Youth In Love

TWO

Gianna's still in the ICU, sabi ng doctor stable naman daw siya pero hindi pa rin nagigising kaya hindi rin mapanatag ang kalooban ko.

"Danya can you please sit? Nahihilo na ako sa kakapa-balik-balik mo d'yan."

"Ha? Just don't mind me." I easily dismissed Hiro, as I walk back-in-fort sa harap ng ICU.

"Okay, I'll go get some food." Hindi ko naman siya sinagot at nagpatuloy lang sa pag-iisip.

What should I do? Should I really consider that man as my only option?

"No. No. No way! Marami pa naman sigurong ibang paraan." Nagsasalita na akong mag-isa at walang pakialam sa mga taong dumaraan. "Maybe kung makakaipon ako ng maraming dugo all over the hospitals, tsaka I can also ask for people who have her blood type to sell me some especially that donor na binanggit ng doktor, maybe all of it could sustain Gianna's treatment." I stop for a moment and about to post it on my SNS.

"Pero paano kung walang mag volunteer? O kung meron man siguradong mahal nila ibebenta lalo pa't rare ang klase ng dugo. Plus yung gastusin pa sa hospital, Danya its New York City for Christ's sake, it's one of the most expensive cities on Earth!" Sinabunutan ko ang sarili ko dahil na rin sa frustrations.

"AAARRGGHHH!!!" Pinupokpok ko na ang ulo ko sa salamin, at napatingin muli sa anak ko na tanging natatanaw ko lang mula sa glass na dingding ng ICU and every time I do it feels like there are knives on my chest.

"What should I do baby? Hmm?" I whispered kasabay ng pagtulo ng aking mga luha.

"Oh thank God, you picked up!" Bulalas ko, "Alex, is that you?"

"Danya?!" She said on the other line, "Madi!! Kumusta? Anong balita? Tsaka anong nakain mo at napatawag ka?" Masigla ang tono niya, pero may bahid ng pang-aasar.

Alexandra or Alex is one of my best friends from high school and she still my best friend. The only person that I keep contact with all these years kahit pa nga every special occasions lang.

"Madi... ang inaanak mo..." Panay singhot ko ng sipon, kaya nag panic na rin siya sa kabilang linya.

"What happened to Gianna?!!"

Sinabi ko sa kanya ang buong pangyayari, and ask her kung may alam ba siya tungkol sa kung nasaan man ngayon ang lalaking iyon.

"I'm so sorry madi, pero maging itong roommate ko ay hindi rin alam kung nasaan siya. Pero 'wag kang mag-aalala magtatanong-tanong ako at kung kinakailangan kong kausapin lahat ng ka-batch natin ay gagawin ko makakalap lang ng impormasyon. Be strong hmm?"

"Okay lang madi, thank you so much. I'll be waiting."

"Tsaka magpapadala din kami ng kaonting pera para makatulong na rin sa hospital bills."

"Naku, gusto kong tumanggi pero I need every money I can get kaya thank you talaga." We ended the call and promise to talk again.

Later that day, the police came. Halos makalimutan ko na nga ang tungkol doon sa aksidente dahil sa mga pangyayari kay Gianna. Apparently, nagpunta na sila dito sa hospital kahapon but I was unconscious and talked with my mom instead kaya nandito ulit sila ngayon to get my statement and explain their findings.

"Ma'am we are very sorry for what happened to your daughter, what happened was truly unfortunate event. The taxi lost its control and sweep the highway. There are a total of 13 casualties and of them is Gianna."

Sabi nga aksidente ang nangyari pero hindi ko mapigilan ang makaramdam ng galit. Ang manisi. Sisihin ang driver. Higit sa lahat ang sisihin ang sarili ko, kung sana hindi ko sila iniwan that time. Kung sana hindi ako naging pabayang ina.