The Beauty and the Jerk

Deel 2 hoofdstuk 11

'Zullen we dan maar gaan schat?' Vraagt Jelle.

Ik knik, ik wil niet, maar het zal wel moeten. Lizzy en Austin gaan op Jordi en Phoebe passen.

Jelle pakt me op van de bank en zegt me neer in de rolstoel. Hij rijdt de rolstoel naar zijn auto toe. Een van zijn auto's, meneer had namelijk niet genoeg aan een auto. Bij de witte Porsche Cayenne staan we stil. Hij heeft besloten met deze auto te gaan, omdat dit de enigste auto is met een hoge instap.

Jelle tilt me in de auto en zet de rolstoel achterin de auto. Vervolgens stapt hij zelf in. Hij typt het nummer in van Ted. Hij schakelt over op het handfree system.

'Met Ted Backer.' Zegt Ted.

'Met Jelle.' Zegt Jelle. 'Wij rijden nu naar het politiebureau om met Rose haar ouders te gaan praten.' Zegt Jelle.

'Oke wij komen er aan. We zien jullie zo.' Zegt Ted.

Daarna hangt hij op. We rijden Hollywood uit en rijden naar het politiebureau in zuid-Los Angeles. Zuid-LA is best een grimmige beurt. Een beetje de achterstand beurt van LA om eerlijk te zijn. Waarom zou een politiebureau in een leuke wijk staan? Ik bedoel, die boeven hebben toch ook niet iets gedaan wat leuk is?

Ik sluit mijn ogen en val in een lichte slaap.

'Schat we zijn.' Hoor ik Jelle zeggen.

Ik open mijn ogen. Ik zie dat we voor een vies gebouw staan wat ooit wit moest zijn. LAPD staat er in letters op het gebouw geschreven. Ik heb hier nog nooit binnen geweest en ik heb er ook geen behoefde aan gehad. Nu heb ik er ook geen behoefde aan, maar toch spookt er een vraag de hele tijd door mijn hoofd, waarom!

Jelle tilt me de auto uit en tilt me in de rolstoel. Ted en Sam staan met een sigaret in hun hand bij de ingang van het politiebureau. Zodra ze ons zien, maken ze hun sigaret uit. Ze houden de deur open laten ons naar binnen gaan. Sam loopt voorop. Wij volgen hem en achter ons loopt Ted. Sam meldt zich en ons even bij een balie die we tegenover de ingang tegenkomen. Daarna mogen we verder lopen, we lopen - en ik word geduwd - naar een gang met allemaal deuren. Er hangen allemaal bordjes op de deuren. We lopen een deur binnen en daar zitten mijn ouders, ik schrik even. Ze zien er echt slecht uit. Oranje is altijd al een kleur geweest dat ze belachelijk stond en nu dragen ze een oranje pak, het pak wat alle gevangenen en verdachten dragen in de gevangenissen van Amerika.

Ze kijken me aan en beginnen dan te glimlachen naar elkaar. Het lijkt wel alsof ze trots zijn op wat ze hebben aangericht. Sam of Ted vertelde al dat ze geen spijt hadden van hun daden. Ik wilde het niet geloven, ik blijf toch hun dochter? Het is toch onmogelijk om je eigen dochter pijn te doen?

Ze kijken elkaar geamuseerd aan en beginnen zachtjes te fluisteren.

'Uhum.' Zegt Ted hard. 'Wij zijn hier niet omdat het leuk is wat jullie gedaan hebben.' Zegt hij boos.

'Hoe kunnen jullie?' Vraag ik zacht.

'Het was niet moeilijk. We zagen jouw gezichtje weer in de krant, samen met Jordi. Ons kind er is niks van jou bij. Je hebt hem afgepakt, hem ontvoerd. Wij willen hem terug en dat gezichtje van jou, dat staat ons niet aan. Je heb ons verweten dat we geen goede ouders voor je waren, je kreeg alles wat je wilde. Je kreeg een broertje omdat je er één wilde. Je kreeg kwa geld alles waarom je vroeg. En wat krijgen we terug, niks helemaal niks.' Zegt mijn moeder boos.

