The Beauty and the Jerk

Hoofdstuk 23

Inmiddels is Jelle al eventjes uit het ziekenhuis en gaat hij ook weer naar school.

Rose

Ik zit op een grasveld naast het schoolgebouw, er zijn jongens die voetballen, rugbyen enzovoort. De meiden dansen of cheerleaden. De dingen die elke pauze gedaan worden, maar Jelle en ik zingen, we moeten wel. Vandaag moeten we voor het eerst een paar liedjes spelen. We moeten zingen voor de hele school, het is een afvalrace, de beste van elke school uit Florida moeten vervolgens tegen elkaar strijden en daarna wordt het landelijk. Wij moeten van de conrector in ieder geval tot ronde twee komen van onze school. Het niveau ligt echt hoog en ik hoop dus maar dat we het gaan halen, als we het niet halen, vindt hij dat we een andere straf moeten krijgen, hij heeft ons niet verteld welke, maar iets goeds zal het vast niet te betekenen hebben.

Op mijn gitaar - Jelle en ik moesten ineens ook gitaar leren spelen, gelukkig hoeven we onszelf niet te begeleiden tijdens ons optreden - speel ik het liedje magic van B.O.B we hebben er een akoestische versie van gemaakt, daarnaast is de tekst wat aangepast, er zit bijvoorbeeld geen rap meer in. Het resultaat is best awesome geworden al zeg ik het zelf.

Natuurlijk speelt Jelle nu ook op zijn gitaar, we zingen ook, wel zachtjes zodat niemand het hoort, zo blijft het natuurlijk een verrassing voor iedereen, we mochten jammer genoeg niet binnen oefenen, anders hadden we dat zeker gedaan. Iedereen is zo ontspannen, onze tegenstanders, de rest van de school en dan heb je mij, ik vreet mezelf op van de zenuwen. Ik ben vandaag alleen al 100 kilo aangekomen, omdat ik mijn zenuwen weg eet. Jelle doet overigens precies het zelfde, gelukkig is het geen tijd voor alcohol en krijgen we het beiden niet mee, anders was ik nu helemaal dronken, me zenuwen drink ik namelijk ook graag weg.

'Zullen we hem nog een keertje spelen?' Vraag ik aan Jelle.

Hij knikt en we beginnen te spelen en te zingen. Jelle begint met zingen, maar als hij er net inzit, houd hij ineens op.

'Ik heb geen zin meer.' Zegt hij dan.

'Geen zin meer, wat? We moeten die wedstrijd winnen weet je nog?' Zeg ik boos tegen hem.

'Ik wil dit gewoon niet meer, ik voel me zwaar klote, kanker is echt een kut ziekte, weet je dat wel? En die chemo's maken je nog zieker.' Zegt Jelle bijna huilend.

Ik leg mijn gitaar weg en sta op. Ik loop naar Jelle toe en trek hem overeind. Ik geef hem een knuffel en droog zijn wangen af, daarna druk ik een kus op zijn lippen.

'Ik weet het, nouja ik denk het te weten, ik zag het bij me zus en ik zie het nu bij jou.' Zeg ik zachtjes tegen hem.

Hij knikt op mijn schouder. 'Ik voel me zo een mietje door dat gehuil, maar die stomme chemokuren maken je gewoon emotioneel.' Zegt hij zacht.

'Je bent geen mietje, je doet het echt heel goed, jij kan hier toch niks aan doen schat?' Zeg ik tegen hem.

Ik druk een kus op zijn lippen, Jelle veranderd mijn kus in een zoen. Ik glimlach tegen zijn lippen aan en beantwoord dan de zoen. Ondertussen weet heel de school van Jelle en mij en iedereen is blij dat de traditie is voorgezet. Ik snap eigelijk ook niet waarom we ooit zo een hekel aan elkaar gehad hebben, Jelle is namelijk echt de leukste jongen die ik ken. Hij is zowel mijn broer, beste vriend als vriendje. En hij is ook zo leuk samen met Jordi. Soms komt hij Jordi gewoon ophalen om wat mannendingen met hem toe doen, dan gaan ze voetballen of dat soort dingen. Mensen denken nu ook steeds vaker dat Jelle en ik de ouders van Jordi zijn. Hoe lief Jordi ook is, ik ben blij dat ik zijn zus ben en niet meer dan dat.