Ben Hep Böyleydim | GAY(ara verildi)

IX.

Önceki bölümü atlamadığınızdan emin olun 🤍

İyi okumalar, bol yorumlar🤍

*****

2026

"Seni reddetti. Peki ya sonra? "

Umut odaya girdiğinden beri heyecanla kendisine bakan çocuğu durgun ifadesiyle izledi. Onunla tedaviye başlayalı bir hafta olmuştu. Hâlâ kırılgan olsa da en azından hikayesinde kendini bulduğunu ve merak ettiğini görebiliyordu. Bu aslından kendi için de yaralarını sarma fırsatı gibiydi. Hâlâ derinlerde bir yerde gençliğinin acı çektiğini hissetmişti.

"Tüm dünya başıma yıkılmış gibi hissettim.  Benim için ilkti. Birinden hoşlanmak ne demek bilmediğim gibi aşk hakkında hislerim de yoktu. Sindirmem gereken çok şey vardı. Erkeklerden hoşlandığımı, benden yaşça büyük bir adamı sevdiğimi ve kalbimin onun için atmasını kabullenmeliydim. Bu da beni-"

"Ağır depresyona soktu."

Sözünü tamamlayan İsmail'i hafif bir tebessüm ile onayladı.

"Hayatımın en büyük acısını yaşıyormuşum gibi hissettim. Fakat biliyor musun İsmail...en büyüğünü görene kadar en küçüğü çok acı verici gözükür. Şu an yaşadığın acının seni yutmasına değil güclendirmesine izin vermelisin. "

İsmail ellerini ovuşturdu.

"Teşekkür ederim. "

"Ne için? " derken gülerek dolan gözlerini kırpıştıran çocuğa baktı.

"Bana ilk önce güçlü olmam gerektiğini, ilk önce kendimi kazanmam gerektiğini her seferinde söylediğin için. Ben ilk önce kendimi iyileştirmek için çabalayacağım. Sonra güclü bir şekilde onun karşısına çıkacağım. "

Kendinden emin bir şekilde konuşan çocuğa büyük bir tebessüm ile baktı. Kalbi temiz bir çocuktu.

"Sevindim. Sen istemediğin sürece sana yardım edemezdim. Şimdi birlikte aşalım tüm bunları olur mu? "

Kırık bir tebessüm ile onayladı İsmail.

"Olur."

Daha sonra söyledikleri Umut'u sesli güldürmüştü.

"Peki ama sonra ne oldu? "

Umut hatırlamaya çalıştı. Aklına dolan anıları ile gülecek gibi oldu. Düşündükçe yaşadığı saf kırıklıkları şimdi çok masum kalıyordu. Dudaklarını aralarken rafa kaldırdığı tüm anılarını aşağıya dökmüş gibi hissediyordu.

***
2020

Odasının kapısı birden açılırken yorganı kafasına daha çok çekti. Sadece burnu ve gözleri dışarıdayken bilgisayarda oynayan animeyi  izliyordu. daha doğrusu gözü oradaydı ama aklı bambaşka şeylerle meşguldü.

"Umut abi kaç saattir sana sesleniyorum!"

Gözlerini, elini beline koymuş sinirli sinirli konuşan beş yaşındaki kardeşine çevirdi. Gözüne  sinirli Işık bile tatlı gelmiyorsa gerçekten iyi olmamalıydı.

"Ne oldu sincap? "

"Elbisemi giyemiyorum gel bana yardım et. "

Umut yorgana iyice sarıldı. Kalkıp su içesi bile yoktu. Ağlayamıyordu da şu an nefes almak bile zor geliyordu.

"Onur abine git. "

"Abim işte. "

"Hani bugün izinliydi? "