေကလည်း အခုတလော
အိမ်ပြန်နောက်ကျလာသည်။

အိမ်ထောင့်တာဝန်ရော၊စားဝတ်နေရေးအတွက်ပါရှာဖွေပေးနေရသည့် မေမေသည် အလွန်တရာ
ပင်ပမ်းလိမ့်မည်ကို ခွန်မြဲ ရိပ်စားမိပါသည်။

စာရေးလက်စ လက်သွယ်သွယ်တို့
တုန့်ခနဲရပ်တန့်သွားသည့်အခါ ခိုင်ခံ့မောင်သည်
ခွန်မြဲဟိန်၏မျက်နှာကို စေ့စေ့ကြည့်လိုက်မိသည်။

ဘာဖြစ်လို့များလဲ။
သူ့အဖေကို သတိရနေတာလား။

"ဒီညနေအပြင်သွားကြမလား"

ခိုင်မြဲစေလို...Donde viven las historias. Descúbrelo ahora