Maybe in another lifetime

Κεφαλαιο 7ο

Όλη την υπόλοιπη μέρα δεν μου μιλούσε. Ήταν πολύ απόμακρη και προσπαθούσε συνεχώς να μην βρισκόμαστε μόνες μας σε ένα δωμάτιο.

Αχ τι ζόρι τραβαει; με το να αγνοεί όλη την κατάσταση τι πετυχαίνει; ίσα ίσα, χειρότερα τα κάνει.

Την επόμενη μέρα τα ίδια. Ούτε βλέμμα δεν μου έριχνε πλέον. Όμως, και με την Ελένη δεν φαινόταν να τα πηγαίνουν καλά. Αυτή προσπαθουσε όλη την ώρα να πλησιάσει την Κλειώ, αλλά αυτή τίποτα. Χαιρόμουν από μέσα είναι η αλήθεια. Δεν ήθελα να έχουν πολλά πολλά.

Σιχαινομουν όμως το γεγονός, που η Ελένη εξαιτίας της, ήταν κακοκεφη. Έτσι, πήγα να της μιλήσω.

"Ελεν; Γιατί είσαι ετσι;" της λέω αγκαλιάζοντας την.

"Ρε συ δεν ξέρω με το ζόρι μου μιλάει η Κλειώ. Δεν ξέρω τι έχει παθει"

"Μετά αφού ήρθε σπίτι σου, συμπεριφέρεται ετσι;"

"Ναι. Και περάσαμε πολύ ωραία ρε γαμωτο"

"Ταινία δεν ειδατε;" προσπαθω να την ψαρεψω.

"Ναι" συνεχίζει το ψέμα.

"Έλα ρε βλάκα μη στεναχωριέσαι για αυτήν. Υπάρχουν πόσες άλλες που θα έτρεχαν από πίσω σου" της λέω προκειμενου να την καθησυχασω. Νιώθω άσχημα που δεν της λέω, αυτό που πήγε να συμβεί με την Κλειώ. Θέλω πολύ, αλλά δεν μπορώ.

"Δεν ξέρω κάτι με έχει πιάσει. Έχω φάει κόλλημα τις τελευταίες μέρες"

Γαμωτο.

"Τι εννοείς; την θέλεις ας πούμε;" σε παρακαλώ Θεέ μου, ας είναι μια φάση μόνο.

"Όχι ακόμα, αλλά θέμα χρόνου είναι γίνει και αυτό"

Την τύχη μου μέσα.

"Νόμιζα, ότι απλά γούσταρες να παιχτεί φάση"

"Ναι κι εγώ. Αλλά τώρα, έτσι που δεν μου δίνει σημασία, έχω μπερδευτεί. Της έχω κάνει κατι;"

"Όχι. Απλά έτσι είναι αυτή. Φύγε ακόμα όσο προλαβαίνεις, μόνο προβλήματα θα σου προκαλέσει"

"Αυτη δεν σου έχει πει τίποτα για μενα;"

"Οχι" που να ξερε ότι κι εμένα με αποφεύγει τελευταία. Που να ξερε και τον λόγο.

Εκείνη την ώρα, χτύπησε το κουδούνι κι έπρεπε να μπούμε στην τάξη απο το διάλειμμα.

Δεν ξέρω γιατί αποφεύγει την Ελένη. Εμένα οκευ, αλλά αυτήν; έχω κουραστεί να προσπαθώ να τα λύσω όλα μόνη μου, επειδή αυτή δεν μου μιλάει. Ως εδώ. Μόλις σχολασουμε, θα την πάω κάπου ήσυχα να μιλήσουμε. Τίποτα δεν θα με σταματήσει.