Maybe in another lifetime

Κεφαλαιο 16ο

"Εμμ..." λέει ο Χάρης, χωρίς να συνεχιζει την πρόταση. Έχει γίνει κόκκινος σαν το πατζαρι, δεν πιστεύει στα μάτια του.

"Λέγε Χάρη" λέει η Κλειώ εξαγριωμένη καθώς σηκώνεται από τον καναπέ.

"Η μάλλον να μας πει η Χρυσάνθη. Το ήξερες, έτσι δεν είναι;" γυρνάει προς το μέρος μου βάζοντας τα χέρια στη μέση της.

Έχω παγώσει. Κυριολεκτικά δεν έβγαινε λέξη από το στόμα μου όσο κι αν προσπαθούσα. Ένιωθα το δολοφονικό βλέμμα της κατά πάνω μου και με έκανε να νιώθω απίστευτα αμήχανα. Δεν ήξερα που να κοιτάξω.

"Τι θα γίνει; θα το παιξετε και οι δύο μουγκοι; Η θα μου απαντήσετε επιτέλους στην ερώτηση μου; τι ακριβώς συμβαίνει που δεν ξέρω;" λέει κοιτάζοντας μια εμένα και μια τον Χάρη. Η φωνή της άρχισε να τρέμει και ήταν έτοιμη να κλάψει.

Μετά από λιγο φεύγει από το μπαλκονι και πάει στο δωμάτιο τρέχοντας. Ο Χάρης κατευθυνεται προς το μέρος μου.

"Τι κάνουμε τώρα;" ρωτάει κατά αγχωμενος.

"Καλά αγόρι μου κι εσύ, στραβός είσαι; δεν μας είδες πριν βγεις στο  μπαλκονι;"

"Εεε ήταν σκοτάδι δεν φαινοσασταν"

Ξεφυσαω. Τι μαλακας θεέ μου.

Ένιωθα αμέτρητες τύψεις. Μα πως μπόρεσα να της το κρυψω τόσο καιρό; έπρεπε να της το είχα πει. Δεν θα γινόταν όλο αυτό. Γαμω την τύχη μου, τώρα που όλα πηγαιναν καλα; γιατί το σύμπαν δεν είναι με το μέρος μου;

Την ίδια στιγμή, τρέχω προς το δωμάτιο και με ακολουθεί και ο Χάρης από πίσω.

"Εσύ μείνε εδώ" του λέω σπρώχνοντας τον ελαφρά.

"Μα θέλω κι εγώ να της μιλήσω"

"Να κάτσεις στα αυγά σου. Εσύ έκανες την μαλακια, δεν θέλει να σε βλέπει μπροστά της"

"Ενώ εσένα; που ενώ το ήξερες και της το εκρυβες;"

Σκαλωνω για λιγο.

"Άσε με να κάνω τουλαχιστον μια προσπάθεια" λέω και μπαίνω στο δωμάτιο, αφήνοντας τον πίσω.

Ανοίγω την πόρτα και την βλέπω στο κρεβάτι ξαπλωμένη κλαίγοντας πάνω στο μαξιλάρι. Η καρδιά μου ράγισε βλέποντας την σε τόσο άθλια κατάσταση. Ειδικά εφόσον έχω μερίδιο ευθύνης κι εγώ.

"Φύγε! Δεν θέλω να μιλήσω σε κανέναν σας!" Μου φωνάζει.

"Ξέρω ότι σε πλήγωσα, το ξέρω αλλά άσε με να σου μιλήσω ένα λεπτό σε παρακαλώ" λέω με δάκρυα στα μάτια.