A Life Without You [Completed, Published Under Ukiyoto Publishing]

21.

It's sunday, and just like the other people. It's just an ordinary day but not with me. Today is a special day because Luis visited us. He brought a lot of food and things that he wanted us to treasure. Maulan rin ngayon at sinabayan pa ito nang isang malakas na bugso nang hangin.

Binigyan niya kaming dalawa ni Ginger ng bracelets, mine was a blue one and ginger was a yellow one.

Kasalukuyan kaming kumakain ngayon sa loob ng kwarto ko, nguni't may isang kulang sa amin. Si Brye.

Ayos lang naman, I know that she's taking her time to heal from what happened towards our friendship.

Though, kanina ay nakita ko siyang papuntang office ni Doc Dominic. I just waved at her and she just gave me a forced smile.

"How are you?" Asked by Luis while munching some fresh apples.

"I'm great, though I feel physically exhausted." I replied and smiled.

"Why?"

"You know Luis, may mga taong hindi biniyayaan ng pangalawang pagkakataon tulad ko. Hindi ko nga alam kung gagaling pa ako eh. Hindi ko alam kung kailan ako makakalabas sa hospital na ito. Life in here is boring. I want to try out some new things," Sabi ko.

"It's okay, Stella. We are here naman to make you strong. I'm sure, gusto ni Emma na gumaling ka para sa kaniya." Ginger interrupted, I let out a loud sighed.

"Iyon na nga eh, imbes na gumaling. Mas lalong lumalala, just promise me this thing okay? Never cry when I die." I smiled bitterly.

"Stella naman! Wala namang ganyanan! Sino ba namang kaibigan ang hindi maiiyak kapag nawala ka?!" Ginger almost shouted, I chuckled.

"I know it's impossible, pero sinasabi ko ito ngayon para maging handa kayo. Maging handa sa pagkawala ko."

My eyes were on my trembling hands. Ang dami pa rin pa lang kulang sa akin. I lost one of my sister and now I lost one of my closest friend and now I'm also gonna lost myself too.

Bakit ba pinaparusahan ako nang ganitong ng tadhana? Masyado na ba akong masama sa mata ng ibang tao? Deserve ko bang maranasan lahat nang 'to? Deserve ko bang mawalan nang mga mahal sa buhay sa oras na may mali akong ginawa?

Napakagulo.

Matapos 'kong sambitin ang mga salitang iyon ay nilapitan ako ng mga ito at mahigpit na inihagkan sa akin ang kanilang mga bisig. Their warm hugs is where I feel safe. Pakiramdam ko wala akong sakit na iniinda.

Napatigil na lamang kami nang may biglaang pumasok sa kwarto ko. I was shocked when I saw who it was.

It was Emma's mom and dad. Matalim ang mga titig nito sa akin at para bang sinasakal ako ng mga ito sa pamamagitan lamang ng kanilang mga mata.

Although, I understand why they are mad at me. Yet, hindi ko rin naman ginusto ang biglaang pagpanaw ni Emma sa mismong kwarto niya na akala namin ay mahimbing ang kaniyang pagtulog at malayo sa kapahamakan nguni't siya palang huli nitong kahahantungan.

I looked at both Ginger and Luis. Nakikiusap ang mga mata ko na iwan muna kaming tatlo and it seems like they already knew what I was trying to imply kaya agad din silang kumilos patungo sa labas ng kwarto ko.

I breathe heavily. The athmosphere suddenly changed when they were able to enter my room.

"M-magandang umaga po," I uttered and stood up and greeted them with a smile.

"Walang maganda sa umaga, nandito kami para makipag-usap sa 'yo." Aniya.

"M-maupo po muna kayo, ano pong pag-uusapan natin?" I asked.