The Beauty and the Jerk

Deel 2 hoofdstuk 8

Oke het gaat niet werken denk ik, beetje jammer. Toch schrijf ik maar verder, want ik wil verder.

*******

Ik heb me nog ooit zo erg verveeld. Twee keer per dag mag ik een uurtje bezoek ontvangen. De eerste dag die ik me herinner, zijn Lizzy, Austin, Moon, Jelle, Jordi en Phoebe langs geweest. Het was druk, heel druk. Na een half uur viel ik in slaap. Die drukte kon ik niet aan.

Morgen mag ik naar huis. Dan is de week voorbij. Over drie weken is de bruiloft, ik heb besloten om die gewoon door te laten gaan. Na veel gezeur willen ze over 2 weken het gips eraf halen. Er zal alleen verband moeten zitten om mijn linker arm. Ik heb maar meteen naar de jurken winkel gebeld om te vragen of ze een jurk met lange mouwen wilden maken. Toen ze dat hoorden begonnen ze te lachen. Uiteindelijk heb ik maar besloten om een mouwloze jurk aan te gaan trekken. Helemaal strapless, de gene die ik al had uitgekozen na mijn bevalling.

Verder heb ik nieuwe liedjes geschreven in mijn vrije tijd. Het nieuwe album heb ik besloten het anders aan te pakken. Ik heb een paar liedjes geschreven die ik alleen zing. Ze gaan over allemaal zwarte dingen, maar het zou raar zijn als Jelle erin zou zingen. Jelle moet ook maar gewoon liedjes gaan zingen.

De politie is ook een paar keer langs geweest. Ze vroegen me telkens om mijn verhaal te vertellen. Maar welk verhaal? Ik weet niet eens wat er gebeurd is. De dokter vertelde me dat je lichaam dat expres doet. Je lichaam vergeet heftige gebeurtenissen zodat je geen trauma's kan krijgen. Dit blijkt alleen te werken als je even weg bent geweest. En dan was ik zeker. Ik weet nog dat ik de winkel uitliep en toen ik een aantal dagen geleden mijn ogen opende, lag in hier, in een ziekenhuis.

Er loopt een dokter de kamer binnen.

'Goede morgen Rose. De politie is er, ze hebben nieuws.' Zegt de dokter.

Ik knik. Hij loopt weg en iets later komt de politie binnen. Twee agenten, de gene die elke dag komen. Ted en Sam.

'Goede morgen Rose, gaat het al beter?' Vraagt Sam.

'Goede morgen jongens, het gaat wel iets beter ja, bedankt!' Zeg ik tegen de agenten.

'We hebben nieuws, de vrouw van de winkel waar je kleding had gekocht, heeft uiteindelijk gezegd wat ze gezien had. Het waren verschillende paparazzi groepen. Ze schreeuwden dat ze geld wilden, jij bezorgden hen geen geld, je leven was volgens hen nogal saai en hun bazen hadden daarover geklaagd. Ze zouden worden ontslagen als ze niet snel met goede foto's kwamen voor een goed artikel. Ze wisten niet wat ze moesten doen, dus ze besloten je in elkaar te trappen. Wanneer de roddelbladen uitkomen, gaan wij uitzoeken welke bladen dit waren, daarna komt er een proces tegen deze mensen.' Zegt Ted.

'Wat ons wel verbaasd is waarom de vrouw van de winkel die alles gezien heeft niks gedaan heeft. Ze had 999 kunnen bellen, maar dat heeft ze niet gedaan. Er waren meerere mensen op de plek waar het gebeurde. Die deden ook niks. We zien ook hen allemaal als verdachte en we zullen ze allemaal gaan verhoren op het bureau.' Zegt Sam.

'Dit is heftig en raar. De mevrouw van die winkel is juist altijd aardig. Ik kan me niet voorstellen dat ze niks gedaan heeft.' Zeg ik.

'Rond de tijd dat zij aangaf dat het gebeurde, belde ze met iemand, maar dat nummer is niet te traceren. Ook kunnen we het gesprek niet terug halen. Wij vertrouwen dit niet helemaal en gaan het daarom verder onderzoeken.' Zegt Sam.

Ik knik, ik snap het niet. De vrouw, ik herinner haar naam niet meer is altijd heel lief. Ze helpt me vaker. Het lijkt me zo raar.

'Je kan je nog steeds niks herinneren?' Vraagt Ted.

'Nee, echt niet. Die vrouw was heel aardig, ook weer toen. Ik verdenk haar hier niet van. Zo is ze niet.' Zeg ik tegen de politie.

'Juist van de mensen waarvan we het minst verwachten, zijn de gene die het meeste uitvreten. Juist omdat de kans dat ze gesnapt worden het minst groot is.' Zegt Sam.

'Wij houden alle opties open en gaan het grondig onderzoeken. Wij kennen de tactiek van misdadigers maar al te goed. Uw man heeft ons niks voor niks uitgekozen om deze zaak op te lossen.' Zegt Ted.

Ik knik. 'Ik bemoei me er verder niet mee. Ik hoop alleen dat het snel opgelost wordt.' Beaam ik.

'Het komt goed, wij moeten weer verder. Hou je taai mop.' Zegt Sam.

'Bedankt en succes.' Zeg ik tegen Sam en Ted.

Als ze weg zijn, komt een verpleegkundige mijn kamer binnen met een bord met eten erop. Een broodje met Nutella, een croissant met chocolade erin en een bakje met wat fruit.

'Eet smakelijk.' Zegt ze vriendelijk.

'Bedankt.' Zeg ik.

Ze loopt mijn kamer uit. Ik eet mijn eten op. De dag verloopt traag. Tijdens het ochtend bezoekuur komt er niemand. Iedereen die mag komen, had andere plannen. In de avond komen er wel mensen. Lizzy heb ik al een tijdje niet gezien. Austin en Jelle komen wel elke dag. De kinderen komen soms mee, maar lang niet altijd.

Ik zep wat rond, als er niks op tv is, zet ik hem maar weer uit. Ik zucht, het gaat een lange dag worden. Ik pak mijn macbook en open Twitter. Ik lees wat berichten van fans en beantwoord ze. Als ik er geen zin meer in heb, open ik Instagram, mijn ster account. Ik zet er een foto op. Daarna log ik uit en ga ik op mijn privé account. Ik like wat foto's van vrienden en familie. Na een tijdje heb ik dit ook wel gehad. Ik kijk op mijn klok, het is 12 uur. Mijn eten zal zo wel weer komen.

***
Wat heeft de vrouw van de winkel ermee te maken?
Comment