That One Real Smile

Smile Three - Under the Tree

Our school bell rang. The teacher was forced to stop discussing because it is already time for our break.

"Okay everyone, submit your essay tomorrow. Enjoy your lunch break." She smiled, then leave.

Yumuko ako sa desk, nanatili lang ako don dahil ayoko makisabay sa alon ng mga estudyanteng papunta sa cafeteria. I was about to wear my earphone when someone called me.

"H-hey Nox, uhm, I'm sorry."

I look at her without any emotions, "It's okay." I said. Tinignan lang ako nito, wari'y may gusto pang sabihin. "Yes?" I asked.

Umupo naman ito sa katapat kong upuan at humarap sa akin. "Bakit ayaw mong makipag kaibigan?" Saad nito.

"Is that necessary here?" I replied.

"N-no, pero sino bang tao na walang kaibigan?" Ani to na tila ba'y nag-iisip. "Di ka talaga magsasalita?" Dagdag pa nito. I remained silent.

"Ang sungit mo naman." Nakasimangot nitong sambit. Padabog itong tumayo at lumabas ng kwarto, hindi ko inalis yung tingin ko sa kanya habang papalabas siya.

I did not notice na pumasok na pala ang iba naming classmates. "Woah, did you see that?" Sabi ni Kairon.

Tinitigan ko lang sila. "Did you just smile?" Tanong naman ni Nico.

"Yes he did." Gatong naman nung isang babae. Samantha is her name if I'm not wrong.

Umiling nalang ako at lumabas. Did I really smile? I ask myself. Nababaliw na ata ako.

'He's smiling while looking at her."

'I saw it too. This is the first time na he show his emotion. Akalain mo yon, tao rin pala si Nox?'

'Fishyyy~'

Rinig ko ang bulungan at tawanan nila habang papalabas ako ng kwarto. "They are crazy." Ani ko habang naiiling. I want a peace and quiet place argh.

Moments had passed, I reached the school garden. No one's here kasi class hours. Nahiga ako sa ilalim ng isang puno kung saan hindi gaanong naarawan.

Athenna's POV

Aish, ang sungit sungit niya kala mo naman kina-gwapo. Siya na nga kinakausap eh. I wonder, bakit ganoon sya kailap sa tao.

Dahil sa pag-iisip ng posibleng rason ay di ko namalayan na may nakabangga na pala akong guro.

"Ouch." Sabi ko habang hawak hawak ang aking likod, natumba kasi ako. "H-hala, Ms. Ara! S-sorry po. Di ko po kasi kayo nakita." Hingi ko ng paumanhin. Si Ms. Ara pala yung nakabanggaan ko.

"It's okay. Tulungan mo nalang ako mag-ayos ng gamit, nak." Ani nito.

Dahil kasalanan ko din naman ay tinulungan ko na siyang pulutin ang mga papel na nagkalat sa lapag dahil sa nangyari. Ako na din ang nagbitbit ng iba nyang gamit papuntang faculty para makabawi man lang.

"Salamat sa tulong, nak." Ani nito habang nakangiti.

"Wala pong problema, pasensya na po kanina." Sabi ko. Tumango lang ito at tipid na ngumiti ulit bago tuluyang pumasok sa teacher's office.

Nakakatamad pumasok sa next class, geez. Napagdesisyunan kong dumeretso nalang sa library. Ayos lang naman ang di pumasok sa susunod na klase dahil we're college na. Idadahilan ko nalang na nawili ako sa pagbabasa. Though, it is not technically a lie kasi nawiwili talaga ko sa pagbabasa. Minsan pa nga'y nakakatulugan ko na. May mga oras pa na kapag nadadala na ko sa takbo ng binabasa ko ay naiiyak o natatawa nalang ako mag-isa. Kaya di rin ako nagtataka kapag sinasabihan ako nila mama ng baliw. Napangiti naman ako sa isiping iyon.

I borrowed the book of J.K. Rowling, Harry Potter and the Deathly Hallows. Nasa kalahating pahina na ata ako dito ngunit di ko matapos tapos kapag nasa library ako pagkat marami ding activities. Kapag free time naman ay hinihiram ko to para basahin dito sa garden o sa library.

Pagkatapos manghiram ng libro sa library ay nagtungo naman ako sa garden para doon nalang magbasa. Tahimik, mahangin at walang gaanong estudyante doon kapag ganitong oras. Kadalasang sa library o cafeteria ang tambayan nila, ngunit dahil oras nga ng klase ay paniguradong nasa mga kanya kanya silang kwarto.

Napangiti ako dahil wala ngang gaanong students. I hurriedly ran papunta sa paborito kong pwesto. Sa ilalim ng puno sa dulo ng Garden. Sobrang tahimik kasi doon at di gaanong pinupuntahan ng mga estudyante dahil nasa dulo pa ito.

Hindi pa ako nakakarating sa mismong dulo ay nakita ko agad na may nakahiga doon.

"Aba't...sinong stupido ang umagaw sa pwesto ko!" Ani ko. Naglakad ako papunta doon and I was shocked because it was Nox. And he's peacefully sleeping.

"Tignan mo tong lalaking to. Kung saan saan natutulog." Ani ko. Nilapitan ko ito at naupo sa gilid nya. Buti nalang at tulog ito, makakapag basa ako ng matiwasay.

I opened my book trying to scan the whole page, 'saan na nga ba ako rito?' I ask myself. "Ah here!" Napalakas kong sambit, agad naman akong napatakip ng bibig. I look at the boy beside me, geez. I thought I'm doomed. Good thing that he's still sleeping. Psh, tulog mantika! I mentally laugh at that thought.

Nox's POV

I woke up with a feeling na there's a large mass on my arm. And I'm not wrong...Athenna's lying here too, peacefully sleeping.

What's with this girl? Tinitigan ko lang yung mukha nya. She has a pair of beautiful eyes, her eyebrows were beautiful as well. Her nose and her pinkish lips, it looks like as if it was inviting. Wait, wtf...what am I thinking?

"Uhm." Ani nito, pagdilat nito ay tila nagulat pa. "W-what are you doing?" Sabi nito, dali dali naman itong tumayo.

"I think I should be the one to ask that question." Sabi ko habang naka titig sa kanya.

"I-uhm...I saw you earlier, mag isa kaya naisip kong samahan ka nalang dito. Besides, dito talaga ko tumatambay pag vacant." Saad nito.

"Really? Then why did you use my arm as your pillow?" I asked.

"I-I didn't know. I was just reading, di ko namalayang nakatulog pala ako." Tila nahihiya nitong sambit.

Natawa naman ako sa kanya. "Wait...you're laughing?" Tanong nito.

"I'm not."

"You are. Ulitin mo nga dali!"

"Tss." Tumayo ako at umalis na sa garden.

"Hoy, napaka sungit mo talaga!" Rinig ko pang sigaw nito. Naiimagine ko yung mukha nya na naiinis, a smile is finally forming into my lips. After three long years, I smiled again.