The Beauty and the Jerk

Hoofdstuk 20

Oh my gosh, super bedankt voor 2K reads. Omdat Jelle in een soort van coma ligt, schrijf ik nu alleen vanuit Rose want anders wordt het denk ik veel te saai om te lezen haha.

Rose

'Rose doe nou rustig, als je weer normaal wilt kunnen zien, moet het gehecht worden, je verliest veel te veel bloed, we moeten het hechten.' Zegt de verpleegster streng.

'Nee, het gebeurd niet.' Zeg ik tegen haar.

Ik hoor dat er iemand achter me loopt. Ineens voel ik een spuit in mijn achterhoofd.

'Hoorden jullie me niet. Ik wil niet gehecht worden.' Schreeuw ik bijna tegen de verpleegkundige.

Ik krijg geen antwoord terug, ik voel ze niks doen, maar ik hoor ze ook niet weglopen.

Na een enkele tijd hoor ik een verpleegkundige zeggen 'zie-zo die hechtingen zitten erin.'

Wow, ik voelde hier dus niks van.

~*~

Een uurtje later sta ik weer aan Jelle zijn bed. Natuurlijk heb ik nog ruzie met de verpleegkundige gehad, maar ze moest het wel doen. Ik wil ook niet te veel bloed verliezen want dat is natuurlijk echt geen pretje. Jelle zijn ouders zijn dus nog steeds niet langs gekomen terwijl ze gewoon weten wat er aan de hand was. De politie is trouwens ook weg gebleven.

'Over een half uur gaan we hem uit zijn slaap halen.' Zegt de zuster tegen me.

Ik knik, ik ben blij dat Jelle straks weer hier op deze wereld is, natuurlijk weet ik dat hij hier nu ook is, maar daar die stomme kanker die hij heeft, kan het zijn dat zijn spieren tijdelijk uitvallen waardoor hij in een soort van coma beland, hij wordt hier door het ziekenhuis in gehouden om te zorgen dat hij zich goed voelt als hij wakker wordt. Als de zuster weg is, weet ik weer wat ik moet doen, ik moet praten, veel praten want dat vinden mensen die in een diepe slaap of een soort van coma zitten fijn.

'Jelle, ik ben zo blij dat je over een kwartier je ogen weer zal kunnen openen en dat je kan gaan bewegen. Je ziet er zo levenloos uit, het is gewoon niet leuk om naar te kijken, hoe we gister in elkaars armen lagen, dat was echt fijn, maar hoe ik op deze manier naast je bed zit, ik vind het gewoon akelig bijna. Ik weet dat het nergens op slaat, je slaapt gewoon en normaal zijn slapende jongens echt heel schattig, maar je ligt zo stil, als een plank, niet als een schattig bolletje zoals Jordi altijd slaapt. Ik wil een knuffel terug krijgen als je wakker wordt, ik wil geen plank knuffelen. Alsjeblieft, doe me dit niet meer aan lieve Jelle.' Zeg ik tegen hem.

Er komen verschillende zusters binnen lopen.

'Alle infusen moeten eruit, zodra hij zijn ogen opent, sluiten we sommige weer aan, maar nu moeten ze er uit.' Zegt de zuster tegen de verpleegkundigen.

De verpleegkundige beginnen met het loskoppelen van de 8 infusen, ik heb geen idee waar ze voor zijn, maar dat maakt niet uit. Na een paar seconde zie je Jelle ineens een soort van in elkaar zakken, hij ontspant, hij is uit de plank modus. De zusters lopen naar hem toe om een aantal infusen weer op hem aan te sluiten. Dit keer zijn het er twee.

'Mjmjmjmj.' Zegt Jelle ineens. 'pjpjpjpj.' Vervolgt hij wat vervolgt wordt door nog meer rare geluiden.

Ik kan er niks aan doen, maar ik begin kei hard te lachen, maar Jelle houd zijn ogen stijf dicht. Er verstrekt geen spier in zijn gezicht. Hij gaat onverstoord verder met zijn leuke geluidjes.

'Osjz osjz osjz osjz.' Gaat Jelle verder.

De verpleegster kijken elkaar aan van gaat het wel goed met hem. Ik wist van Jelle al dat hij een kletskous is, maar dat hij ook rare geluiden in zijn slaap maakt, dat was nieuw voor me. Ik dacht dat hij echt wel een paar uur van de dag zijn kop zou kunnen houden.

'Plop plop plop.' zegt hij ineens wat vervolgt wordt door 'zwaai een keer in het rond, stamp met je voeten op de grond, zwaai je armen in de lucht, ga nu zitten met een zucht, sta nu op als een gans, dit is de kabouter dans.'

Natuurlijk kunnen de verpleegkundigen nu al helemaal niet meer stoppen met lachen. Jelle is echt een leuke gekke jongen.

'Zeg rood kapje waar ga je heen, zo alleen, zo alleen? Zeg rood kapje waar ga je hee-een zo a-leen. Ik ga grootmoeder koekjes brengen in het bos in het bos, ik ga groot moeder koekjes brengen in het bos.' Zingt hij vrolijk verder.

Ondertussen vraag ik me echt af, of hij door heeft wat hij aan het zingen is.