The Beauty and the Jerk

Hoofdstuk 5

Rose

Na die ruzie die ik gister had met Jelle heb ik nog veel minder zin om naar die akelige zangles te gaan. Ik open de deur. Als ik Jelle zie zitten kijk ik hem aan op een manier van 'val toch dood', ja ik kijk hem heel lief aan, read the sarcasm.

'Hallo mevrouw McConnell.' Begroet ik haar vrolijk voor ik ga zitten.

Ze zegt niks terug en vertrekt geen spier, blijkbaar heeft Jelle alles verteld. Wat een heerlijk chagrijnig zooitje is het hier. Ik zucht hard en haar ogen draaien naar mij toe.

'Ik heb hier meer reden om te zuchten.' Zegt ze boos. 'Wat dachten jullie gister? We zetten de ruzie lekker buiten deze deuren verder? Jullie komen hier om normaal met elkaar om te gaan, niet om verder ruzie te maken als ik er niet bij ben.' Zegt ze boos, bijna schreeuwend zelfs.

Ik kijk haar aan, met een gezicht van 'waarom zou ik normaal met hem om willen gaan?'. Ik word langzaam gek hier binnen. Wat willen ze nou van me? Gaan ze serieus denken dat ze hier wat mee bereiken? Dan kennen ze Jelle en mijnecht niet. Niemand krijgt het voor elkaar om ons vrienden te laten worden, de haat aan elkaar werd er altijd erger door.

'Vandaag gaan we beginnen met elkaar 3 complimentjes geven, Jelle, aan jou de eer om te beginnen.' Zegt mevrouw McConnell.

'Rose, ik vind dat je een goed figuur heb.' Zegt Jelle.

'Jelle, jou spieren zijn mooi.' Zeg ik tegen hem.

Ik hou van gespierde mannen, niet te gespierd natuurlijk. Jelle is best knap, maat zijn innerlijk is dus om te kotsen. Die complimentjes zullen ook alleen over zijn uiterlijk gaan, dat innerlijk hoef je niet te complimenten.

'Je zier er altijd leuk uit, of je nou die cheerleaders kleding aan heb, of je eigen kleding, met is altijd leuk.' Zegt Jelle, daarna draait hij zijn hoofd snel weg. Die is zo wie zo aan het blozen.

'Jouw haar zit altijd leuk, of het nou krult of stijl is en wild omhoog staat, het staat je allebei goed.' Zeg ik tegen hem en dit meen ik.

Jelle

'Je heb een leuk koppie.' Zeg ik tegen Rose.

Mijn een strak gezicht, op de een of andere manier krijg ik een warm gevoel bij de complimentjes die Rose me geeft. Ik mag niks voor haar gaan voelen, ik hoor haar te haten en ten slotte zij haat mij. En alles wat ze zegt is vast gelogen.

'Ik hou van je lieve lach.' Zegt Rose.

Boem, boem, boem doet mijn hart. Damn girl, dit is niet wat ik wil he. De volgende keer wil ik weer dat ze stom doet, dan zullen die gevoelens van zelf wel weer over gaan.

'Goed gedaan, dit is vast veel beter om te horen. Nu wil ik weten waarom jullie allebei zo een rood gezicht hebben. Rose jij begint.' Zegt mevrouw McConnell.

'Um... ja... gewoon... hij doet voor het eerst sinds we elkaar kennen aardig.' Zegt Rose.

'Same reason for me.' Zeg ik.

Mevrouw McConnell knikt even.

'Ik vind jullie wel een schattig stel samen, jullie gaan vanavond naar de bioscoop en daarna uit eten. Natuurlijk, betaald de school het. Jelle gaat zich als een echte gentle man gedragen op deze date en jullie gaan geen ruzie maken, begrepen.' Zegt mevrouw McConnell.

Gadverredamme ook dat nog, was het vandaag dan niet al erg genoeg. Mevrouw McConnell duwt me een briefje van $100,- in mijn hand.

'Tot morgen love birds.' Zegt ze vrolijk.

Love birds, hoe verzin je het? Alsof ik en Rose ooit iets gaan krijgen. Die vrouw spoort niet.

'Ik whatsapp je wel hoe laat je me op mag halen, ow en ik kies de film uit.' Zegt Rose.

Ik knik, sta op en ik weet niet hoe snel ik weer weg moet. Vreselijk en dan straks een date, wie bedenkt dit? Wat haat ik deze school toch, van het proberen vrienden te worden, wordt het nu, proberen te koppelen. Are ya fucking kidding me?