Girift -bxb

11. Şeytan

Geçmişten kaçmak neden bu kadar zor? Yoksa kaçmaya çalışmakla mı hata ederiz? Sanırım insan geçmişinde olup biteni kabul etmek zorunda, yüzleşip, yaptıklarıyla yaşamayı öğrenmek zorunda.

Herkes hatalar yapar, bazen öyle durumlarda bulunuruz ki, insanın gözü kimseyi, kendisini dahi görmez. Aşk budur işte, yanlışlar yaptırır. Hatalar yaparsınız ama fark etmezsiniz. Olmak istemeyeceğiniz biri olursunuz ama ruhunuz duymaz, aşk şeytanın ta kendisidir.

Onu görünce kalbimde, ruhumda bir sızı hissediyorum. Geçmişin acısı beni yakıp bitiriyor, kurtulamıyorum. Ama bu his öyle kötü ki, her şeyi unutmak istiyorum. Bütün çevremi değiştirmek, olanları silmek, kaybolmak istiyorum. Ankara'da iken bunu bir kere yaşamıştım, etrafımdakilerden, çevremden, benliğimden kaçmıştım.

Şimdi bunu yapamazdım, o çok sevdiğim özgürlüğüm yoktu. Sorumluluklarım vardı, kalma nedenlerim vardı. Geçmişin laneti peşimi bırakmıyor, ben gittikçe peşimde beliriyordu. Ben böyle biri olmak istememiştim ama oldum. Şimdi, eğer hep iddia ettiğim şekilde cesaretli ve zekiysem, bununla baş etmeyi öğrenmem gerekir. Sessiz kalmayı, sabretmeyi, görmezden gelmeyi öğrenmem gerekir.

Kendime hep hatırlatacağım; aşk şeytan, arzular katildir. Ne arzularımın ruhumu parçalamasına izin vereceğim ne de aşk yüzünden bir kez daha cehennemde yanacağım. Geçmişle yüzleşmenin birinci aşaması bu değil midir zaten? Hatalarınızdan ders çıkarın.

Konağa döndüğümde gidip Dilan'a sarıldım, kardeşimin kolları bana cennet sayılırdı. Çünkü Sarp tarafından her yüz üstü bırakılışımda, kendimi karanlık köşemde yapayalnız ağlarken bulurdum. Şimdi benim bir ailem, bir yaşama nedenim, bir evim vardı. Dilan kafasını göğsüme gömdüğünde sırf bunun için bile bütün acılara göğüs gerebileceğimi anladım. Bana cennet gibi kokan saçlarını koklayıp öptüm, gözyaşlarım saçlarının arasına karıştı. Naif ruhlu kardeşim, o kadar iyi anlıyordu ki halden, bir soru bile sormadan bana sarılmaya devam etti. Demek insanın ailesinin olması böyle bir şeydi. Bunu bu yaşımda keşfediyor olmam ne acı...

Bu kirli geçmişin üzeri yeterince tozlanmıştı, üzerine çarşaf örtmenin zamanı çoktan gelmiş geçiyordu. Şimdi hayal bile edemeyeceğim bir sıcaklığa, aileye sahiptim. Kim bilir belki de bunu yapmak gerçek sevgiyle daha kolay olurdu.

~~~~~

Sonunda kendimi toparlayabildim ve kendimi yine Berzan'ın şirketinin önünde buldum. Arabayı itinayla park ederken Samet huzursuzca etrafına bakınıyordu.
''Sakin olsana.''
''Ne kadar sakin hareket etmemiz gerektiğini biliyor olsam da, bu kansızın çocukluk arkadaşımı ve babanızı öldürdüğünü unutarak hareket etmek epey zor geliyor ağam. Şimdi ona bu kadar yakınken bir kurşunla intikam alamamak çok zor.'' dedi. Ona hak veriyordum ama intikamın en kalitelisi yavaş olanıdır. Sabretmeyi öğrenmek bu işin anahtarıdır.

Berzan hisselerini Sarp'a satmıştı ama Sarp buradan gitmemişti. Ne kadar süre daha buralarda olurdu bilmiyorum ama gideceğini düşünerek hisselerden direkt olarak vazgeçmiştim. Anlaşılan geçmişle yaşamayı fiili olarak da öğrenmem gerekiyordu.

''Ağam Berzan'ın bunu kabul edeceğine emin miyiz?'' diye sordu Samet, ona her şey imkansız geliyordu, benim şimdiye kadar gördüğümden daha fazlasıydı Berzan. Samet'in her hareketi de bunu kanıtlar nitelikteydi.
''Kabul edecek.'' dedim şirketin kapısından içeri girerken, bir planım vardı ve Berzan'a bir iş teklifi yapacaktım, onun için büyük bir iş olacaktı ve ben de bu sırada kaleyi içeriden fethetme şansı bulacaktım. Bunun gibi adamları ne kadar çok tanırsanız, onu yenmek için o kadar çok kozu ele geçirirsiniz.

''İyi de ağam neden kabul etsin ki?''
''Çünkü zor durumda, ayrıca kabul etmek isteyen bir yanı da var, nedenini ben de bilmiyorum.'' dediğimde Samet soru sormaya bırakmış, nefret ettiği şirketin içerisinde dolaşmanın rahatsızlığıyla boğuşuyordu. Berzan da bizi beklediğinden, direkt olarak ilk geldiğimde girdiğim büyük toplantı odasına girip oturdum. Samet dışarıda bekliyordu, ben de en son bu odadan nasıl çıktığımı düşünerek canımı sıkmakla meşguldüm.