"Ben hep böyleydim ta ki sana kadar."
➷"Yaşıyoruz İnadına" adlı kitabın Kerem ve Umutunu konu alan bir devam kitabıdır. İlk kitabı okumadan da başlayabilirsiniz.
➷Eşcinsel kurgudur.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Merhabaa 😌 istekleriniz doğrultusunda bu kitaba başlıyorum. Yaşıyoruz İnadına ile paralel gitmek niyetindeyim çünkü ne ondan spoiler vermek ne de buradan spoiler'a gitmek istiyorum. Umarım üstesinden gelebileceğim bir iş olur biraz gözüm korkmuyor değil.
Eğer Yaşıyoruz İnadına'dan gelmiyorsanız da sorun değil elimden geldiğince açık bir şekilde olayları aktarmaya çalışacağım.♡
Bu bölüm biraz giriş gibi olsa da iyi okumalar 💙🦋
**
İnsandan daha nankör bir şey var mıydı? Daha doyumsuz, her seferinde daha zayıf hissettiren. Ona soracak olurlarsa cevabı 'zaman' olurdu. Zaman, gözünün yaşına bakmayacak,girdabına aldı mı günden güne zayıf hissettiren nankör bir kavramdı.
Ne günler geçti dersin, ne günler atlattık. Neler gördük.Daha neler göreceğiz? İnadına yaşadığımız bu hayat önümüze daha neler çıkaracak. Kim gösterebilir faniye, zamandan başka?
'Sabırlıyım bu zaman kavramında, hiç olmadığım kadar dinginim belki de. Kabul,çok yıprandım. Çok incindim. İsyan ederken çok doyumsuzdum. Şimdi değdi mi diye dönüp bakıyorum, görüşüm çok puslu. Demek ki hâlâ gidecek çok yolum var. Öyle değil mi? '
-Mart 2026
Kapının tıklatılmasıyla, kalemini defterinin üzerine bıraktı. Gözündeki gözlüğü düzeltip, saate baktı. Zaman yine çabuk işlemiş gibi gözüküyordu.
"Gel."
Kapıdan giren orta yaşlı kadına tebessüm ile baktı.
"Umut Bey, yeni hastamız İsmail Bey geldi. "
"Tam vaktinde. İçeri alın lütfen Zeynep Hanım."
Gülerek onaylayan kadının çıkmasının ardından, defterini çekmecesine koydu. Aralık kapıdan gözüken bedenle ayağı kalkarken, yüzüne gülümseme oturttu. Henüz on sekizinde gözüken gence,elini uzatırken konuştu:
"Hoş geldin İsmail.."
Kendini tanıtmak amacı ile konuştu:
"Psikolog Doktor Umut Karam . "
Karşısındaki çocuk titreyen elini kaldırırken, Umut elinin üzerindeki yaralara daha sonra temasa müsaadenizle etmeden yumruk olan elini gördü. Göz bebeklerini titretecek kadar neydi onu strese sokan, bilmek istiyordu.
"Pekâlâ, geç şöyle otur. "
Çekingen adımlarla gösterdiği yere oturan çocuğun ardından o da masasına yerleşti. Ellerini masada birleştirip, tebessüm ile çocuğa baktı.
"Kendinden bahsetmek ister misin? Seni tanımam için. "
Dudaklarını ısıran çocuk gözlerini gözlerine çıkaramadan konuştu:
