The Beauty and the Jerk

Hoofdstuk 7

Jelle

Vanaf ik wist waar de film over ging, heb ik besloten niet te gaan kijken. Niemand weet het, maar ik heb het zelfde ongeveer meegemaakt. Ik wist dat als ik zou kijken de confrontatie te groot zou zijn, dat ik zou terug denken wat er toen gebeurd was, maar ik wil er niet meer aan denken. Het boek is nu gesloten en moet gesloten blijven. Ik haat kanker, het is een monster die je langzaam kapot maakt. Bij mij is het nooit zo ver gekomen, de kanker heeft mij niet kapot gemaakt, figuurlijk wel, maar niet letterlijk. Ik heb dus kanker gehad, leukemie om precies te zijn. Ik woonde nog in New York City toen en ik was 12 jaar toen het ontdekt werd. De chemo's waren vreselijk, mijn haar viel uit en ik voelde me ellendig, ik had bijna nooit meer puf om naar school te gaan. Mensen begonnen me te pesten, omdat ik kaal was. De dagen dat ik naar school had kunnen gaan wilde ik niet meer, bang om weer gepest te worden. Was het hier maar bij gebleven. Ik zat op een praat groep voor kinderen met kanker, steeds gingen er vrienden van me dood. Alsof ik me daar beter door ging voelen. Ik belande in een depressie, bang voor de dood. Bang dat ik ook op een dag niet meer op de aarde zou zijn. Ik durfde niks meer, ik lag in me bed, heilig ervan overtuigd dat dat de veiligste plek was. Ik ad amper, alleen eten dat uit onze eigen tuin kwam, daar was geen troep op gespoten, daar kon ik niet dood aan gaan. Ik maakte langzaam het leven van me ouders kapot, ze konden niks meer normaal doen. Alles moest gedaan worden zonder dat er ook maar iets zou gebeuren waar ik door dood zou kunnen gaan.

Na veel gepraat met psychologen -bij mijn thuis- raakte ik uit mijn depressie. Ondertussen ging het steeds slechter met me, ik kon weer naar de praat groep toe, maar al mijn vrienden waren er niet meer. Ze waren dood, te zwak om te komen of genezen. Je zou bijna denken dat ik weer in een depressie zou raken, maar dit keer niet, er kwam een meisje binnen. Ze was zo knap, alleen ze zag er gebroken uit. Ze vertelde dat ze Darcey heette en dat het bij haar begon met botkanker, maar dat ze nu ook, lever en maag kanker heeft. Het is voor haar onmogelijk om te genezen. Ze was toen 13 jaar en ik was 14 jaar, ik had dus al 2 jaar kanker. Ik begon meer op te trekken met Darcey, we hadden het leuk samen op de momenten dat we sterk genoeg waren om samen te zijn. Ik werd verlieft op haar, zij op mij en langzaam kregen we wat. Met mij ging het langzaam beter, met haar in snel tempo slechter. Dagen achter elkaar zat ik huilend aan haar ziekenhuis bed. Ik hield haar hand beed en toen opende ze haar ogen. 'Ik zie je in de toekomst.' Zei ze. Er rolde een traan over haar wang, over die van mij ook. Ze sloot haar ogen opnieuw en toen was daar een akelige piep. Het meisje waar ik voor het eerst echt van gehouden had, was dood. Er kwamen allemaal zusters naar binnen gerent, maar het was te laat, Darcey was niet meer bij ons. Een paar weken na de dood van Darcey werd ik kankervrij verklaart. Mijn ouders besloten te verhuizen naar Californië, een nieuwe start voor mij, het was niet mogelijk ook daar verder te gaan. Nooit ben ik Darcey vergeten, ik weet dat ik veel met andere meiden gezoend heb enzo, maar ik wil als maagd dood, om mijn eerste keer met Darcey te kunnen hebben. Zoals het hoort, met me eerste en laatste echte liefde. Mijn broer is met zijn vriendin mee verhuisd omdat zij ook een nieuwe start wilde, weg van de ellende die ze mij hebben zien doormaken in New York

Dit is dus de reden waarom ik hier woon en waarom ik niet daar deze film kan kijken. Als ik er naar zou kijken, zou ik weer aan Darcey moeten denken, aan mijn lieve kleine Darcey. Daarom kan ik er ook niet tegen dat de hele zaal huilt. Hun gehuil gaat door merg en been en ik word er treurig van. Ze weten niet hoe het echt voelt om iemand te verliezen, ze weten alleen hoe het voelt om een hoofdpersoon van de film af te zien takelen. Net zoals Rose, die huilt ook echt alleen maar door de film, niet omdat ze zo iets heeft meegemaakt, die heeft nooit iemand verloren, haar leven is namelijk zo perfect als het maar kan. Zij heeft nog nooit een tegenslag gehad, nouja ze heeft natuurlijk een kind gekregen, dat was vast niet geplant en het past ook niet in haar perfecte leventje thuis, misschien heb ik daarom ook wel zo een hekel aan haar stompzinnige gejank nou.