A Life Without You [Completed, Published Under Ukiyoto Publishing]

18.

I woke up the next morning feeling cold, my hands are freezing so as my feet. I can't feel my body it's just I feel numb.

Namamalat at nanunuyo ang mga labi ko, para akong mababaliw sa mga nangyari kahapon.

Matapos akong masigawan ng mommy ni Emma ay nanghina ang mga tuhod ko at nanlalabo ang mga paningin ko. Naging mabigat rin ang bawat paghinga at sunod-sunod ang pag-agos ng luha sa aking mga mata.

Masyadong magulo pa rin ang isip ko, marami akong mga bagay na iniisip at itinatanong sa sarili ko nguni't hindi ko man lang masagot dahil na-gi-guilty ako sa mga nagawa ko.

Wala naman akong ginawang masama pero ba't gano'n gumanti ang mundo sa akin? Halos pasan ko lahat.

Ate Lilac told me that Emma's funeral started last night. Hindi ako makakapunta dahil galit sa akin ang pamilya ni Emma.

Hindi ako ponapansin ni Ginger, iniiwasan naman ako ni Luis. Habang si Brye naman ay paminsan-minsan na lang akong pinupuntahan.

That day, Clight came. Pero, masyadong blangko ang isip ko at hindi ko man lang siyang nagawang pansinin.

Kagabi ay narito siya, pero hindi ko man lang ito tinapunan ng tingin. Namamaga rin ang pisngi ko sa lakas ng pagkasampal ng mommy ni Emma dahilan para magkaroon ako ng pasa.

Right now, Ate Lilac is observing me pero hindi man lang ako nagsasalita sa tuwing kinakausap ako nito.

Nalaman ko na Emma commited suicide, due to depression. Huli na nang makita siyang nakagapos ang leeg at idinuduyan ang sarili. Wala man lang akong nagawa, wala man lang nakapansin na nalulunof na pala siya sa sakit na dinaramdam niya at ang dahilan ng pagkamatay niya ay nang dahil sa akin.

I didn't want to let her feel that way. Hindi ko naman ginusto ang masaktan siya nang ganoon.

"Stella, kumain ka na. Simula kahapon ay hindi ka na kumain at uminom man lang ng gamot mo. Your mom and dad will be visiting you today. Kasama si Sam." Aniya nguni't umakto ako na parang walang naririnig.

Ano na naman? Ipapahiya na naman nila ako? Kasusuklaman? Pangdidirihan?

"Stella," muling tawag nito at nanatili akong nakatulala lamang sa isamg direksyon. At the side of my eye, I saw her sat at the side of my bed.

"Kung ano man ang simabi ng mommy ni Emma ay huwag mo nang isipin iyon." Aniya, I smirked sarcasticly and glanced at her.

"Huwag isipin? Ate Lilac, kung ikaw ang nasa kalagayan ko hinding-hindi mo mararamdaman ang sakit na ibinigay sa akin ng mga taong mahal ko." I laughed.

"I can feel the pain you felt, Stella. What are you saying?" She said.

"You can feel the pain I felt, Ate Lilac? Hindi eh! Hinding-hindi mo mararamdaman iyon dahil kahit kailan wala ka sa puwestong kinatatayuan ko!" Mariin at mahina 'kong wika. A drop of tears escaped through my eyes.

"My life is already miserable before you met me on this hell, Ate Lilac! I suffered from my sickness. I stayed late up night just to fill my father's expectation for me. Ni hindi ko na nagagawang kumain at matulog. Pangalawa, dahil lang sa hindi ako nakapasa sa board exam agad nila akong kinasuklaman imbes na pagaanin nila ang loob ko. Pangatlo, itinakwil nila ako bilang anak nila, ate."

"Pang-apat, hindi ko man lang maramdaman ang pagmamahal na matagal ko nang inaasam sa kanila. Panglima, nandito ako. Naghihirap. Pang-anim ang taong kinilalang 'kong kaibigan ay siya rin pa lang wawasak sa akin kung kailan buo na 'yong sarili ko noong pinapasok ko kayo sa buhay ko."

"Hindi mo mararamdaman iyon ate, dahil ang sakit na mararamdaman mo ngayon ay mas triple pa sa nararamdaman ko ngayon!   "

"Napapagod na ako, Ate Lilac. Unti-unti na akong nauubos. Masakit rin naman sa akin na nawala si Emma ah? Pero bakit parang kasalanan ko kung ba't siya nawala?"