Youth In Love

ELEVEN

"Nakikipagbreak ka ba sa'kin, Danya?" ulit niya.

He, mentioning my name means that we really are having a serious conversation right now.

Nakatingala ako so I can see his face better, and looking directly at his eyes makes me miss him already.

"Ano ka ba, syempre hindi." I smiled.

Napabuntong hininga naman siya at tuluyan akong niyakap. Kumawala naman agad ako kasi nasa gilid kami ng kalsada, nakakahiya sa mga dumadaan.

"Salamat, babe. Salamat talaga." He kiss my hand, "pero anong ibig mong sabihin ng gusto mong dumestansiya muna tayo?"

"I want to give you more time sa pagpapractise mo. Alam ko naman kasing nahihirapan kang balansehin yung oras mo para sa'kin, para sa pag-aaral at sa baseball," ako naman ang humawak sa mga kamay niya ngayon, "yung mga sudden disappreances mo, yung mga hindi mo pagsabay sa'kin sa lunch, yung mga hindi mo pagsagot ng tawag at texts ko, yung hindi mo paghatid sa'kin kapag gabi na ako nakakauwi dahil sa trabaho ko sa library. All of it are starting to makes sense now, Nik."

"Sorry na babe, hindi ka ba talaga nakikipag break sa'kin?" Paninigurado niya.

"Haha, hindi nga. Narealize ko lang na kasi na all those times eh nakafocus ka sa pangrap mo and I want you to continue doing such nang hindi mo na ako masyado inaalala. Hm? Okay lang sa'kin kahit na isa o dalawang beses na lang sa isang linggo tayo magkita. But I want you to text me whenever you can. I just want to make sure that you're okay. Sabihin mo rin agad sa'kin kung may kailangan ka, ako na gagawa para nasa baseball lang talaga ang atensyon mo."

Hinawakan ko ang pisngi niya. Alam kong mamimiss ko siya araw-araw pero kahit paano naman ay nasanay na ako nitong mga nagdaang linggo kaya sa tingin ko kakayanin ko naman. Isa pa, magiging busy na rin naman ako sa review next, next week kaya mabuti na yung pareho kaming busy para hindi namin ma miss ng sobra ang isa't-isa.

Naintindihan niya naman ang gusto kong sabihin, "promise babawi ako tuwing may libre akong oras. Mahal kita," he kiss my forehead and that's enough for me trust him, to trust on us.

Biernes na nang umaga. Bago ko buksan ang gate ay hinanda ko na ang sarili ko sa mga posibleng pambubuwesit ng lalaking nakaupo sa pink na motor at nakaipit ang isang helmet sa kaliwang tagiliran na animo'y isang pang karera ang motor niyang dala kung maka chin up at makatingin sa'kin. Nakakabwesit talaga ang apog ng lalaking 'to.

Tinaasan ko naman siya ng isang kilay as I smirk. Panunukso dahil naisahan ko siya kahapon. Naningkit na rin lang ang mga mata niya na tipong hinahamon ako.

Kinuha ko ang isang helmet, pero hindi muna ako sumakay. "We need to have rules," mataray kong sabi.

"What rules?"

"First, wala dapat makaalam sa ginagawa natin. Wala kang pagsasabihan. Dapat sa dulong parte tayo ng parking, maghintay ka rin muna ng 5 mins bago ka sumunod. At kapag uwian na at may liwanag pa, doon mo na lang ako hintayin sa eskinita kung saan tayo unang nagkita." sunod-sunod kong sabi. 'Yan na siguro ang pinakamahabang sentences ang nasabi ko sa kanya magmula ng magkakilala kami.

"Bakit ano bang ginagawa natin? Bakit dapat walang makaalam? Wala naman tayong ginagawang masama." Tanong niya as if hindi talaga niya naiintindihana ang gusto kong sabihin.

Hindi ba obvious na ayokong maugnay sa nagbabadyang maingay at takaw atensyon niyang mundo? Isa pa, tama na sa'kin ang mga masasamang tingin ng ibang tao dito sa Fortuna magmula ng maging kami ni Nik. Kasi kahit na pinapanatili naman naming private ang relationship naming dalawa, still people knows. Sikat si Nik eh.