"Ben hep böyleydim ta ki sana kadar."
➷"Yaşıyoruz İnadına" adlı kitabın Kerem ve Umutunu konu alan bir devam kitabıdır. İlk kitabı okumadan da başlayabilirsiniz.
➷Eşcinsel kurgudur.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İyi okumalar, bol yorumlar 🤍✨
******
Umut deneme sınavından çıkıp telefonunu eline aldığında gelen 10 aramanın dokunuzunun Kerem'e ait olması yüzünden neredeyse basamağa takılıp düşecekti. Gözlerini birkaç kere kırpıştırarak gerçekliğini sorguladı. Evine gidip ona derdini açtığı günden beri aralarında pek bir şey olmamıştı. Bir kere falan Onur sayesinde yüzünü görmüştü. Gün içinde mesajlaşsalar da Kerem her zamanki gibi mesafesini takınmıştı. Olan biten her şeyi sineye çektiğini bu tavrından anlayabiliyordu. Umutun istediği bu olmasa da yanında durmak önceliğiydi.
Eli titreye titreye onu aradı. Duygularının farkında olduğundan beri sürekli telaşlıydı ona karşı.Açılan telefonda onun sessizliği hakimken dışarıda olduğunu anımsatan sesler geliyordu.
"Beni aramışsın."
"Rahatsız ettim kusura bakma. "
"Yok hayır. İyi ki aradın. "
Gözlerini yumup dediği şeyin saçmalığına içinden bir küfür etti. Onu gözünde bir aptal gibi gözüküyor olmalıydı. Bu yüzden alelacele konuyu değiştirdi.
"Sesin kötü geliyor iyi misin? "
"Pek sayılmaz. Sahile gelebilir misin?"
'Sen çağırırsın da gelmez miyim? ' demek istedi. Keşke çoğu zaman adım atan o da olabilseydi.
"Gelirim tabii ki. "
"Bekliyorum."
Telefonu kapatıp, koşarak binadan çıktı. İyi olmaması canını sıksa da zor anında kendisini yanında istiyor oluşu sevinmesini sağlıyordu. Bu biraz bencilce hissettiriyordu. Sonuçta onun yanında o ihtiyaç duyduğu sürece olabilecekti.
Kısa sürede sahile vardığında gözleriyle kayalıkları taradı. Onu ileride, zeytinli poğaça ikram ettiği günkü oturdukları kayalıkta gördüğünde tebessüm ederek yanına ilerledi.
"Amca."
İrkilerek dönen adam ilk başta tepki vermese de o da dejavu olmuş olarak ki gülümsedi. Yanına oturup onun solgun yüzüne baktı. Ne olmuştu? Bilmek istiyordu.
"Sorun ne? "
Kendisine dönen adam birkaç saniye sessizce yüzünü inceledi. Daha sonra bakışlarını denize doğru kaçırdı.
"Panik atak gibi önemsiz şeyler."
"Ne demek önemsiz? Hafife alınacak bir şey değil. "
"Tek başıma üstesinden gelmeye alıştığımı sanardım ama kendimi kandırmışım. "
"... "
"Senin benimle konuşman beni rahatmaya başladı. Derdimi sana anlatmak ve senin benim için sarf ettiğin sözler beni rahatlatıyor. Bu yüzden seni yanımda istedim. Zaten evden kendimi nasıl attığımı da hatırlamıyorum. Bencilim değil mi? "
