Maybe in another lifetime

Κεφαλαιο 3ο

Είναι Κυριακή πρωί. Ειμαι πρωινός τυπος, οπότε ξύπνησα νωρίς κατά τις 9. Πήγα στην κουζίνα να φτιάξω καφέ και βλέπω την μαμά μου με τον Γρηγόρη να τρώνε πρωινό.

"Καλημερα" τους λέω.

"Μπα τι κάνεις ξύπνια τέτοια ώρα καλε;" με ρωτάει με ξαφνιασμο ο Γρηγόρης.

"Έτσι είναι η κόρη μου. Πάντα νωρίς ξυπνάει"

"Απαπαα. Το ακριβώς αντίθετο από τα παιδιά μου. Αν δεν πάει 2 το μεσημέρι δεν σηκώνονται"

Ααα όμορφα. Μόνη μου θα ειμαι όλη μέρα και δεν θα μπορώ να κάνω φασαρία, μήπως και τους ξυπνήσω.

"Ααα μαλιστα" λέω αδιάφορα, καθώς φτιάχνω τον καφέ μου.

"Μπορείς να κάτσεις εδώ μαζί μας αν θες για λιγο" μου προτείνει ο Γρηγόρης και αυτό κάνω, αφού δεν έχω άλλη επιλογή. Ευκαιρία να τον γνωρίσω καλύτερα.

Μετά από καμία ώρα κουβέντας, αποφασίζω να πάρω τηλέφωνο την κολλητή μου την Ελένη, για να πάμε καμία βόλτα. Ειμαι σίγουρη πως θα έχει ξυπνήσει. Είναι πρωινός τυπος σαν εμένα.

Την παίρνω τηλέφωνο λοιπόν, και της λέω να συναντηθούμε σε μισή ώρα σε ένα δασάκι εδώ δίπλα. Καθώς ντύνομαι αθόρυβα στο δωμάτιο, για να μην ξυπνήσω την Κλειώ, πιάνω τον εαυτό μου πολλές φορές να την κοιτάει. Δεν ξέρω γιατί, το βλέμμα μου πηγαίνει συνέχεια σε αυτήν. Ίσως επειδή είναι παρά πολύ όμορφη.

Πηγαίνω στο δασάκι και βλέπω πως η Ελένη είναι ήδη εκεί.

"Καλημερεςς" λέει και με αγκαλιάζει.

"Καλημέρα" λέω ξερα και την αγκαλιάζω κι εγώ πίσω.

"Τι μούτρα είναι αυτα;"

"Ε δεν έχω πολλή ορεξη"

"Εξαιτίας της Κλειως;"

"Αχ ναι άσε. Είναι ανυπόφορη. Περίεργο ομως, γιατί ο μπαμπάς της και ο αδελφός της είναι το ακριβώς αντίθετο"

"Μπορεί να πήρε από την μάνα της"

"Λογικα" λέω ξεφυσωντας.

"Από όσο μου την περιέγραψες στο τηλέφωνο πάντως, φαίνεται όντως ανυπόφορη"

"Που να την ζήσεις κι από κοντα"

"Έλα με τον καιρό θα είναι καλύτερα πιστεύω. Δεν μπορεί να συμπεριφέρεται ετσι για πάντα, κάθε μέρα μαζί θα είστε. Κάποια στιγμή θα συμβιβαστει και θα σε συμπαθησει"

"Μακάρι, αλλά δύσκολα"

"Είναι και πολύ μουναρα, από όσα μου περιεγραψες"