LIVING WITH THEM

CHAPTER 23

Matagal din kaming nag kausap at hindi niya nababanggit yung nakaraan. Naka uwi na kami ni cooky. At hinatid pa kami ni Drake.

"Thanks" ani ko.

"It's fine, you're a girl and that's my responsibility kasi niyaya kita" aniya. Ngumiti lang ako at nagsimula na siyang mag lakad.

I find it weird kanina pero nung medyo talkative na siya parang nakikita ko sa kanya si Jasmine. Jasmine is so cool, like her brother. I miss her so much.

And i realize na tatawagan ko siya. At kukunbinsihin ko siyang dito tumira sa kanyang kuya para naman malapit na ang bahay namin sa isa't isa. Lalo na ngayong medyo ayos na kami ng kuya niya.

Pumasok na ako sa loob at binigay kay manang si cooky. Sa sala ay naabutan ko si Papa. And when he saw me, he came to me and hugged me tightly.

"I miss you baby" he said and uncuffed the hug.

"I miss you too dad" naluluha kong ani. And just a sec, dad said sorry, and i don't know he means by that. He don't need to feel sorry beside I'm on all good right now.

"Dad you don't need to day sorry, it happened, it's over and it's on the past" i said to him.

"I know sweetheart, dapat kasi hindi kita hinayaan dun" sabi niya.

"Dad, I'm okay now, and beside Drake and I were good, nakita ko siya kanina diyan sa labas. At nag ka-usap naman kami" i said.

"Really? Ngayon ko lang nalaman na lumipat na pala sila ng bahay" sabi niya.

"Pa, siya lang po yung nakatira sa bahay, nag kwento siya sa akin kanina" dad nodded. And he pat my head.

"Pa, akyat lang po ako sa taas" sabi ko " tawagin niyo na lang po ako kung mag di-dinner na" tumango si papa.

Pagpasok ko sa loob ay nakita ko sa lamesa na umiilaw ang cellphone ko at nag vi-vibrate.
Alam kong tawag yuon. Kaya minadali ko ng kuha at nilagay sa tainga. Hindi ko na nakita kung ano ang pangalan basta sinagot ko na.

"Hello" i said

"Madami na akong missed call sayo, san ka ba nanggaling?" Tanong ng nasa linya. And i know his voice.

"Lumabas lang ako kasama yung aso ko, ano bang problema mo?"

"Wala naman, sinisigurado ko lang na safe ka" sabi niya. Weird.

"Jungkook, tapatin mo nga ako, ano kailangan mo?!' i sad in a high voice.

"Easy, nakaka-bingi e, ikaw nga kumausap dito, baka hindi ko kayaning umalis" rinig kong sabi niya. And why my heart beating so fast, when he said that?. No way. Ayoko mag illusion. Ayoko umasa.

"Hello, s-ino ang aalis?" Nanginginig kong sabi.

"Were going to US tomorrow, para dalhin si lola George. At maalagaan siya ng ayos" si Taehyung na yung nasa linya.

"Babalik naman diba kayo?" Hikbi kong sabi

"Akin na yan"

"Wait for us,i think 5 years or 6, wait for us, future Jimenez" sabi ni Jimin, kainis pangit na pag papaalam naman ito?

"But--" hindi ko na masabi ang gusto ko, kasi sa hikbi ko.

"Ganito, punta ka bukas sa airport, tapos intayin ka namin duon mga 8 am" Jimin said.

"Baka lalo akong umiyak"

"Wag ka na lang pumunta"

"No!, Pupunta ako".

Pinatay na nila ang tawag. At kahit ganito naiiyak parin ako. They're been part of my life.

____