'Jullie hebben de voogdij van Jordi aan mij gegeven. Ik heb hem nooit afgepakt, maat terug krijgen zal je hem niet, nu niet, nooit niet. Ik wilde geen broertje, maar toen jij zwanger raakte van hem en hem weg wilde halen, wilde ik hem hebben. Hoe kan je nou je eigen kind vermoorden? En dat met geld, jullie kochten alles af omdat jullie er nooit waren. Jullie werkten na de dood van Sanne dag en nacht. Jullie hebben mij en Jordi uit huis gezet, we hadden niks. We hebben van dag tot dag alles moeten uittellen, pas na de eerste cd en de tour met Austin ging het beter. Mijn hele jeugd heb ik opgegeven voor Jordi. Wat wil je nu, dat ik je voor deze shit allemaal bedank? Jullie hebben het er zelf naar gemaakt!' Zeg ik tegen mijn moeder.

'Hou je grote mond, al het geld wat wij aan jou en Jordi hebben uitgegeven willen we terug. Inclusief de kosten van het personeel wat we voor jullie moesten betalen. Voor jou was dat 13 jaar lang $45.000,- en voor Jordi was dat 2 jaar lang $50.000,- daarnaast komen de kosten van het eten en drinken nog. Laten we een schatting maken van een kleine miljoen dollar.' Zegt mijn vader met een triomfantelijk gezicht.

'Dat zijn dingen waarmee wij niet accord kunnen gaan.' Zegt Ted.

'Hebben jullie echt geen spijt van wat jullie Rose allemaal hebben aangedaan?' Vraagt Jelle geschokt.

'Nee, dat zag je goed knaap.' Zegt mijn moeder.

'Jullie zijn ziek in dat botte koppie van jullie.' Zeg ik boos. 'Dat kind wat jullie na Jordi kregen, wat is daar mee gebeurd?' Vraag ik daarna.

'Afgepakt, het ziekenhuis vond ons niet in staat om de ouders te zijn. Het is jouw schuld, als jij met Jordi niet was weggegaan had Soraya nu nog bij ons gewoond. Snap je het niet, jij hebt ons leven verpest.' Zegt mijn moeder boos.

'Was het een neger dat kind? Soraya, wie noemt haar kind nou Soraya?' Vraag ik aan mijn moeder.

'Rose, welke lelijke aap op de wereld heet nou Rose?' Vraagt mijn moeder.

'Die naam hebben jullie bedacht. Oe, in your face bitch.' Zeg ik tegen mijn moeder.

'Sla die toon niet aan tegen je moeder.' Zegt mijn vader.

'Mijn moeder, mijn moeder. Hoe kan je na dit alles nog zeggen dat ze mijn moeder is?' Vraag ik aan hem.

'Ze heeft je gebaard.' Zegt hij.

'Ja en daar is het bij gebleven, jij heb zelfs nog minder gedaan. Jij heb alleen je lul in haar kut gestoken. Meer heb jij niet aan mijn leven bijgebracht.' Zeg ik tegen hem.

'Ik wil hier weg.' Zeg ik tegen Jelle, Ted en Sam.

Onverdraaglijk is het om te zien hoe ze over mij denken. Dat ze geen spijt betonen. Ze zijn gevoelloos. En dat die baby afgepakt is, dat is net goed. Ze hadden het niet op kunnen voeden. Ze kunnen niks, helemaal niks. Ze zijn gedoemd om te mislukken. Met een boos gevoel vertrekken we uit het politiebureau.

Als ze ooit vrijkomen van dit en aanvechten om de voogdij voor Jordi terug te krijgen, ben ik bereid te strijden tot ik er dood bij neer val. Zij gaan nooit meer een kind opvoeden.

***
Zal het ooit goed komen tussen Rose en haar ouders? Ja/nee comment.
Voor als jullie je afvroegen waarom ik ineens zoveel ubdate, mijn toetsweek en vakantie komen eraan en dan kan ik 2 weken niet ubdaten, dus ik wil daarom nu meer ubdaten :).